Thijs (30) verloor zijn arm aan kanker en staat nu model in Het Perfecte Plaatje.
Auteur: Redactie - bredavandaag.nl/algemeen
Foto: Videoland.
BREDA - Veel Bredanaars kennen het verhaal van Thijs Kroezen (30). Hij kreeg op 14-jarige leeftijd botkanker. Zijn arm moest worden geamputeerd, en in de jaren die volgden keerde de kanker meerdere keren terug. Woensdag stelde Thijs zich letterlijk bloot door als model mee te doen aan Het Perfecte Plaatje. Hij ging er zonder shirt op de foto om aandacht te vragen voor de (on)zichtbare littekens van kanker.
Ieder jaar koppelt het populaire fotografieprogramma Het Perfect Plaatje een van de afleveringen aan een maatschappelijk thema. Dit jaar was dat thema de (on)zichtbare littekens van kanker. De zes overgebleven deelnemers moesten daarvoor ieder een model fotograferen dat zichtbare littekens heeft als gevolg van de ziekte.
Bredanaar Thijs Kroezen werd door Het Perfecte Plaatje benaderd om model te staan in de aflevering. En daar stemde de Bredanaar mee in. Woensdag was te zien hoe hij werd gekoppeld aan deelnemer Claes. Het resultaat: Een indrukwekkende foto waarop Thijs zonder shirt poseert en waarbij zijn littekens dus goed te zien zijn. De foto kon op lof rekenen van de jury, onder andere vanwege het goede gebruik van het licht. Wel mistte de jury kracht in de gekozen foto. Claes kreeg uiteindelijk een 6,8 voor de foto. En dat was genoeg voor hem om door te gaan naar volgende week.
Op social media deelt Thijs zijn ervaringen met zijn deelname als model in het programma. “Ik werd gekoppeld aan Claes Iversen en dat voelde eigenlijk gelijk goed. Sowieso hing er een prettige sfeer gedurende de hele draaidag. Samen met de andere modellen was er ruim de tijd om onze verhalen te vertellen aan de kandidaten en elkaar. Het werd een vertrouwde omgeving. Dat is belangrijk en zie je ook duidelijk naar voren komen,” schrijft hij. “Ja, je kan je afvragen of de staande foto niet meer kracht uitstraalt. Maar ik zie wel mezelf op de foto. En mijn lichaam. Dat zelfde lichaam dat gelukkig sterk genoeg was om al die keren de behandeling te ondergaan en doorstaan. Met de bijbehorende littekens. In mijn geval zowel de fysieke van de behandelingen als de onzichtbare in de vorm van mijn tatoeages op mijn arm, die als kleine monumenten op mijn arm staan voor hen die minder geluk hadden.”