Van patiënt naar atleet: Alexander organiseert jaarlijkse triatlon voor (ex)kankerpatiënten.
Auteur: Bram Ribbers - runnersworld.com
Stronger Than Ever Challenge.
Het was 2013 toen Alexander Strijbos te horen kreeg dat er bij hem een zeldzame vorm van kanker was gediagnosticeerd. Wat volgde was een traject vol chemokuren, bestralingen en vooral onzekerheid. Toch besloot hij zich niet uit het veld te laten slaan. Sterker nog, hij stelde zichzelf het doel om sterker terug te komen dan ooit. En dat is gelukt, want nog geen half jaar na de laatste bestraling stond hij te wachten op het startschot van zijn eerste triatlon. Nu, elf jaar later, organiseert Alexander voor de achtste keer de #Strongerthanever Challenge: een triatlon voor (ex)kankerpatiënten en de mensen om hen heen. Met als motto: samen sta je sterk. Hij vertelt hoe zijn weg hiernaartoe is geweest.
Hoe was dat eerste moment voor jou toen je hoorde dat je kanker had?
“Ik kampte al een tijdje met gezondheidsproblemen waardoor ik al in beeld was bij het ziekenhuis. Er zijn veel onderzoeken geweest om erachter te komen wat er nou precies aan de hand was. Aanvankelijk dachten ze dat ik een complexe longontsteking had. Uiteindelijk kreeg ik het nieuws te horen dat het een zeldzame vorm van kanker was. Op dat moment was ik zelf niet in shock, het voelde bijna alsof het niet over mezelf ging. Wat me wel diep raakte, was de reactie van mijn ouders. Zij waren erbij toen ik het nieuws kreeg. Ik vond het bijna erger voor hen dan voor mezelf. Maar mijn instelling was: wat er ook gebeurt, ik kom er wel uit.”
Komt die instelling natuurlijk voor jou?
“In mijn leven is niks me ‘komen aanwaaien’. Al sinds mijn schooltijd moest ik harder werken dan mijn klasgenoten om dezelfde resultaten te behalen. Dit heeft me gevormd en me geleerd dat niks vanzelf gaat. Sindsdien heb ik de mentaliteit: als je valt, klop je jezelf af, veeg je het stof van je kleding, sta je op, en ga je door.”
Je hebt je door de strijd tegen kanker heen geslagen. Wat was daarin jouw grootste uitdaging?
“Het is confronterend om te zien hoe hard je fysiek achteruitgaat. Ik woonde niet ver van waar ik behandeld werd, een minuut of tien lopen. Dat lopen ging in het begin heel aardig, maar naar verloop van tijd werd dat steeds intensiever. Dat heeft alles te maken met de chemokuren, die zorgen ervoor dat je steeds minder energie en kracht hebt. Op een bepaald punt was ik zo zwak dat ik nauwelijks nog van de bank op kon staan. Daarbij komt dat ik al snel mijn haren verloor, terwijl in eerste instantie werd gezegd dat dit waarschijnlijk pas na een paar maanden zou gebeuren.
Ook na die hele intensieve periode vol behandelingen heb ik nog uitdagingen ervaren. Waar ik eerst continu in de handen was van artsen en verpleegkundigen, voelde ik me verloren toen de behandelingen voorbij waren en de dokters zeiden: "Tot over drie maanden”. Toen ontstond er bij mij een soort 'en nu?'-moment. Door fysiek te trainen voor de triatlon, ben ik hier mentaal doorheen gekomen.”
Wat motiveerde je om een triatlon te doen?
“Ik zag het als een uitdaging. Ik wilde aan anderen maar vooral aan mezelf bewijzen dat ik sterker uit deze strijd kon komen. Ik had het doel van een triatlon voor ogen, maar kon er niet zomaar aan beginnen. Dat kon pas nadat alle bestralingen achter de rug waren, in verband met verhoogde kans op eventuele infecties en mijn – toen nog – lage weerstand. Toen ik groen licht kreeg, begon ik met fitnessen onder begeleiding. Zo bouwde ik langzaam maar zeker mijn kracht weer op. Daarna begon ik met hardlopen, maar ook dat was een geleidelijk proces. Ik moest echt stap voor stap werken aan mijn conditie. Dat vergde doorzettingsvermogen, vooral omdat ik stiekem een bloedhekel heb aan hardlopen.”
Alexander trainde voor de triatlon met hulp van Stichting Tegenkracht, een organisatie die kankerpatiënten ondersteunt bij het waarmaken van sportieve doelstellingen.
Hoe was het om die eerste triatlon te voltooien, nog geen half jaar na je laatste bestraling?
“Heel bijzonder. Ik was in eerste instantie volledig gefocust op de fysieke inspanning, maar het werd uiteindelijk een ontzettend emotioneel moment. Toen ik de finish bereikte, omhelsde ik mijn vriendin Nina en mijn triatloncoach Aad Stouten, en zijn we in tranen uitgebarsten. Dat was een intens en intiem moment, zo met z’n drieën. Die eerste triatlon heeft me doen beseffen hoe belangrijk het is om een doel te hebben en hoe krachtig het kan zijn om je daar volledig voor in te zetten. Niet alleen fysiek, maar vooral ook mentaal.
Na het voltooien van die triatlon wilde ik graag de ervaring met anderen delen. Uiteindelijk merkte ik dat het niet alleen ging om mijn eigen herstel, maar ook om het verspreiden van positiviteit en hoop aan anderen. Zo is mijn idee om de #Strongerthanever Challenge te organiseren, ontstaan.”
De #Strongerthanever Challenge wordt ondersteund door het Cancer Care Center. Deze organisatie ondersteunt kankerpatiënten voor, tijdens en na de behandeling om weer vitaal te worden, zowel fysiek als mentaal.
De #Strongerthanever Challenge draait om samen sterk staan en het communitygevoel. Hoe belangrijk is dit eigenlijk?
“Ontzettend belangrijk. Natuurlijk is niet iedereen in staat om alle drie de onderdelen van een triatlon te volbrengen, maar hoe mooi is het om dit dan samen met anderen te kunnen doen? Zo kun je bijvoorbeeld meedoen met naasten die je strijd van dichtbij hebben meegemaakt. Het staat dan symbool voor wat je samen bereikt hebt in het ziekteproces. De #Strongerthanever Challenge geeft daarbij die boost, omdat je het samen met anderen doet. Samen sta je sterk en kom je verder, en dat is waar het allemaal om draait.”
Hoe kunnen mensen die geïnspireerd zijn door jouw verhaal betrokken raken bij de #Strongerthanever Challenge?
“We hebben een Facebook- en Instagrampagina waar we updates delen. Ook kun je op de website van het Cancer Care Center meer informatie vinden. Voor mensen die zich in willen schrijven, is dat mogelijk op de website van de Dutch Triathlon Series (DTS).”