Auteur: Ranjana Srivastava - theguardian.com/commentisfree

Cannabis is geen behandeling, laat staan ​​een geneesmiddel tegen kanker. Het is geen vervanging voor chemotherapie en kan aanzienlijke bijwerkingen veroorzaken.

Ondanks de anekdotische berichten dat cannabis ontstekingsremmende eigenschappen vertoont, waarschuwen onderzoekers dat cannabisconsumptie de immuuntherapie zou kunnen verstoren’, schrijft oncoloog Ranjana Srivastava. 

Foto: Jack Guez/AFP/Getty Images.

Het is eerlijk om te zeggen dat mijn patiënten cannabis gebruikten lang voordat ik wist dat het een “ding” was.

Mijn eerste herinnering aan mijn ontmoeting met het medicijn was tien jaar geleden aan het bed van een stervende patiënt. Ik stond op het punt een morfine-infuus te geven toen een forse man me stilletjes vroeg naar buiten te komen. Even later veranderde mijn bezorgdheid in verbazing toen de zoon, terwijl de tranen over zijn wangen stroomden, me smeekte te wachten terwijl zijn broer wat cannabis kocht bij een ondergrondse leverancier, “voor het geval het werkt”.

“Werkt waarvoor?” vroeg ik verbaasd.

‘Als geneesmiddel tegen kanker,’ stamelde hij.

Mijn hart smolt en ik vertelde de zoon dat niets zijn stervende vader, die het verdiende om waardig te sterven, zou kunnen redden. Kort daarna gebeurde het onvermijdelijke, maar ik herinner me nog levendig de vurigheid waarmee de zoon geloofde in cannabis als geneesmiddel tegen kanker.

Tegenwoordig is cannabis niet langer een back-channelsubstantie die op gedempte toon wordt opgeroepen. Kankerpatiënten vragen openlijk om toegang en verwachten goede hulp. Oncologen zijn er trots op dat ze vragen beantwoorden over bewezen en ontkrachte interventies, maar als het om cannabis gaat, zullen de meeste artsen het niet voorschrijven en staan ​​de meeste ziekenhuizen het niet toe. De meest voorkomende houding die patiënten tegenkomen is dus: “Dat doen we hier niet”, waardoor ze zich afgewezen of, erger nog, beoordeeld voelen.

Toen mijn oudere patiënt onlangs aankondigde dat ze cannabis wilde proberen tegen de pijn, aarzelde ik en gaf er de voorkeur aan dat ze conventionele pijnstillers probeerde. Niettemin liet ik haar, toen ze aandrong, haar eigen weg naar een online arts vinden, omdat ik niet wist hoe ik het medicijn moest voorschrijven of controleren. Al snel meldde haar familie dat ze nog verwarder en vergeetachtiger was voordat ze viel, waardoor het experiment ten einde kwam. Ik had een knagend schuldgevoel dat ik het niet beter had gedaan bij haar.

Tot 40% van de kankerpatiënten geeft aan cannabis te gebruiken . Voor een psychoactieve stof die met cafeïne, alcohol en nicotine wedijvert om de wereldwijde populariteit, betekent het negeren van cannabis patiënten een slechte dienst. Daarom was ik blij dat de American Society of Clinical Oncology een aantal op bewijs gebaseerde richtlijnen vrijgaf om oncologen te helpen hun patiënten te sturen.

Hier zijn enkele belangrijke punten.

Cannabis wordt in verband gebracht met aanzienlijke bijwerkingen:

Het lichaam absorbeert ongeveer 10% van de orale en 30% van de geïnhaleerde cannabis. De psychoactieve effecten van geïnhaleerde cannabis treden binnen enkele seconden op, terwijl het bij orale cannabis tot twee uur kan duren voordat ze werken. Acute bijwerkingen zijn onder meer sedatie, euforie, duizeligheid, duizeligheid, stemmingswisselingen en hallucinaties. Toxiciteit op lange termijn kan de lever, het hart en de hersenen aantasten.

Er zijn potentiële geneesmiddelinteracties, maar we hebben nog geen op bewijs gebaseerde antwoorden over welke. Ondertussen moet elke cannabisgebruiker en voorschrijver zich bewust zijn van deze valkuilen.

Het is geen geneesmiddel tegen kanker:

Cannabis is geen behandeling, laat staan ​​een geneesmiddel tegen kanker. Het is geen vervanging voor chemotherapie en kan aanzienlijke vermoeidheid, verwarring en stemmingsstoornissen veroorzaken.

De komst van immunotherapie heeft ertoe geleid dat patiënten ongekende reacties hebben ervaren. Ondanks de anekdotische berichten dat cannabis ontstekingsremmende eigenschappen vertoont, waarschuwen onderzoekers dat cannabisconsumptie de immunotherapie kan verstoren. Dit heeft geresulteerd in een recente aanbeveling om cannabis te vermijden tijdens het ondergaan van enige vorm van immunotherapie.

Cannabis kan misselijkheid en slaap enigszins verbeteren:

Voor patiënten die ernstig misselijk zijn ondanks het gebruik van de vele sterke medicijnen die nu beschikbaar zijn, kan orale cannabis verlichting bieden. Het mag echter niet worden gebruikt als eerstelijnsmedicijn voor de behandeling van misselijkheid en braken, of als preventief middel tijdens chemotherapie of radiotherapie.

Wat betreft slaap wordt cannabis in verband gebracht met een zeer kleine verbetering bij volwassenen met kankerpijn, maar dit kan ten koste gaan van andere lastige symptomen, dus voorzichtigheid is geboden. Het komt erop neer dat er voor de meeste patiënten betere middelen zijn om misselijkheid te beteugelen en de slaap te bevorderen.

Het vermindert de pijn niet:

In vier gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken die zich richtten op kankerpijn, leverde cannabis geen significant voordeel op. Dit is de reden waarom richtlijnen, buiten een klinische proef, het gebruik van cannabis voor de verlichting van kankerpijn niet aanbevelen.

Het effect van cannabis op angst en depressie is onduidelijk:

In een systematische review is geen enkele studie op een robuuste manier ingegaan op psychologische symptomen. Daarom doen deskundigen geen aanbevelingen over cannabis en moeten patiënten andere manieren proberen om de psychologische gevolgen van kanker onder controle te houden.

Het komt de eetlust en het gewicht niet ten goede:

Verlies van eetlust en gewicht is een verontrustend feit voor veel kankerpatiënten. Helaas levert cannabis in geen van beide gevallen voordelen op en mag daarom niet worden gebruikt.

Niet alle producten zijn hetzelfde:

Synthetische cannabisproducten zijn krachtiger dan natuurlijke cannabisproducten en kunnen tot meer verhoogde toxiciteiten leiden. Bij het voorschrijven moeten artsen en patiënten een “start laag, langzaam”-benadering hanteren, terwijl ze voortdurend de risico’s en voordelen tegen elkaar afwegen.

Chronische gebruikers kunnen ernstige problemen ontwikkelen:

Vroeg cannabisgebruik is een voorspeller van toekomstige afhankelijkheid en chronische gebruikers lopen een groter risico op psychiatrische aandoeningen. Langdurige dagelijkse cannabisgebruikers kunnen ernstige ontwenningsverschijnselen ervaren, waaronder prikkelbaarheid, slapeloosheid, angst en pijn.

Cannabisgebruikers moeten autorijden vermijden:

Uit een meta-analyse blijkt dat cannabisgebruikers een aanzienlijk groter risico lopen om betrokken te raken bij auto-ongelukken. Het percentage auto-ongelukken waarbij cannabis en alcohol betrokken zijn, is sterk gestegen, waardoor dit een serieus probleem is geworden dat oncologen met hun patiënten moeten bespreken.

Er is veel dat we niet weten:

Voor een medicijn dat zo alomtegenwoordig is, zijn er veel hiaten in onze kennis. Zijn er preparaten met een betekenisvolle antikankeractiviteit? Kunnen sommige vormen de gevreesde bijwerkingen van kankertherapie verzachten? Hoe kunnen we patiënten het stigma en de financiële toxiciteit besparen en hen tegelijkertijd helpen er voordelen uit te halen? Erkennen wat we niet weten is de eerste stap naar het stellen van relevante vragen in het belang van de patiënt.

Er was een tijd dat oncologen het idee om over cannabis te praten afkeurden, waardoor patiënten geen andere keus hadden dan gewetenloze leveranciers te zoeken. Maar wanneer hun toporgaan richtlijnen over dit onderwerp publiceert, duidt dit op een nieuwe houding van openheid.

Cannabis verdwijnt niet en ik kijk er naar uit om meer te leren over de eventuele rol ervan bij kanker. Wanneer patiënten vragen: “Dokter, moet ik cannabis gebruiken voor mijn kanker?” het antwoord is nog steeds nee. Maar we praten tenminste.

Dit Artikel is vertaalt uit het Engels.