Ondanks baarmoederhalskanker werd ‘Golden Girl’ Inge Dekker moeder: ‘Volgorde was: blijven leven, kinderen, Spelen’.
Auteur: Pim Bijl - ad.nl/andere-sporten
Inge Dekker.
Foto: Erik van 't Woud.
Zwemster Inge Dekker was op de Spelen van 2008 een van de Golden Girls. Acht jaar later kreeg ze als 30-jarige en topfitte olympisch kampioen baarmoederhalskanker. Nu heeft ze drie kinderen en is ze operatie-assistent. ,,Het is heus niet zo dat ik elke dag denk van: o, wat ben ik dankbaar om hier te zijn.”
Moeder zijn van drie jonge kinderen is geen topsport, maar wel hard werken, zegt Inge Dekker. Ze lacht. ,,Op een bepaald moment had ik alleen maar kunnen dromen dat ik nog moeder zou worden. Dus ik heb heel veel geluk dat dat gelukt is. En daar ben ik nog elke dag heel blij mee.”
Dekker, de haren nog nat, komt net onder de douche vandaan. Opgewarmd na een zaterdagochtend in het koude water van De Eem voor een zwemtraining aan deelnemers van Swim to Fight Cancer. Belangrijk om te doen, vindt Dekker. ,,Er wordt toch geld mee opgehaald voor het goede doel. Ik heb zelf ervaren hoe het is om kanker te hebben en bijna iedereen kent wel iemand die het heeft of heeft gehad.”
Straks, meteen na het interview, rijdt ze vanuit Amersfoort door naar haar woonplaats Son en Breugel om de verjaardag van haar jongste dochter te vieren. Die wordt een week later 2 jaar, op dezelfde dag als de 90ste verjaardag van de opa van Inge. ,,Onze dochter is op 30 juni geboren en mijn opa ook. Voor hem was het ook heel heftig. Hij heeft altijd heel erg meegeleefd met mij en mijn zwemmen. En dat hij dan, na alles wat er is gebeurd, een achterkleinkind krijgt voor zijn verjaardag... Ja, dat was toch wel extra speciaal.”
Als Dekker wordt aangesproken door onbekenden, beginnen ze vrijwel altijd over de Olympische Spelen van Peking. In totaal won ze 46 medailles op EK’s, WK’s en de Spelen, maar juist die ene dag in 2008 is het collectieve geheugen ingegaan. Samen met Ranomi Kromowidjojo, Femke Heemskerk en Marleen Veldhuis won ze de gouden medaille op de 4x100 meter vrije slag. De vier werden prompt tot ‘Golden Girls’ gedoopt.
De Tekst gaat verder onder de Foto:
Golden Girls: Marleen Veldhuis ,Inge Dekker , Femke Heemskerk en Ranomi Kromowidjojo (vlnr).
De uitslag van het uitstrijkje zette haar leven op zijn kop: Dekker bleek baarmoederhalskanker te hebben. ,,Dat was heel gek, want ik voelde mij topfit. Ik had pas ergens last van toen ik geopereerd was. Die operatie duurde zes uur en na een nabloeding moest ik opnieuw naar het ziekenhuis. Pas toen voelde ik mij echt niet meer goed en dan begint een weg naar herstel.”
Het waren niet zozeer haar sportieve ambities waar Dekker zich de grootste zorgen over maakte. Natuurlijk, in haar hoofd gloorden de Spelen van die zomer nog altijd. ,,Maar ik dacht: ja, leuk als ik daar nog aan mee kan doen, maar dat heb ik al drie keer gedaan. Het hoeft niet. Ik had als volgorde: blijven leven, kinderen, Olympische Spelen.”
Nog niet eens zo heel lang geleden was de standaardbehandeling bij baarmoederhalskanker in een vroeg stadium: de hele baarmoeder eruit
Inge Dekker.
Blijven leven was uiteraard het belangrijkste, maar ze vreesde ook meteen voor haar kinderwens. ,,Ik dacht kort voor die diagnose: ik ben dertig, ga straks stoppen met zwemmen en dan willen wij graag kinderen. Ik wilde altijd al graag moeder worden.”
Dus onderzocht Dekker goed bij welk ziekenhuis ze geopereerd zou worden. ,,Nog niet eens zo heel lang geleden was de standaardbehandeling bij baarmoederhalskanker in een vroeg stadium: de hele baarmoeder eruit. Dan kun je geen kinderen meer krijgen. Inmiddels proberen ze steeds minder invasief te opereren en te kijken of zo’n ingreep daadwerkelijk nodig is voor genezing. Zeker zonder uitzaaiingen en bij een kleine tumor. Bij mij hebben ze dus uiteindelijk alleen de baarmoederhals plus wat lymfeklieren verwijderd. Daardoor kon ik nog wel kinderen krijgen.”
Met haar herstel verbaasde Dekker vervolgens alle artsen. Ze ging heel fit de operatie in, kwam er ook relatief fit uit. Kon binnen drie weken zelfs weer voorzichtig gaan zwemmen. Maar uiteindelijk valt of staat alles ook met wat geluk, weet ze. Een mens heeft pech om kanker te krijgen en geluk nodig om te kunnen herstellen. Je kunt vechten wat je wilt, maar je hebt het geluk nodig dat je lichaam goed op een behandeling reageert.
De Tekst gaat verder onder de Foto:
Inge Dekker met haar gezin.
Dekker haalde een goed niveau. Ze bereikte de halve finale op de 50 meter vrije slag en eindigde met Kromowidjojo, Heemskerk en Marrit Steenbergen als vierde op de 4x100 meter vrij. Daarna stopte ze. Ook om haar kinderwens in vervulling te laten gaan. De kans op slagen was na haar operatie iets kleiner geworden.
Wanneer haar dagen nu vollopen met clinics, privétrainingen en presentaties en als operatieassistent in het ziekenhuis, probeert ze als moeder van Julian (6), Nina (4) en Kiki (1) soms even stil te staan bij haar geluk. Dat alles goed is gekomen. ,,Het is heus niet zo dat ik elke dag denk van: o, wat ben ik dankbaar om hier te zijn. Dat ebt weg. Maar toch probeer ik het geluk op bepaalde momenten wel bewust door te laten dringen.”
We zijn al aan het sparen voor Los Angeles in 2028 en Brisbane in 2032.
Inge Dekker.
In ziekenhuizen komt Dekker voor haar werk dus nog altijd. ,,Ik ben een soort rechterhand van de chirurg tijdens de operatie, maar regel op de achtergrond ook veel. Mensen kennen wel de serie Grey’s Anatomy en dan zegt zo’n chirurg ‘scalpel’ en dan wordt er een mes aangegeven. Dat is het óók, maar het is veel meer. De planning, contact met patiënten die geopereerd worden, de administratie. Geen dag is hetzelfde en dat vind ik er leuk aan.”
Elke week spreekt ze ook meerdere patiënten met kanker. ,,Om die mensen te kunnen helpen in zo’n proces, dat vind ik heel waardevol.”
Het interview zit er bijna op. Inge Dekker gaat richting het verjaardagsfeestje. Onlangs kocht ze een vouwwagen, vertelt ze nog. Volgende maand zal het gezin daarmee op een camping staan, vlak bij Parijs. De kaartjes voor het olympische zwemtoernooi zijn al binnen. ,,En we zijn al aan het sparen voor Los Angeles in 2028 en Brisbane in 2032. Mijn man is ook sportfanaat en we hebben als doel om elke vier jaar naar de Spelen te gaan kijken. Nu zijn ze nog jong en krijgen ze weinig mee, maar ik zou het heel mooi vinden om de liefde voor sport aan mijn kinderen door te geven.”
Inge Dekker geeft zwemtraining aan de deelnemers van Swim to Fight Cancer.
Foto: Erik van 't Woud.
Bron: www.ad.nl