Voelhorens.

Kinderen voelen veel meer aan dan wij vaak denken. Ze hebben enorme voelhorens en gaan vaak af op sferen. Dat kan maken dat je tegen je kind zegt dat het goed met je gaat, maar je kind toch maar blijft  vragen of het wel gaat, ze voelen gewoon aan dat de waarheid anders is.

Als ouder wil je je kind niet belasten en denk je dat je dat niet doet door niet alles te vertellen, of door te zeggen dat het goed met je gaat, terwijl dat niet zo is. Kinderen willen op je kunnen vertrouwen. Als je het kind vertelt dat het goed met je gaat, terwijl het kind aanvoelt dat het anders is, kan dat ertoe leiden dat een kind zijn eigen gevoel niet meer gaat vertrouwen, hij hoort het ene, maar voelt het andere. Ook hier geldt: dit is te voorkomen door open te communiceren. Open communiceren is anders dan je kind belasten. Als je vertelt hoe je je voelt en je geeft daarbij bijvoorbeeld meteen aan dat je je morgen vast wel weer anders voelt, of dat papa goed voor je zorgt, of dat het erbij hoort dat je je af en toe niet goed voelt, of, heel concreet, dat je tegen je kind zegt dat hij er niets aan kan doen en dat hij zich geen zorgen hoeft te maken omdat het wel weer over zal gaan, dan ben je open en eerlijk zonder je kind te belasten.

Door je kind te vertellen hoe je je werkelijk voelt maak je ook dat je kind weer lekker kan gaan spelen, of met
andere dingen bezig gaan omdat hij niet hoeft na te denken over wat er allemaal aan de hand kan zijn, je hebt immers verteld wat er is.

Wat je vertelt en hoe je het vertelt heeft alles te maken met de leeftijd van je kind. Met een jongere van veertien kan je veel beter op details ingaan (bijvoorbeeld dat je misselijk bent van de chemo, of je zorgen maakt over hoe het verder moet) dan met een kind van vijf, daar zal je veel meer op kindniveau vertellen wat er speelt (mama voelt zich niet zo lekker, of mama is aan het nadenken over hoe mama zich weer beter kan gaan voelen).

Ik hoor regelmatig dat kinderen zich zorgen maken om hun ouders omdat ze 'nooit' iets vertellen. Overigens, hoor ik dit andersom ook vaak: ouders maken zich zorgen om hun kind omdat het kind 'nooit' zegt of laat merken hoe het met hem gaat.

Bron: "Als kanker je gezin treft" van Leoniek van der Maarel