Auteur:  Rosa Koelemeijer - margriet.nl/persoonlijk

Sarah Cresswell.

Het geluk lachte Sophie Kinsella (54) lange tijd toe. Vijf mooie kinderen, een liefhebbende echtgenoot én met 45 miljoen verkochte boeken een van ’s werelds bestverkopende auteurs. In 2022 werd bij haar een ongeneeslijke vorm van hersenkanker ontdekt. Ze schreef er een boek over: Hoe voelt het?

Sophie Kinsella heeft haar privéleven altijd zo veel mogelijk buiten de publiciteit gehouden. Ook de kwaadaardige en agressieve hersentumor die in 2022 bij haar werd ontdekt en waaraan ze in een acht uur durende operatie werd geopereerd, hield ze bijna twee jaar lang geheim voor de buitenwereld. Pas in april dit jaar deelde ze er een bericht over op haar Instagramaccount.

Nieuw boek Sophie Kinsella:

Nu is er ook een boek: Hoe voelt het?, waarin ze in een fictief verhaal vertelt over wat ze de afgelopen twee jaar heeft meegemaakt. We spreken elkaar via Zoom, haar man zit naast haar omdat haar geheugen nog niet goed is hersteld. Hij is tegenwoordig Chief Memory, zoals Kinsella zegt.

Waarom wilde je lange tijd niets met de buitenwereld delen over je ziekte?

“Het was mijn instinct om het voor mezelf te houden. Ik wilde niet dat het een roddel zou worden en ik wilde ook heel voorzichtig zijn naar de kinderen. De oudsten, die midden twintig zijn, hebben we het wel verteld, maar de jongsten pas later. Ze wisten wel dat ik ziek was, maar niet wat ik had. Ik was bang dat ze er op school op zouden worden aangesproken of dat kinderen hen in de speeltuin zouden vragen: ‘Gaat jouw moeder dood?’

We hebben gewacht tot het juiste moment en een dag dat we met z’n allen bij elkaar waren. Maar op een gegeven moment gaf het juist druk dat we het geheim hielden. Soms stuurden mensen een berichtje als ze me op straat hadden gezien. Ik was zo mager geworden, ging het wel goed met me? Uiteindelijk heb ik er toch een bericht over gedeeld op Instagram en dat was een grote opluchting. Ik dacht: waarom wil ik dit eigenlijk geheim houden? Dit is wie ik nu ben. Ik heb ontzettend veel lieve reacties gekregen, dat was hartverwarmend. Dat ik mijn verhaal kon delen gaf me kracht en ik hoop met mijn verhaal ook andere mensen die kanker hebben te steunen. Ik wil hen meegeven dat ze niet alleen zijn.”

De Tekst gaat verder onder de Foto: 

Sophia Kinsella en haar man

Beeld Sarah Cresswell.

Had je gedacht dat je ooit nog een boek zou kunnen schrijven?

“Ik ben heel dankbaar dat het me gelukt is. Na de operatie in 2022 kon ik niets meer. Ik kon niet meer lopen, denken, ik vergat alles. Als ik naar een foto van mijn gezin keek, had ik geen idee wie erop stonden. Ik heb alles opnieuw moeten leren. Ik dacht: dit is het. Mijn leven is voorbij. Ik heb maanden alleen in bed kunnen liggen, mijn hoofd bewegen was al te veel. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit nog zou kunnen schrijven. Mijn geheugen is nog steeds een zeef, maar het is een soort wonder hoe ik nu ben.

Aanvankelijk wilde ik een boek schrijven over een heel ander onderwerp, maar dit verhaal was zo groot, ik kon niet anders dan hierover schrijven. Ik heb mijn leven altijd verwerkt door erover te schrijven, of het nu over kinderen ging of over shoppen. Dit verhaal moest eruit. Ik koos voor een fictievorm, waardoor ik me vrijer voelde omdat niet elk detail hoefde te kloppen en ik voor het verhaal bepaalde details en de volgorde van de gebeurtenissen kon veranderen. Door het fictief op te schrijven, kon ik ook beter afstand nemen van mijn verhaal en het in perspectief zien. Het is zeker helend geweest om dit boek te kunnen schrijven.”

Hoe gaat het nu met je?

“Elke zes weken krijg ik nog een week chemo. De statistieken zijn heel beangstigend. De dokters hebben me twee jaar geleden nooit gezegd hoe lang ik nog had, maar noemden wel een gemiddelde: veertien maanden. Mijn vorm van kanker is agressief en ongeneeslijk, maar ik probeer daar niet aan te denken. Er is niets wat ik eraan kan doen en ik kan alleen denken: ik ben nu hier. Ik voel me nu goed en ik kan dit nu doen.

Er zijn mensen die nog jarenlang leven, maar er zijn ook mensen die heel snel doodgaan aan de vorm van kanker die ik heb. Ik weet niet bij welke groep ik ga horen. Er zijn momenten dat het me ontzettend verdrietig maakt dat er een reële kans is dat ik het niet ga halen en mijn kinderen niet verder zal zien opgroeien. Op dat soort momenten vind ik het zo oneerlijk, maar het lukt me om eroverheen te leven. Het is onmogelijk om met die angst te leven, dus ik parkeer het. Ik spreek mezelf regelmatig toe. Misschien ga ik dood, maar misschien ook niet. Wat is dan het beste om nu te doen? Ik probeer me te focussen op het moment. Voel ik me goed? Zijn mijn kinderen oké? Ik ben altijd een positief mens geweest. Ik schrijf optimistische verhalen, ik houd van een happy end en ik zal altijd doorgaan.

Zolang ik kan, wil ik leven. Het helpt dat mijn man en ik met vijf kinderen en een druk sociaal leven veel afleiding hebben. Ik heb altijd geluk gehad in mijn leven en door mijn werk al veel bucketlist-waardige dingen gedaan. Nu vind ik het vooral fijn om met mijn familie te zijn, samen te eten of te wandelen in de natuur. Ik hoop dat het me lukt om te blijven schrijven. Dan leef ik in een soort fantasiewereld, dat helpt om te ontsnappen aan de harde realiteit.”

Je hebt het boek opgedragen aan je man. Waarom?

“Hij is zo fantastisch. Sorry, hier begin ik van te huilen. Hij staat altijd naast me. Ik herinner me niet dat ik medicijnen moet slikken, welke afspraken ik heb. Hij zorgt ervoor dat alles door blijft lopen. Ik ben niet meer zo sterk als ik was en ben grotendeels afhankelijk van hem. Dat kan moeilijk zijn, maar ons heeft het juist dichter bij elkaar gebracht.

We hebben moeilijke gesprekken gehad, vaak ’s avonds in bed. Over de dood, over wat er zou kunnen gebeuren. Gelukkig is hij net zo positief als ik. We houden van het leven en proberen te genieten. Ons leven is te leuk om ons te lang bezig te houden met dit soort existentiële vragen. Ik waardeer alles meer dan voorheen. Ik heb heel veel steun aan mijn vrienden en aan mijn lezers: mijn ziekte heeft me laten zien hoe behulpzaam en aardig mensen zijn. Ze stuurden me bloemen, brieven, vrienden hielpen met de kinderen.

Tegen iedereen die gezond is zou ik willen zeggen: geniet van het leven. Je weet niet hoe de wereld er morgen uitziet. Ik was altijd gezond en dit kwam out of the blue. Ik heb de artsen gevraagd: ‘Waarom ik?’ Kwam het misschien door mijn telefoon? Je zoekt naar een oorzaak, maar die is er niet; het is gewoon bad luck.”

Sophia Kinsella’s boek: Hoe voelt het?

Beeld Redactie

Hoe voelt het? | The House of Books, € 17,99.