Dr. Cullen Taniguchi, MD, Ph.D..

 

 

 

 

 

 

 

 

Eerste auteur Cullen Taniguchi, MD, Ph.D., overleed plotseling vóór de definitieve publicatie van dit onderzoek. Taniguchi, een getalenteerde arts-wetenschapper, gemotiveerd door de impact van kanker op zijn eigen familie, zette zich in voor het verbeteren van de behandelingsopties en resultaten voor patiënten met maag-darmkanker en voor het begeleiden van aspirant-artsen en wetenschappers.

 

“Dr. Taniguchi was een pionier, toegewijd aan het niet accepteren van de lage overlevingskansen bij alvleesklierkanker en het overstijgen van grenzen om de resultaten te verbeteren”, aldus senior auteur Sarah Hoffe, MD, van het Moffitt Cancer Center. “Zijn wetenschappelijke innovatie leidde tot de combinatie van een nieuw medicijn met een hoge dosis stereotactische lichaamsbestralingstherapie, wat nog nooit eerder is gedaan. De samenwerking met Dr. Taniguchi en het hele MD Anderson-studieteam tijdens de pandemie om de opbouw in 2020 af te ronden was een belangrijke mijlpaal. Onze alvleesklierkankergemeenschap heeft een toegewijde krijger verloren, maar we blijven trouw aan zijn visie om de huidige standaard in deze gevreesde ziekte niet te accepteren.”

 

Dit persbericht wordt gepubliceerd ter ere van zijn toewijding aan dit onderzoek.

 

Uit een nieuw Fase Ib/II-onderzoek van onderzoekers van het MD Anderson Cancer Center en het Moffitt Cancer Center van de Universiteit van Texas is gebleken dat het combineren van sensibiliserende medicijnen met een specifieke vorm van bestralingstherapie effectiever kan zijn bij patiënten met lokaal gevorderde alvleesklierkanker , wat een hogere progressie oplevert. -vrije overleving (PFS) en algehele responspercentage (ORR).

 

Een klasse geneesmiddelen die bekend staat als superoxide-dismutase-mimetica maakte tumoren effectief gevoelig voor stereotactische lichaamsstralingstherapie (SBRT), waardoor veilige toediening van hogere stralingsdoses mogelijk was die tumoren kunnen doen krimpen wanneer een operatie niet mogelijk is.

 

De studie, vandaag 28 november 2023 gepubliceerd in The Lancet Oncology , werd geleid door wijlen Cullen Taniguchi, MD, Ph.D., universitair hoofddocent Gastro-intestinale (GI) Radiation Oncology bij MD Anderson, en Sarah Hoffe, MD , sectiehoofd van GI Radiation Oncology bij Moffitt.

 

“Een operatie is momenteel de enige mogelijke remedie tegen alvleesklierkanker, maar slechts 10-15% van de patiënten komt in aanmerking,” zei Taniguchi. “Er is echter een groot aantal patiënten, ongeveer 30-40%, met een lokaal gevorderde ziekte die niet operatief kan worden verwijderd. We hebben voor deze patiënten bestralingstherapie gebruikt, maar we weten al een tijdje dat traditionele dosering niet voldoende is om bij de meeste patiënten een betekenisvolle respons te bereiken.” 

 

De relatief recente introductie van SBRT in deze setting heeft enige belofte getoond. Deze techniek maakt gebruik van een veel gerichtere stralingsbundel die over een korter tijdsbestek wordt afgegeven, meestal vijf dagen, vergeleken met enkele weken bij traditionele straling. Met deze technologie kunnen artsen tumoren effectiever verkleinen, waardoor significantere reacties worden bereikt en meer patiënten een operatie kunnen ondergaan.

 

Ondanks deze verbeteringen en SBRT die patiënten helpt langer te overleven met minder verstoring van hun leven, was het voor de meesten geen remedie. Voor betere resultaten is een hogere dosis straling nodig die aan de tumor wordt toegediend, maar wetenschappers moesten een manier vinden om de effecten van SBRT op normaal weefsel te verminderen of om de straling giftiger voor de tumor te maken. Superoxide-dismutase-mimetica zijn bedoeld om beide te doen.

 

Voor deze studie combineerden artsen recente ontwikkelingen op het gebied van SBRT met een superoxide-dismutase-mimetica genaamd avasopasem-mangaan als een nieuwe potentiële aanpak om tumoren gevoelig te maken voor SBRT. In het onderzoek werden de werkzaamheid en toxiciteit van SBRT plus placebo geëvalueerd in vergelijking met SBRT plus avasopasem-mangaan. 

 

Hoewel het onderzoek niet bedoeld was om armen te vergelijken, bedroeg de PFS 12,4 maanden in de combinatie-arm, vergeleken met 3,4 maanden in de placebo-arm. De ORR was 88% in de behandelarm en 67% in de placeboarm.

 

Superoxide-dismutase-mimetica zijn synthetische vormen van superoxide-dismutases, enzymen die de bijproducten van ioniserende stralingstherapie zoals SBRT afbreken. Ioniserende straling werkt door vrije radicalen te creëren die superoxides worden genoemd, zeer onstabiele atomen of moleculen met ongepaarde elektronen die reageren met andere atomen en moleculen, zoals DNA, waardoor cellen worden beschadigd en voorkomen dat ze zich vermenigvuldigen.

 

In gezonde cellen worden deze superoxiden door superoxide-dismutasen afgebroken tot zuurstof en waterstofperoxide. Dat laatste kan nog steeds schadelijk zijn, maar normale cellen kunnen waterstofperoxide verder afbreken tot water en zuurstof. Om nog niet volledig begrepen redenen zijn pancreaskankercellen niet in staat dit zo goed te doen als normale cellen, wat resulteert in een ophoping van waterstofperoxide en de dood van de kankercellen.

 

Wanneer hogere stralingsdoses worden gegeven, vergroten de superoxide-dismutase-mimetica het vermogen van gezonde cellen om met waterstofperoxide om te gaan, terwijl tegelijkertijd de opbouw ervan in de kankercellen toeneemt.

 

"Bij deze proef waren enkele van de hoogste stralingsdoses betrokken die ooit aan pancreaskankerpatiënten zijn gegeven, en het is opmerkelijk dat zelfs in de controlearm deze stralingsniveaus veilig konden worden toegediend met aanvaardbare bijwerkingen", aldus Taniguchi. “Toch ontdekten we dat er een significante verbetering was in de algehele overleving in de arm die het avasopasem ontving.”

 

De mediane leeftijd van de 42 proefdeelnemers was 71; 67% van de patiënten was man en 88% was blank, met gemiddeld 18 weken voorafgaande chemotherapiebehandeling. In beide armen werden geen dosisbeperkende toxiciteiten en geen behandelingsgerelateerde bijwerkingen van graad drie of hoger waargenomen. Behandelingsgerelateerde bijwerkingen van welke graad dan ook waren vergelijkbaar, namelijk 83% in de behandelarm en 89% in de placeboarm.

 

Tussentijdse gegevens uit dit onderzoek werden gepresenteerd tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de American Society for Radiation Oncology (ASTRO) in 2020. De resultaten van dit onderzoek leidden tot een uitgebreide Fase II-studie (GRECO-2) die onlangs werd afgesloten.  

 

 

Deze proef werd ondersteund door Galera Therapeutics. 

 

Een volledige lijst van auteurs en hun onthullingen kunt u hier bij het volledige artikel vinden.