Schrijfster Anneke Wiltink (1961-2023) overleden aan kanker: ‘Het werd stil in mijn hoofd’.
Auteur: Maurits Sep - bndestem.nl/zeeland
Voor Anneke Wiltink, hier op een foto uit 2007, wilde als kind al schrijfster worden: ,,Heerlijk is dat. En trouwens, die verhalen komen toch.”
Foto: Ruben Oreel.
Met tussenpozen bleven die inderdaad komen. Minder dan ze had gehoopt en gewild, nadat ze in 2008 ernstig ziek bleek te zijn. „Het werd stil in mijn hoofd, dat voordien gevuld was met verhalen”, zei ze over de diagnose kanker. ,,Ik ging een zwaar traject in, mijn energiepotje was leeg.”
Recht-voor-zijn-raap-poëzie:
Toch gaf schrijven haar uiteindelijk weer houvast in het leven. Verhalen voor tijdschriften, onderwijskundige uitgaven, jeugdboeken en (in 2012) een dichtbundel over haar ziekte: Overvloed. Recht-voor-zijn-raap-poëzie schreef ze, met titels als Diagnose, Levenslang, Ongeneeslijk, Kaal. „Daar heb ik wel over getwijfeld: kwets ik mensen ermee? Maar het tegendeel is waar: ze vinden het prettig, juist omdat het zo moeilijk te benoemen is. Het blijkt bevrijdend te werken.”
Op Facebook en Instagram publiceerde Anneke Wiltink sinds een jaar de verhalen van Egel en Mol, bij tekeningen van Lucy de Graaf. ,,Ja, op internet geven we de verhalen gratis weg”, besefte ze, maar dat vond ze niet erg. Integendeel: ,,Als schrijver wil ik gelezen worden.”
Als biomedisch wetenschapper had ze al wat publicaties op haar naam staan voordat ze zich aan jeugdliteratuur waagde. Kinderverhalen schrijven ging haar vlot af. Ze kon zich goed inleven in kinderen en daar de juiste woorden aan geven om tot boeiende boeken te komen. Dat was ook voor haarzelf een verrassing, bekende ze na haar debuut. ,,De vraag was: hoe houd ik de spanning vast? Dat lukte gelukkig heel goed. Het verhaal ging met mij op de loop.”
Hart voor kinderen:
Onlangs verscheen van Wiltink een jeugdboek over kinderarmoede: Buitenspel. Dat boek zegt veel over wie Wiltink was als schrijfster en als mens. Het gaat over een jongen die graag bij een voetbalclub wil, maar door de armoede thuis is daarvoor geen geld. Ze kroop in de huid van Duco, verwoordde heel mooi hoe armoede voor kinderen is en gaf hen daarmee een sterke stem. Het onderwerp - kinderen die in armoede opgroeien - trof haar zeer. Want Wiltink had niet alleen een hart voor schrijven, maar zeker ook voor kinderen.
Jarenlang gaf ze, als haar gezondheid dat toeliet, workshops schrijven en ze bezocht met veel plezier scholen om voor te lezen en te vertellen over haar boeken. Wiltink had dat graag langer gedaan. Juist met haar laatste boek wilde ze naar de scholen en de kinderen toe. Omdat ze daartoe zelf niet meer in staat was, zorgde ze ervoor dat haar boek wel bij zo veel mogelijk kinderen terechtkwam. Ze schonk onder meer honderd exemplaren aan de Voedselbank Walcheren.
Egel en Mol Dagboek gaat door:
Anneke Wiltink werd in 2004 genomineerd voor de Bibliotheek Nijmegen Literatuurprijs en in 2006 vond de kinderjury van Leeuwarden Het gebarsten kompas het mooiste kinderboek. Ze werkte als universitair docent op UCR in Middelburg. Ze laat een man en drie kinderen achter. Met het vooruitzicht van een snel naderend einde zorgde ze er nog wel voor dat het Egel en Mol Dagboek ook zonder haar verder kan. Kikker heeft inmiddels zijn intrede gedaan en Maaike Fluitsma vertelt voortaan de verhalen over de drie dierenvrienden. Want ook zonder Wiltink blijven de verhalen komen.
Anneke Wiltink ging graag op bezoek bij scholen om uit haar boeken voor te lezen en haar jonge lezers te ontmoeten.