Selma kreeg op haar 46e de diagnose baarmoederkanker. Ze is daarna twee keer geopereerd en heeft ook inwendige bestraling gehad. Ze kende toentertijd geen lotgenoten met baarmoederkanker op jongere leeftijd, maar had graag iemand gekend met dezelfde ervaring.

Lucht uit mijn longen:

‘Ik had al een tijd vage klachten, zoals hoofdpijn, een hoge bloeddruk en steeds vaker hevige bloedingen, totdat ik op 26 augustus 2021, vroeg in de ochtend, een vreselijke bloeding kreeg met erge krampen. Omdat ik te jong was voor de overgang stuurde mijn huisarts me meteen door naar de gynaecoloog. Ook zij kon niet direct een oorzaak vinden. Wel zijn er twee biopten afgenomen waarvan ik twee weken later de uitslag zou krijgen. Ook kreeg ik een afspraak voor een onderzoek ruim zes weken later, op 14 oktober. Dat is naar als je voelt dat er iets niet klopt in je lijf. In de tussentijd kreeg ik de uitslag van het onderzoek. Die was goed, dus ik hoefde me geen zorgen te maken. Men kon niet zien wat er zat en er werd nogmaals een stukje weefsel afgenomen. Ik kreeg op mijn werk via de telefoon te horen dat het nu wél mis was; ik had baarmoederkanker. Het was alsof de lucht uit mijn longen werd geslagen.’

Moeder met kanker:

‘Op 8 november ben ik geopereerd; inwendig via een slangetje met een piepkleine camera. Tijdens de ingreep zagen ze pas wat er aan de hand was. Op de verkoeverkamer vertelden ze mijn man en mij dat alles goed was gegaan, maar dat ze nog twee kleine plekjes hadden gevonden die voor de zekerheid werden onderzocht. ’s Nachts, alleen in het ziekenhuis, piekerde ik daar erg over. Wat was dat nou met die plekjes? Tijdens de uitslag bleken die plekjes dezelfde kankercellen te hebben als uit mijn baarmoeder. Op mijn leeftijd komt baarmoederkanker niet vaak voor en al helemáál geen uitzaaiingen. Mijn man en ik zijn heel veel rondjes gaan lopen en we hebben veel gepraat. Dat heeft ons echt dichter bij elkaar gebracht. Want dit kwam misschien niet goed. Dat drong pas echt goed door toen een van de oncologisch verpleegkundigen een folder meegaf voor mijn kinderen, over wat het met je doet als je moeder (baarmoeder)kanker heeft. Toen werd het heel concreet en ben ik geknakt. Ik dacht: ze hebben een moeder met kanker. Dat raakt me nu nog. We zijn naar onze kinderen, toen dertien en zestien jaar oud, altijd heel open geweest, maar met deze angst wil je je kinderen niet opzadelen. Nu moesten we wel, want dit raakt hun leven ook heel erg. En dat is zwaar, vooral als je zelf de schok nog aan het verwerken bent.’

Achtbaan:

‘Mijn gynaecoloog verwees me voor de operatie door naar het Amsterdam UMC, locatie AMC, dat meer in uitzaaiingen is gespecialiseerd. Daar bekeken ze alles helemaal opnieuw. Ze stelden een grote operatie voor, waarbij ze echt in mijn buik gingen kijken en alle uitzaaiingen zouden weghalen. Toen ze twee weken later belden, bleek dat ze vreemd genoeg geen cellen konden terugvinden en dat ze voor de zekerheid het weefsel uit het andere ziekenhuis wilden onderzoeken. Zo ga je dan de kerstdagen in. Weer afwachten, weer onzekerheid. Ik heb geprobeerd het zoveel mogelijk los te laten en ben ‘gewoon’ kerst gaan vieren. Ik kreeg te horen dat ze ook nu niets terug hadden gevonden. Ik vond dat eerder beangstigend dan dat het me gerust stelde. Wie of wat moest ik nu geloven?’

Nog een operatie:

‘Om echt zeker te zijn, ben ik op 13 januari voor de tweede keer geopereerd, deze keer door twee specialisten. Het was een flinke operatie, maar ik was blij dat ze het heel grondig aanpakten. Uiteindelijk vonden ze alleen cellen in een paar lymfeklieren, die ze hebben weggehaald. Ook nu ging er weefsel naar de patholoog en deze keer is er echt niets meer gevonden. Puur preventief ben ik daarna nog wel inwendig bestraald. Dat was geen prettige ervaring, maar niet erg pijnlijk. Dat was de laatste behandeling. De kans dat het terugkomt, is enorm verkleind. Ik heb alleen nog last van het vocht in mijn liezen en daarvoor krijg ik manuele drainage, uitgevoerd door een fysiotherapeut.’

Spijkerbroek:

‘Ik dacht dat het zes weken na de bestraling wel klaar was. Maar ik was er nog niet. Je hoofd wil meer dan je lichaam, dat nog aan het herstellen is van een zware ingreep. Hele dagen werken lukt echt niet en mijn omgeving is al snel te druk, vooral ook op het werk. En toch vier ik ieder nieuw stapje, hoe klein ook. Zo kon ik afgelopen week mijn spijkerbroek gewoon weer aan. Dat kon al die tijd niet door het vocht. Gewoon wordt weer gewoon en dat was echt een openbaring. Even weer een avond normaal doorbrengen, je normale leven terugkrijgen. Ik ben dan wel heel moe, maar het is ontzettend fijn als dat weer een beetje

lukt. Mijn balans en conditie zijn nog niet helemaal terug, maar de periodes dat ik er niet aan denk zijn er nu vaker. Op het werk merk ik dat ik nog niet zo kan functioneren als voor mijn ziekte. Ik bouw mijn uren langzaam weer op, ik zit nu op 16 uur van de 24. Gelukkig had ik geen fulltime baan. Ik had van tevoren niet verwacht dat mijn herstel zo lang zou duren. Dit was een angstige periode. Eerst omdat ik het niet kon bevatten, later ging het meer om leven met onzekerheid. Ik heb alle hulp aangepakt. Een (medisch) psycholoog heeft me geholpen bij het verwerken en accepteren. Ook heeft ze me gestimuleerd om door te vragen bij artsen. Artsen vinden het niet erg dat je al je vragen stelt.’

Steun:

‘Niet meer leven tussen hoop en vrees geeft enorm veel rust. Ik heb een fijn gezin dat om me geeft en dat is een heel warm bad. Kijk, je loopt tegen heel rare dingen aan die een ander helemaal niet begrijpt. Je komt erachter dat je met zijn vieren alles aankunt. En mijn familie en vrienden waren er echt voor mij, iedereen in mijn omgeving heeft enorm meegeleefd. Op mijn werk heb ik ook alle steun en ruimte gekregen. Er was geen enkele druk. Verder heb ik nu meer zelfvertrouwen. Ik laat mezelf nooit meer zo lang in onzekerheid, terwijl mijn lijf aangeeft dat er iets niet goed is. Ik geniet nu veel bewuster. Zo heb ik meer echte aandacht voor de mensen om me heen en waardeer ik het meer wanneer iemand aandacht aan mij schenkt. Je realiseert je enorm dat je leven draait om je gezondheid en de mensen om je heen. Dus houd elkaar vast! Soms denk ik: doe niet allemaal zo moeilijk over niks, er zijn wel ergere dingen in de wereld. Dat mensen zich druk maken om iets onbenulligs, begrijp ik dan soms echt niet.’

Neem je lijf serieus:

‘Het algemene beeld is dat als je jong bent, het geen baarmoederkanker kan zijn. Had ik maar beter naar mijn eigen lichaam geluisterd! Er zat iets niet goed en dat voelde ik. Als je zelf voelt dat het niet klopt, vraag dan door bij artsen. Totdat je echt antwoord hebt op je vraag, of die afspraak krijgt die jij nodig hebt. Neem het serieus, wees niet te makkelijk, luister naar je gevoel. En praat erover. Het is niets om je voor te schamen en je helpt zo ook anderen. ‘Het is even zwaar, dat heb ik ook gehad, maar uiteindelijk komt het goed en daar moet je op vertrouwen.’ Dat miste ik enorm en dat gun ik nu vrouwen in dezelfde situatie.’

Selma vertelde haar verhaal voor Olijfblad 1-2023 (maart 2023). Intussen kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.

Lees hier meer verhalen over baamoederkanker.