Wat hun eerste lange vakantie bij familie in Turkije had moeten worden, verliep voor de destijds 7-jarige Poyraz en zijn gezin totaal anders. Al na vier dagen werd Poyraz in een Turks ziekenhuis opgenomen met vage klachten, waar hij na bloedonderzoek de diagnose leukemie kreeg. Niet alleen moet het gezin het heftige nieuws verwerken; er moet ook een ingewikkelde terugreis naar Nederland geregeld worden. Poyraz, nu 10 jaar, en zijn moeder Tugce vertellen hun verhaal.

Poyraz: ‘Ik was 7 en bijna klaar met groep 3, toen ik erg verkouden werd. Het ging maar niet over. Maar dan verwacht je natuurlijk nog steeds niet dat er iets ergs aan de hand is. Daarom gingen we gewoon op vakantie, met de auto naar Turkije. Toen ik daar aankwam, zag mijn moeder ineens ook allemaal blauwe plekken op mijn lichaam.’

Tugce: ‘Het zou onze eerste lange vakantie worden daar, zes weken met ons gezin bij mijn ouders in huis. Daar ging het al snel bergafwaarts met Poyraz. Hij was zo ziek, lamlendig, wilde alleen maar op de bank liggen… Niets voor hem. Via mijn zwager konden we snel terecht bij een kinderarts. Nog voordat de arts bloed had geprikt sprak hij zijn vermoeden uit: leukemie.’

Terug naar Nederland:

Een bloedtest wijst even later uit waar de arts al voor vreesde. Poyraz heeft leukemie en moet zo snel mogelijk behandeld worden. De familie is dan pas vier dagen in Turkije, maar wil zo snel mogelijk terug naar Nederland. Tugce: 'Tot we terug in Nederland waren, heb ik Poyraz niets verteld over de diagnose. Ik weet hoeveel pedagogische kennis er in Nederland wordt gebruikt bij het uitleggen van zoiets ingewikkelds aan kinderen. Hoe dat in Turkije zou gaan, dat wist ik niet zeker. Ik wilde daarom per se dat hij het in Nederland te horen zou krijgen.'

Helaas blijkt de terugreis naar Nederland geen eenvoudige opgave. Tugce: ‘Poyraz was te ziek om nog met de auto of een gewone vlucht te gaan. Ik heb eindeloze discussies gehad met de verzekering, maar we kwamen er niet uit. Ik trok het op een gegeven moment gewoon niet meer – ik moest ondertussen ook nog al mijn emoties verwerken. Hoe dan?’ Uiteindelijk lukt het Tugce met hulp van familie toch om een medische vlucht naar Nederland te regelen. Samen met Poyraz stapt ze aan boord; haar man en twee andere kinderen rijden met de auto terug naar huis.

Stapje voor stapje:

Poyraz wordt na de landing direct naar het Prinses Máxima Centrum gebracht en krijgt daar het nieuws over zijn ziekte te horen. Poyraz: ‘Ik had het woord ‘kanker’ wel eens gehoord, maar ik had geen idee wat het precies betekende. Ik vond alles heel spannend en wist niet goed wat ik moest verwachten. Wat gaat er allemaal met mij gebeuren nu ik leukemie heb? Uiteindelijk ben ik alles stapje voor stapje gaan doen en liet ik het maar op me afkomen.’

De behandeling die volgt is intensief. Poyraz: ‘Ik vond het moeilijk om zo verzwakt te raken. Ik kon op een gegeven moment bijvoorbeeld niet meer lopen, ik zat in een rolstoel. Ook werd ik heel erg misselijk van de chemotherapie. En de sonde inbrengen – dat vond ik al helemáál geen fijne ervaring.’ Toch slaat Poyraz zich dapper door de behandeling heen. Tugce: ‘Ik ben zo trots op hoe hij het allemaal heeft gedaan. Hij accepteerde dat al die rottige dingen erbij hoorden, hij wist dat het hem uiteindelijk beter zou maken. En beter worden was zijn enige doel.’

Gamen op de kamer:

Gelukkig gebeurden er ook mooie dingen in het Máxima. Poyraz: ‘Ik weet nog goed dat vrienden van ons mij in het Máxima kwamen verrassen met iets wat ik héél graag wilde hebben: een PlayStation 5!’ Tugce: ‘Met de medewerkers van het Máxima hadden we kunnen regelen dat Poyraz die op zijn kamer kon installeren, zodat hij kon gamen tijdens zijn opnames. Dat was ontzettend fijn; het heeft hem geholpen om die lange dagen door te komen.’

Afscheid van het Máxima:

In september 2023 krijgt Poyraz het beste nieuws: hij is klaar met de behandeling, de leukemie is uit zijn lijf. Het moment dat hij de bloemenkraal kreeg weet hij nog goed: ‘Ik was héél blij. Ik dacht: Yes, geen chemo’s meer! Ik zag ook aan iedereen om me heen dat ze blij waren dat de behandeling erop zat.’ Tugce: ‘En toch voelde het voor mij ook dubbel. Na de behandeling voelde het toch alsof er een stukje vastigheid wegviel. Onze tijd in het Máxima zat erop, we moesten het vanaf nu weer zelf gaan doen. Waar begin je? Het centrum was een beetje ons tweede thuis geworden; ik heb er ook heel fijne momenten meegemaakt. Zoals de keer dat ik hier samen met mijn vriendinnen de Iftar tijdens de Ramadan kon organiseren. Dat zoiets huiselijks in een ziekenhuis mogelijk is, dat was voor mij heel bijzonder.’

Inmiddels gaat het goed met Poyraz. Hij gaat weer naar school en doet vrijwel alles wat andere kinderen ook kunnen. Poyraz: ‘In het begin merkte ik wel dat ik nog wat sneller moe was. Dat kwam nog door de chemo, denk ik. Nu heb ik daar gelukkig geen last meer van, ik doe alles wat mijn klasgenoten ook doen. Ik houd nog steeds veel van gamen, ik lees Japanse manga-boeken, en andere talen leren vind ik ook erg leuk. Later wil ik graag nog op reis naar Dubai en New York!’ Over een tip voor andere kinderen in het Máxima hoeft Poyraz niet lang na te denken: ‘Als het even kan: blijf lachen. Dat deden mijn moeder en ik ook, en dat heeft erg geholpen.’

Bron: www.prinsesmaximacentrum.nl