Oranje-Rood-speler Gijs van Merriënboer. 

Pro Shots / Bart Scheulderman 

Een telefoontje van AMC Amsterdam zette het leven van Gijs van Merriënboer vorig jaar volledig op zijn kop. ‘Die bult op zijn been’ bleek een kwaadaardige tumor te zijn. Nu voert de speler van Oranje-Rood de belangrijkste strijd van zijn leven. Als het straks zover is, heeft hij een 10 uur durende operatie en 100 uur chemo achter de rug. Hij doet zijn verhaal: ,,Ik heb een uur voor me uit zitten staren.”

Het is de tweede seizoenshelft van vorig seizoen. Laten we zeggen april vorig jaar. Oranje-Rood-verdediger Gijs van Merriënboer stevent met zijn ploeg af op een plek in de play-offs om het landskampioenschap in de Tulp Hoofdklasse. Dan is er geen tijd voor pijntjes, ook niet bij Van Merriënboer. Hij heeft al een tijdje last van zijn rechteronderbeen en speelt vaak met pijnstilling. Zijn scheenbeschermer is gebroken, maar dat zal wel zijn gekomen door een klap van een stick of een harde bal. Toch?

Direct na de competitie ontstaat er een flinke bult op het scheenbeen van Van Merriënboer. ,,Toen realiseerde ik me voor het eerst: ‘dit klopt niet’. Ik kon niet zitten, niet staan en ’s nachts niet slapen van de pijn’’, herinnert de hockeyer zich.

Dan schrik je je natuurlijk helemaal dood als je uit het niets wordt gebeld door een afdeling oncologie

Gijs van Merriënboer.

Van een bezoek aan de fysio wordt hij niks wijzer. De bult zit te diep in zijn been voor eventuele behandeling. Er volgt een doorverwijzing naar een ziekenhuis in Eindhoven, waar röntgenfoto’s en een CT-scan worden gemaakt. ,,Ze zagen wel dat er iets zat, maar ze konden geen duidelijkheid geven. Het moest bekeken worden door een landelijk team.’’

Ondertussen gaat Van Merriënboer zo goed en zo kwaad als het gaat verder met zijn dagelijkse bezigheden. Werken bijvoorbeeld, want naast zijn hockeycarrière voelt het strafcornerkanon zich als een vis in het water bij zijn werkgever in de technische detachering.

Na een week wordt hij gebeld door het AMC ziekenhuis in Amsterdam en vanaf dat moment staat de wereld van de altijd vrolijke, energieke en goedlachse Van Merriënboer op z’n kop. ,,Dan schrik je je natuurlijk helemaal dood als je uit het niets wordt gebeld door een afdeling oncologie. Ik zat op m’n werk, maar heb een uur voor me uit zitten staren omdat ik het gewoon niet geloofde.’’

Aan de chemo in plaats van naar Curaçao:

De bult op het scheenbeen van de hockeyer blijkt een snelgroeiende, kwaadaardige tumor te zijn. Een osteosarcoom in jargon. Van Merriënboer had zijn koffers al klaarstaan voor een vakantie met vrienden naar Curaçao, maar de dienstdoende arts zet daar resoluut een kruis door: ‘jij gaat morgen niet naar Curaçao, jij gaat volgende week starten met chemo’s’, kreeg Van Merriënboer te verstaan.

Kanker dus. Een spijkerharde boodschap die binnenkomt. Een periode vol onzekerheden volgt. Hoe is de kans op genezing? Kan ik ooit nog hockeyen? Maar vooral: hoe zit het met de kans op uitzaaiingen? Allemaal vragen die Van Merriënboer en zijn familie bezighouden, maar waar niet direct antwoorden op komen. ,,Die angst en onzekerheid in de beginfase is killing’’, zegt moeder Suus, die tijdens het gesprek met de hockeyer even binnen komt wandelen.

Van Merriënboer zelf: ,,Die onzekere fase van vijf à zes weken was de ergste periode in m’n leven. Toen het niet uitgezaaid bleek, viel er een grote last van m’n schouders. Ik had toen meteen het gevoel: ‘deze wedstrijd ga ik winnen’.’’

Zwaar gehavend:

Als het straks allemaal achter de rug is, heeft Van Merriënboer er een tien uur durende operatie en dik honderd uur aan chemo opzitten. Zijn been is zwaar gehavend, zijn mooie blonde haren is hij kwijt en zijn gezicht oogt wat ingevallen. Maar het moet. Het is de enige kans op volledig herstel. De enige kans om ooit weer het shirt van Oranje-Rood te dragen, op te stomen over de rechterflank of een strafcorner raak te pushen.

Ik wil vooral m’n leven terug

Gijs van Merriënboer.

En daar heeft hij alles voor over. ,,Ik zet elke week een kruisje op de kalender. In april is de laatste chemo en vanaf dan kan ik me volledig focussen op het herstel. In de zomer hoop ik al zonder krukken te kunnen lopen en eind van het jaar hoop ik m’n basisconditie terug te hebben, om van daaruit verder te kunnen bouwen.’’

Tegelijkertijd beseft hij dat terugkeren bij Oranje-Rood, hoe graag hij het ook wil, niet het állerbelangrijkste is. ,,Ik wil vooral m’n leven terug’’, klinkt het veelzeggend. Spontaan iets ondernemen met vrienden. De wekker zetten om naar werk te gaan. Een avondje PSV. ,,Ik kan echt niet wachten tot die dingen weer ‘normaal’ worden.’’

Honderden appjes:

De steun die Van Merriënboer heeft gekregen en nog altijd krijgt tijdens de belangrijkste strijd van zijn leven is overweldigend. Honderden appjes kreeg hij toen het nieuws naar buiten kwam. Teams uit de hoofdklasse toonden hun medeleven en bij zijn club Oranje-Rood werd een brievenbus geïnstalleerd waar zowel jeugd- als seniorleden hun boodschap voor de allemansvriend konden droppen.

Na het olympisch goud van de Nederlandse hockeymannen in Parijs kwam zelfs bondscoach Jeroen Delmée op de lijn. ,,Jeroen stuurde me een bizar mooi en krachtig appje. Ook hij realiseerde zich een paar dagen na de finale dat er belangrijkere dingen in het leven zijn dan hockey en wenste me het allerbeste. Dat is toch prachtig dat zo iemand op zo’n moment aan je denkt?’’

Zelfs in deze donkere dagen hamert Van Merriënboer op positiviteit. ,,Ik wil niet zielig gevonden worden. Ik wil mensen om me heen die zeggen dat we het samen gaan regelen. Gelukkig heb ik die heel veel. Mijn vrienden en familie zorgen geweldig goed voor me en geven me de kracht om door te gaan.’’

Hockeyer Gijs van Merrienboer met zijn gehavende onderbeen. 

 privébeeld.

Bron: www.ad.nl