Tobben, wat doe je eraan ?

Auteur: Marjolijn Bruurs - mantelzorgelijk.nl

In dit blog wil ik het hebben over een onderwerp waar veel mantelzorgers mee te maken hebben/krijgen: Tobben. Hoe vaak ik in mijn mantelzorgbestaan niet wakker heb gelegen door een probleem waar we in de zorg voor mijn vader tegenaan liepen. En maar draaien en maar malen. En de volgende dag was je brakker dan ooit tevoren. Afschuwelijk want tegen de tijd dat de wekker ging was het probleem namelijk niet minder en had al dat tobben dus geen enkel nut gehad.

Problemen:

"Problemen zijn problemen, omdat ze een oplossing hebben", zei ooit iemand tegen me. Terwijl ik dat op me in liet werken bedacht ik: Oké, dus als een probleem geen oplossing heeft, is het in wezen een feit. Feiten zijn per definitie niet meteen oplosbaar en je hebt er ook niet altijd invloed op. Wat heeft het dan voor nut om er - terwijl je eigenlijk moet slapen - zo over te tobben?

Feiten:

Het klinkt misschien alsof ik hiermee ieders problemen aan de kant probeer te zetten, maar dat is absoluut niet wat ik ermee bedoel. Wat ik wel bedoel is dat als je een probleem in je leven - voor zover mogelijk - kunt oplossen er dus nog mogelijkheden zijn. Maar als het er in mindere of meerdere mate nog steeds is, wordt het in wezen een feit. En als het een feit is, is het voor mij makkelijker te aanvaarden. En als iets een feit is in mijn leven, moet ik ermee leren dealen.

Prioriteiten stellen:

Die redenatie heeft me geholpen om prioriteiten aan te brengen in mijn mantelzorgbestaan. Alles leek voor mij op een bepaald moment namelijk een probleem. Problemen die ik alleen moest oplossen. Maar dan moest ik dat vooral van mezelf. Dat dit een onmenselijke taak is, daar stond ik niet bij stil. Dat ik daardoor bijna onderuitging, dat had ik niet in de gaten. Ik was op dat moment alleen nog maar chronisch moe en was alleen maar bezig met problemen oplossen die niet meteen op te lossen waren. In wezen vocht ik tegen de bierkaai. Een onmogelijke taak dus. Dat moest anders en dat is me aardig gelukt.

Afvinken:

Toen ik eenmaal ging kijken naar de dingen die ik echt niet kon verhelpen of oplossen, en ze benoemde als feiten, waren ze voor mij van de lijst met problemen af. Dat scheelde al een stuk en ik sliep vrij snel al ietsje rustiger. Maar hoe kreeg ik de rest van de lijst met mijn  'problemen' nou nóg korter? Ik moet bekennen...dat duurde even. Maar het is gelukt. Weet je hoe? Ik leerde om in mogelijkheden te denken. Dus niet meer in problemen.

Mogelijkheden:

 Denken in mogelijkheden i.p.v. in problemen. Ik moet eerlijk bekennen dat het mij nu redelijk makkelijk afgaat. Volgens mij toch een genetisch dingetje. Allebei mijn ouders konden dat ook goed. Maar ik leerde het pas echt goed toepassen toen de zorg voor mijn vader op z'n zwaarst werd. Kan ik momenteel niet fulltime werken? Dan maar per dag een aantal uren minder. Kon mijn vader iets niet meer zelfstandig? Dan keek ik wat nog wel mogelijk was. Kon ik bepaalde ondersteuning vanuit de gemeente niet krijgen? Dan zocht ik net zo lang tot ik die ondersteuning wel kreeg. Maar dat laatste vergde nog best wat energie.

Omdenken:

"Als iets niet linksom kan, dan maar rechtsom, Mallijn", zei mijn vader vroeger altijd. Toen pas begreep ik wat hij daar nou mee bedoelde en keek ik niet eerst naar wat allemaal niet mogelijk was, maar naar wat wél mogelijk was. En ik vroeg steeds meer aan mijn lotgenoten hoe zij hier mee dealden. Want vragen staat altijd vrij. Je hoeft echt niet altijd zelf het wiel opnieuw uit te vinden. Een heel proces maar, naast dat ik er veel van geleerd heb, ondervind ik er tot op de dag van vandaag veel profijt van. Dus lig je nu alweer nachten te tobben? Probeer het eens. Laat je weten of het voor jou ook werkt?

Bron: www.mantelzorgelijk.nl