Auteur: Pieter Dumon - demorgen.be/nieuws

Interview Vincent Fierens.

Vincent Fierens

Beeld Thomas Sweertvaegher.

Deze zomer werd bij Vincent Fierens (32), Q-dj en televisiegezicht, teelbalkanker vastgesteld. Een donderslag bij heldere hemel die bij hem en zijn omgeving heel wat vragen opriep. In de podcastreeks Da’s klote probeert hij die te beantwoorden. ‘Eigenlijk is het simpel. Elke man moet gewoon af en toe eens voelen.’

‘Op dit moment ben ik aan het herstellen van een operatie waardoor het nog enkele weken zal duren voor Vincent Live terugkeert bij Qmusic. Maak je vooral maar niet te veel zorgen want… onkruid vergaat niet.’ Op 17 augustus stuurt Q-dj en televisiepresentator Vincent Fierens dit berichtje de wereld in. Vergezeld van een jolige foto waarin hij in een operatieschort poseert. Alleen is de sfeer in de ziekenhuiskamer waar het tafereel zich afspeelt allesbehalve jolig.

Amper een week eerder is bij Fierens teelbalkanker vastgesteld. En hoe agressief die kanker precies is en welke behandelingen nog volgen, is op dat moment allesbehalve duidelijk. “Liefst van al had ik toen nog helemaal niet gecommuniceerd. Maar de zomerbreak zat erop en mijn programma zou die week weer op antenne gaan. Niks laten weten was geen optie. Maar het woord ‘kanker’ zou te veel vragen oproepen. Vragen waar ik op dat moment zelf nog geen antwoord op had. Dus hebben we het bewust heel vaag gehouden.”

Laten we eerst even terugspoelen naar die diagnose. Hoe ben je te weten gekomen dat er iets aan de hand was?

Fierens: “Ik voelde dat mijn ene teelbal plots een stuk groter was dan de andere. Maar dat was het enige symptoom. Ik had geen pijn, voelde me ook niet ziek of zo. Integendeel. De dag voor dat doktersbezoek ben ik nog gaan zaalvoetballen. Ik heb heel veel geluk gehad. Bij de meeste teelbalkankers is die zwelling lang niet zo uitgesproken, wat het veel moeilijker maakt om te detecteren.

“In het begin doe je daar wat lacherig over, samen met je lief, maar wanneer die zwelling steeds duidelijker wordt, ga je je toch vragen stellen. Ik heb dan gebeld naar een uroloog die goed bevriend is met mijn ouders. Die heeft meteen een plek in zijn agenda vrij gemaakt. Een dag later mocht ik al langsgaan.”

Was de ernst van de situatie meteen duidelijk?

“Twee seconden. Langer duurde het niet. Ik hoor het de dokter nog altijd zeggen: ‘Dit zie ik niet graag, Vincent’. Meteen daarna gevolgd door de mededeling dat het om een tumor ging en ik dus teelbalkanker had.”

Hoe reageerde je daarop?

“Dat is een schok natuurlijk. Maar de dokter stelde me meteen ook gerust door te stellen dat teelbalkanker niet iets is waar je dood aan gaat. De kansen om te overleven liggen hoog, in de negentig procent. Dat idee heb ik meteen omarmd.

“Voor mijn vriendin en mijn familie was dat lastiger, merkte ik toen ik hen na dat doktersbezoek op de hoogte moest brengen. Zij dachten dat ik de waarheid verbloemde om hen niet nodeloos ongerust te maken.

“Ik moest meteen daarna ook onder de scanner om te zien of er geen uitzaaiingen waren. Dat was gelukkig niet het geval, wat ons wat extra tijd gaf. De operatie is uiteindelijk pas een week later uitgevoerd. Soms is de situatie veel urgenter. In de podcast praat ik bijvoorbeeld met Robbe, een gast bij wie de diagnose teelbalkanker pas gesteld is toen de ziekte al overal in zijn lijf zat. Hij moest direct onder het mes.”

Hoe ingrijpend was de operatie die volgde?

“Dat viel uiteindelijk nog wel mee. Er wordt een sneetje in je lies gemaakt en langs die weg wordt de aangetaste teelbal verwijderd. Die snee is het enige waar je achteraf last van hebt. Stappen is een paar dagen moeilijk, maar dat is het eigenlijk. Fysiek viel de hinder dus wel mee, op mentaal vlak was het een stuk zwaarder.”

Vincent Fierens

Beeld Thomas Sweertvaegher.

Hoezo?

“Bij teelbalkanker heb je twee types tumoren, waarbij de ene veel agressiever is dan de andere. Die agressieve versie vraagt een veel intensievere nabehandeling met chemo en eventueel nog bestralingen. In het andere geval kan, met wat geluk, de operatie volstaan. Maar om welk type het precies gaat kan pas na de operatie worden vastgesteld. Bij die operatie wordt ook wat omliggend weefsel meegenomen, om te checken of daar eventueel al kankercellen aanwezig zijn. Ook dat is een factor in het uittekenen van de nabehandeling. Maar die analyses vragen tijd.

“In mijn geval zat er een week tussen de operatie en het vervolggesprek in het ziekenhuis. Een week die eindeloos leek te duren. Misschien nog wel meer voor mijn omgeving dan voor mezelf, heb ik tijdens het maken van de podcast gemerkt. Ik was bezig met mijn revalidatie na de operatie en voelde elke dag dat bewegen iets vlotter lukte. Dat zorgde voor wat afleiding. Maar voor mijn lief, mijn ouders en mijn vrienden was het gewoon een week lang wachten op het verdict.

“Dat is misschien wel een van de belangrijkste inzichten uit mijn podcast: hoe slopend zo’n ziekte is voor de omgeving van de patiënt. En hoe weinig aandacht daarvoor is. Natuurlijk is het logisch dat de focus in de eerste plaats op de zieke ligt, maar ook de omgeving van de patiënt kan wel wat aandacht gebruiken.”

Na een week wachten volgde het verdict. Op je verjaardag nota bene.

“Dat is alvast één verjaardag die ik nooit meer zal vergeten. Ik vergelijk dat hele ziekteproces met een waterglijbaan. Je wordt er plots ingeduwd, vliegt van links naar rechts en van onder naar boven. Er is geen enkele afslag, je bepaalt het tempo niet en je hebt er ook geen idee van hoe lang de rit zal duren.

“Je hebt niks zelf in handen. Het enige wat je weet is dat er ooit een eind aan komt, want dood ga je er niet van. Ik bleek uiteindelijk de minst agressieve kankervariant te hebben. Waardoor het eind van de tunnel een stuk dichterbij lag dan ik vreesde. Dat was een fantastisch moment. Een mooier verjaardagscadeau had ik me niet kunnen wensen.”

Betekende dat ook meteen dat je behandeling er met die ene operatie helemaal op zat?

“Neen, mijn tumor was er dan wel een van de minst agressieve soort, zonder nabehandeling bedroeg de kans op herval wel nog steeds 25 procent. Gelukkig kon een eenmalige chemokuur die kans tot vijf procent reduceren. Dat was dus een absolute no-brainer.”

Maar zo’n chemokuur, ook al is die eenmalig, komt toch met een heleboel bijwerkingen?

“Dat was het lastige. Daar konden de dokters heel weinig over zeggen. Wanneer je een langere chemokuur doet, zijn er een aantal zekerheden. Je weet dat je mond waarschijnlijk gaat ontsteken, ook haaruitval komt heel vaak voor, maar bij zo’n eenmalige kuur is het effect heel onvoorspelbaar. De ene patiënt komt er vanaf met wat misselijkheid, bij de andere zijn de effecten vergelijkbaar met zo’n langere kuur.

“Ik heb op het internet wel naar wat ervaringsdeskundigen gezocht, maar omdat die effecten zo hard verschillen van persoon tot persoon ben ik daar ook niet veel wijzer van geworden. De dagen voor die chemokuur waren heel verwarrend. Ook al omdat onze eventuele kinderwens plots een thema werd.”

Waarom?

“Zo’n chemokuur kan je onvruchtbaar maken. Dus op de dag dat je te horen krijgt dat je kanker hebt – zowat de grootste uppercut mogelijk –, krijg je meteen ook een doorverwijzingspapier voor de fertiliteitskliniek waar je een spermastaal kan laten invriezen. Een heel vreemde combo. Die bovendien ook het onderwerp kinderen helemaal bovenaan de agenda plaatste.

“Mijn lief en ik hadden nog geen uitgesproken kinderwens, maar plots moet je het daar dus wel heel concreet over hebben. Dat maakt dat we nu heel zeker zijn dat we kinderen willen. Veel zekerder dan voor mijn ziekte. Ik heb dus een staal laten invriezen, al zal dat hoogstwaarschijnlijk niet nodig zijn. Zo’n eenmalige chemokuur heeft slechts een tijdelijk effect op de vruchtbaarheid. Binnen dit en een paar maanden zou dat geen probleem meer mogen zijn.”

Ben je nu officieel genezen verklaard?

“Neen, dat is bij teelbalkanker pas na twee jaar het geval. Tot dan word ik nauwlettend opgevolgd. Elke drie maanden staat een uitgebreid medisch onderzoek in de agenda.”

Tussen die bedrijven door werkte je aan Da’s klote. Waarom wou je per se een podcast over je ziekte maken?

“Aanvankelijk was het mijn plan om helemaal niks met mijn verhaal te doen. Ik zou gewoon weer op radio en tv komen en daar de draad oppikken waar ik hem een paar maanden eerder had laten liggen. Maar dan zou wat me overkomen is een soort geheim blijven. En dat wou ik niet. Daarom is het goed om nu even in alle openheid mijn verhaal te doen om het daarna te kunnen afsluiten.

“Door mijn verhaal te delen, hoop ik ook de kennis over teelbalkanker te vergroten. Ik had er bijvoorbeeld geen idee van dat je tussen je 15 en je 35 jaar tot de grootste risicogroep behoort. En dat je jezelf en je omgeving heel wat miserie kunt besparen door geregeld tijd te nemen voor wat zelfonderzoek. Eigenlijk is de boodschap heel simpel: Elke man moet om de zoveel tijd gewoon eens aan zijn ballen voelen.”