Wegens heftige, persoonlijke omstandigheden reageert Nicole niet op haar uitnodiging voor een uitstrijkje. Vijf jaar later is zij verhuisd en heeft daar haar post niet ontvangen waardoor ook deze keer zij geen uitstrijkje laat maken. Totdat ze op haar 50ste, in april 2021, een thuistest doet.

Dat het niet goed was, was wel duidelijk..

Nicole: ‘Ik had wel veel klachten, maar die werden niet gelinkt aan baarmoederhalskanker. Het was niets bijzonders, de arts ging ervan uit dat het een spastische darm was. Maar nadat ik de thuistest had gedaan en de brief binnenkwam dat er HPV was gevonden, ging ik wederom naar de huisarts voor vervolgonderzoek. Hij schrok zich dood. De eendenbek zat vol bloed en er kleefde weefsel aan. Dat het niet goed was, was wel duidelijk. Het kwam als een schok. Ik had al geruime tijd geen seks dus ik had nooit iets gemerkt.’

Nicole werd doorgestuurd naar de gynaecoloog. Daar hoorde zij hetzelfde verhaal; dit is niet goed. Het weefsel moest worden opgestuurd om te bepalen hoe erg de situatie was. Nicole ging door een stressvolle periode van afwachten.

Ik was boos op de hele wereld:

Nicole: ‘Ik onderging een hoop onderzoeken; ik kreeg een CT scan, MRI scan. Er bleken overal uitzaaiingen te zitten; in het heiligbeen, nek, in m’n lymfeklieren. De gynaecoloog vertelde me dat ik niet meer te genezen was. De uitzaaiingen waren agressief en kwaadaardig. Ik zou niet lang meer te leven hebben.

In het begin was ik heel boos op de hele wereld, op de arts. Ik was in die tijd geen leuk mens, daar moet ik eerlijk over zijn. Maar ik dacht alleen maar, mijn kinderen worden wees, ik haal de 18de verjaardag van mijn kind niet (inmiddels is mijn kind 19). Uiteindelijk snapte ik wel dat het mijn eigen verantwoordelijkheid was. Je zoekt schuld buiten jezelf, maar dat is niet goed. Het is wat het is. Tot de derde chemo ben ik heel boos geweest. Daarna ging het steeds wat beter.

Hoppelakee, dit doen we gewoon:

Op 26 mei 2021 kreeg in mijn eerste chemo’s en doelgerichte therapie met bevacizumab. Chemo moeten ondergaan is een schok, maar als je eenmaal er aan zit, denk je “hoppelakee, dit doen we gewoon!” Het resultaat was geweldig! Ik ging onder de scan en we zagen dat de tumor heel klein was geworden. Iedereen, inclusief de arts, was super blij! Ik onderging nog drie chemo’s en de tumor bleef stabiel. Daarna was het klaar met de chemo.’

Nicole kreeg vervolgens twee en een half jaar één keer in de drie weken doelgerichte therapie. Hierna volgde weer een scan. Helaas bleek de tumor toch weer gegroeid.

‘Dan schrik je toch weer, want ik voelde me best wel goed. Ik moest een keuze maken. De therapie die ik volgende mocht niet meer gegeven worden, dus ik moest een keuze gaan maken uit de behandelingen die er nog wel voor mij waren. Ik ging weer aan de chemo.

De laatste chemo had ik op 8 december afgelopen jaar. Mijn lichaam herstelde slecht, maar de kanker was weer bijna weg. Op dit moment heb ik geen behandeling, maar elke drie maanden een scan.

Door de chemo werken mijn nieren slecht. Mijn linker nier heeft een jj-katheter die gaat van nier naar blaas en de rechter nier heeft een nefrostomie, die gaat vanuit de nier naar de rug en dan via slangetje naar een urinezak.

Mijn arts zei tegen me: “Je bent een hele bijzondere en sterke moeder. Je staat er, je doet het.” En nee, niet dat ik blij ben om een chemo te ondergaan, maar ik ga ervoor.

Als het mijn tijd is, is alles goed geregeld:

Ik ben echt dankbaar op dit moment. In het begin ben je bang, je bent alleen en vraagt je af hoe het nu verder moet. Mijn kinderen worden wees, ik moet de voogdij gaan regelen. Daar wil je niet mee bezig zijn, maar je moet. Ik had ook geen uitvaartverzekering. Ik werkte bij een kringloopwinkel en toen ze daar hoorden dat ik niet verzekerd was, zijn ze een crowdfunding gestart om mijn begrafenis te kunnen betalen. Dat is toch fantastisch! Daarnaast is onlangs de wet gewijzigd, zodat kinderen een bepaalde tijd in het huis van de overleden ouder mogen blijven wonen. Dit soort dingen geven me rust. Als het mijn tijd is, dan is het allemaal goed geregeld.

Vind rust in het feit dat je zult sterven:

Ik ben heel dankbaar voor al de tijd die ik nog heb. Ik geniet van de vogeltjes in mijn tuin en waardeer het leven zo veel meer nu. Natuurlijk zou ik wel tachtig willen worden, maar dat zit er niet in. Op een gegeven moment moet je de rust erin vinden. Voor mijn kinderen is het heel moeilijk. Met mijn middelste dochter kan ik er goed over praten, maar mijn oudste vindt heel moeilijk, zij is gevoelig. Ook mijn jongste, mijn zoon, praat er niet graag over.

Op vier september heb ik ook nog oma mogen worden! Ik kan niet wachten tot hij op een loopfietsje naast me loopt voor een wandelingetje. Ik op de scootmobiel en hij ernaast. Daar kijk ik echt naar uit!

Er is elke dag wel iets om dankbaar voor te zijn:

Ik zou iemand die hetzelfde bericht krijgt als ik, dit willen meegeven. Ik begrijp heel goed dat het een schok is, maar je bent er nog. Goed eten en bewegen is enorm belangrijk, praat erover, het leven is niemand gegeven dus geniet voor zolang het duurt.

Ben eerlijk tegen jezelf, luister naar je lichaam. Je komt jezelf tegen als je dat niet doet. Verdeel je energie en geniet van de kleine dingen. Elke dag is er wel iets waar je dankbaar voor mag zijn, probeer de positieve dingen te zien om je heen. Op dit moment staat hier in de buurt een prachtige grote struik met paarse bloemen in bloei, zo mooi.

Ik heb twee goede vriendinnen die mijn luisterend oor zijn, me steunen in alles en meegaan naar behandelingen. Met goede mensen om je heen ben je niet alleen ziek. Het maakt het minder erg. Ik wil mijn kinderen ook niet te veel belasten, dus dankzij deze vriendinnen hoef ik dat ook niet te doen.

Voor nu voel me goed, ik blijf nog wel even.’

Nicole vertelde haar verhaal in mei 2024. Intussen kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.

Lees hier meer verhalen over baarmoederhalskanker.