Auteur: Bertjan Kers - bndestem.nl/brabant

Coördinatoren Wim Bijkerk en Esther Boer kijken terug op één jaar hospice De Samaritaan. 

Foto: Marc Bolsius

Dit hadden we veel eerder moeten doen:

Esther Boer zag hoe bij mantelzorgers een last van de schouders viel toen er uiteindelijk was besloten om de stap naar het hospice te zetten. ,,Mensen waren totaal overbelast, ze konden alleen maar huilen toen degene voor wie ze zorgden hier een plek kreeg.” ,,We kregen te horen: ‘Dit hadden we veel eerder moeten doen, thuis was het maar tobben’”, vult Bijkerk aan. ,,De enorme waardering van familie en gasten, daar doe je het ook voor.”

De meeste gasten komen in het hospice terecht via de thuiszorg. Ze worden bij De Samaritaan in de watten gelegd door de vrijwilligers en door de thuiszorgverpleegkundigen van Santé die ze meestal al kennen. En hun eigen huisarts komt regelmatig kijken hoe het gaat. Dat laatste is bijzonder. Andere hospices hebben vaak een eigen arts in dienst. ,,Voor onze gasten is het prettig dat ze tot het laatst contact hebben met hun eigen dokter, al was het voor sommige huisartsen even wennen dat ze hun patiënten hier konden blijven bezoeken. Toen ze merkten dat ze geen afspraak hoefden te maken om hier even langs te komen, zagen ze de voordelen. Inmiddels zijn er huisartsen die zich als ambassadeur van De Samaritaan gedragen.”

Alwyn Vereecken, huisarts in Ammerzoden zag zijn aanvankelijke scepsis over De Samaritaan na enkele positieve ervaringen veranderen in enthousiasme. ,,Als huisarts, en ik ben er een van de oude stempel, haal ik er de meeste voldoening uit als ik patiënten tot het laatst bij kan staan. Bij voorkeur thuis, maar soms gaat dat niet, bijvoorbeeld omdat mensen geen sociaal vangnet hebben of als de mantelzorger het niet aankan. Dan is hospice De Samaritaan een prima alternatief. En de samenwerking met het team is bovendien uitstekend.”

Vrijwilligers stonden al een jaar voor de opening van De Samaritaan in de rij om aan de slag te gaan bij het hospice. ,,Van de 120 zijn er maar twee of drie die tot de conclusie kwamen dat ze hier toch niet op hun plek waren. De groep is nog steeds groot, al blijven nieuwe vrijwilligers nodig om het verloop op te vangen, zo’n vijftien tot twintig per jaar”, vertelt Esther Boer.

Goed voorbereid:

Esther van der Aa uit Bruchem behoort tot de vrijwilligers van het eerste uur. Ze haalt er veel voldoening uit door een dagdeel per week mee te helpen. ,,In mijn vriendenkring heb ik een aantal malen meegemaakt dat mensen naar een hospice gingen om daar te overlijden. Het laatste kind was het huis uit en ik wilde minder werken. Ik zag de oproep voor vrijwilligers en dacht: dit is hét moment, hier wil ik tijd voor maken.”

Ze stelt het zeer op prijs dat zij en de andere vrijwilligers een goede opleiding kregen om goed voorbereid te beginnen. Ook zijn er tussentijds momenten om in groepsverband te bespreken hoe het gaat en wat er beter kan. ,,Zo hebben we de huiskamer nog huiselijker gemaakt en omdat ik graag in de keuken sta, heb ik een cursus mogen volgen hoe je voor onze gasten kunt koken.”

Grijpt het werk haar aan? ,,Soms heb je met iemand een goede klik en dan is het na diens overlijden wel even schakelen, zeker als zo iemand langere tijd te gast is geweest. Sterven hoort nu eenmaal bij het leven en als dat dan kan in een bijna-thuis situatie is dat heel mooi. Ik zou er aan het eind van mijn leven ook wel verzorgd willen worden.”

Wim Bijkerk is van mening dat de behoefte aan hospicebedden alleen maar groter wordt. ,,Door de vergrijzing en door het beleid om mensen zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Of dat betekent dat De Samaritaan op termijn gaat uitbreiden? Nee, dat denk ik niet, want de huidige schaal is goed. Groter is niet altijd beter.”

Bron: www.bndestem.nl