Tessa (30): 'Omdat ik nog geen 30 was kwam voor mij het bevolkingsonderzoek te laat'.
Pas 29 is Tessa, wanneer ze de diagnose baarmoederhalskanker krijgt. Ze voelt zich schuldig naar haar familie en haar vriend, dat ze hen hier doorheen moet laten gaan. ‘Kanker was in mijn familie een ziekte waar je dood aan ging'.
Ik hoop dat ik het mis heb, maar ik denk het niet:
Tessa is nog maar 29 als ze zich in juli 2021 bij haar huisarts meldt, omdat ze last heeft van bloedingen. De huisarts neemt haar klachten serieus en maakt voor de zekerheid een uitstrijkje. ‘Zij kon toen direct al zien dat het er onrustig uitzag. Meteen vielen ook de woorden goedaardig en kwaadaardig’, vertelt Tessa. Twee onrustige weken laat de uitslag op zich wachten. PAP 3B. Samen met haar moeder gaat Tessa naar het lokale ziekenhuis voor verder onderzoek. ‘Daar viel eigenlijk direct het K-woord. Ik weet nog dat de arts zei: “Ik hoop dat ik het mis heb, maar ik denk het niet. Het lijkt op baarmoederhalskanker.” Ik verkrampte helemaal’, vertelt Tessa. ‘Ik had zoiets van “hoe kan dit nou?” Ik had me voorbereid op een voorstadium, maar dit had ik totaal niet zien aankomen. Mijn klachten waren er al een tijdje, ik voelde me zo dom dat ik niet eerder aan de bel had getrokken.’
Schaamte:
Wanneer ze haar klachten googelde, was het zoekresultaat bijvoorbeeld een soa, maar nooit baarmoederhalskanker. Uit een soa-test kwam dan nooit iets naar voren. Ze is van mening dat er té weinig gesproken wordt over HPV, het virus dat onder andere baarmoederhalskanker kan veroorzaken; Hoe krijg je het en waar je op moet letten. Veel mensen geloven niet dat je op zo’n jonge leeftijd al deze vorm van kanker kunt krijgen. Ze neemt het zichzelf kwalijk. ‘Ik schaam me er bijna voor om het te vertellen, maar ik wist bijvoorbeeld alleen dat het uitstrijkje een vervelend onderzoek was, waarbij je met je benen wijd moet gaan liggen. Ik had geen idee waar het eigenlijk voor was.’ Door gebrek aan kennis kon ze de klachten die ze had niet goed plaatsen.
Bevolkingsonderzoek:
‘In de landen om ons heen beginnen ze vijf tot tien jaar eerder met het onderzoek. Dat zou voor mij echt het verschil hebben gemaakt, dan was het met een kleine ingreep opgelost en had het zich niet tot kanker ontwikkeld. Dat steekt wel. Het had gewoon voorkomen kunnen worden.’ Het bevolkingsonderzoek kwam, omdat ze nog geen 30 was, voor Tessa te laat. Ze pleit er dan ook stellig voor, dat er vroeger begonnen moet worden met testen.
Tegen beter weten in:
De periode na het bezoek aan de gynaecoloog was heftig. Tessa schetst, dat ze tegen beter weten in, toch de hoop had dat het geen kanker was. Ze beschrijft dat er na de officiële diagnose van alles door haar hoofd schoot. ‘Hoe ver is het, ben ik niet te laat, is het uitgezaaid? Ik was bang dat ik dood zou gaan.’ Er volgt een doorverwijzing naar het Radboud ziekenhuis in Nijmegen.
Goed nieuws:
Daar krijgt Tessa het relatief goede nieuws dat haar kanker beperkt is gebleven en dat er naar alle waarschijnlijkheid geen uitzaaiingen zijn in de lymfeklieren. Het is voor haar een geruststelling. De artsen schatten in dat de tumor 1.5 cm groot is. Een tumor van deze grootte kan middels een vaginale operatie weggehaald worden. ‘Godzijdank geen chemo of bestraling. Op dat moment voelde dat echt als goed nieuws, omdat het met de minst heftige operatie opgelost kon worden en ik nog steeds kinderen zou kunnen krijgen.’ Uiteindelijk blijkt tijdens de ingreep dat de tumor groter was dan verwacht. ‘Gelukkig heeft mijn chirurg er op dat moment voor gekozen, om een stukje meer weg te snijden. Daar ben ik haar nog steeds enorm dankbaar voor. Mijn gevoel na de operatie was ook meteen dat alles goed was’, zegt Tessa. Dat blijkt zo te zijn. ‘Alles bij elkaar is het me meegevallen. Het gaat eigenlijk weer super goed met me. Ik was bijvoorbeeld bang voor lymfoedeem, maar dat is me gelukkig bespaard gebleven. Ik mag niet klagen. Ik ben dankbaar.’