In het voorjaar van 2013 had Nathalie last van wat bloedverlies na het vrijen. Ze maakte zich geen zorgen, maar liet toch een uitstrijkje maken bij de huisarts. Ze werd doorgestuurd naar de gynaecoloog en die zag direct een tumor op de baarmoederhals. Ze bleek baarmoederhalskanker te hebben.

Are we human, or are we dancer?

"Ik noem dit mijn ‘survivor-lied’. Ironisch genoeg van The Killers. Ik hoorde het in mijn oortjes, toen ik op bed lag, moe en energieloos. Een lege tank. Zo kende ik mezelf niet. Ik was mezelf kwijt. Ik nam mezelf voor: als ik weer beter ben, als de behandelingen over zijn, ga ik weer mijn oude energieke zelf zijn, en ga ik weer dansen, dansen op de tafel, dansen en genieten!

Voorjaar 2013:

Al enige tijd had ik wat bloedverlies, eigenlijk vooral na een vrijpartij. Ik had de Mirena spiraal en dacht dat het gewoon erbij hoorde, want met die spiraal ben je niet meer ongesteld, maar kun je wel af en toe een bloedinkje hebben, toch? Totdat ik dacht: 'Nu is het best veel, ik ga even naar de huisarts.' Mijn vorige uitstrijk was van 2,5 jaar geleden. Bij het uitstrijkje in mei zei de waarnemend -en nogal onervaren- huisarts: “Ik zie wat bobbelig weefsel”. Ik dacht er niet veel van. Ook toen ze een paar dagen later belde om te zeggen dat de uitslag pap 3b was en dat ze me doorverwees voor een colposcopie, dacht ik er niet veel van.

Baarmoederhalskanker:

Toen de gynaecoloog met de eendenbek keek schrok ze: “Ik zie dit niet vaak, maar er zit een tumor op je baarmoederhals”. De volgende dag werd ik gebeld om naar het ziekenhuis te komen. Daar hoorden we de definitieve uitslag: baarmoederhalskanker, plaveiselcelcarcinoom. Ik moest er rekening mee houden dat ik binnen 2 weken zou worden geopereerd in het LUMC.

Bizar. Ik, kanker? Ik was 43, gezond, sportief. En baarmoederhalskanker, dat een uit de hand gelopen virus als basis heeft, dat is toch een beetje een nepkanker?

Op 2 juli 2013 was de operatie, en de artsen waren vooraf positief gestemd. Ze zouden alleen de baarmoederhals en baarmoeder verwijderen. Helaas bleek tijdens de operatie, die uiteindelijk meer dan 6 uur duurde, dat er uitzaaiingen waren gevonden in 2 lymfklieren, de poortwachterklieren. Ze hebben toen ook direct mijn eileiders, eierstokken en flink wat lymfklieren in mijn lies en buik verwijderd. Toen ik terug op de kamer was kwamen de artsen het vertellen. Dat ze het niet verwacht hadden dat het uitgezaaid was, maar dat het er wel op leek dat de 2 poortwachterklieren de kankercellen te hebben ingekapseld. Alle snijranden waren verder schoon. Ze gingen voor volledige genezing, maar ik moest daarvoor nog wel een traject van chemotherapie en bestralingen ondergaan, voor de zekerheid. Na een week in het ziekenhuis kon ik naar huis om te herstellen en 3 weken later vond de eerste van 5 chemodagen (cisplatinum) en de eerste van 25 bestralingen plaats.

Wat ik me vooral kan herinneren is dat ik me overgaf en het allemaal maar over me heen liet komen. Dat heeft ook met mijn wat introverte karakter te maken, denk ik. Als kind trok ik me ook terug als ik het moeilijk had. Ik had de instelling ‘ ik ga dit varkentje wassen’, maar wat voelde ik me ziek en misselijk en wat heb ik een hoofdpijn gehad! Van de eerste bestralingen merkte ik niet zo veel, maar na ongeveer 10 keer merkte ik dat ik langzaam letterlijk kapot ging. Ik was totaal energieloos. De trap op, een ommetje of praten, alles kostte teveel energie. Ik veranderde in een stil muisje. Er was altijd iemand bij me om voor de kinderen (toen 12, 10 en 8) en mij te zorgen, zodat mijn man kon blijven werken.

Ik herinner me nog hoe ik begin september totaal uitgeput de laatste bestraling had en hoe hard ik daar heb gehuild dat het erop zat. Ik riep het lieve verpleegkundig personeel daar toe: “ik hoop jullie nooit meer te zien!”. Daarna bouwde ik best snel mijn energie op, hoewel ik me ook situaties kan herinneren dat mijn geest meer wilde dan mijn lichaam aankon. Een gevoel van een lege tank hebben en dat je ledematen van een lappenpop lijken.

Verwerking:

Ik besefte eigenlijk pas veel later echt dat ik door het oog van de naald gekropen ben, dat ik de gelukskaart getrokken had. Er sterven vrouwen aan uitgezaaide baarmoederhalskanker, ook jonge meiden die na hun eerste uitstrijkje de fatale diagnose krijgen. Die er te laat bij zijn. Ik huilde bij het programma ‘’Over mijn lijk”. Ik was er wel -net- op tijd bij.

Ik vraag me af of sommige vrouwen te lang doorlopen met bloedverlies, zoals ik eigenlijk deed, of andere klachten. Zeker die meiden die bij hun eerste uitstrijkje rond hun 30e slecht nieuws krijgen. Hadden zij ook diezelfde spiraal? Hoe kunnen we zorgen dat ze eerder aan de bel trekken?

Als ik met familie en vrienden over die tijd praat, merk ik dat ik toen min of meer buiten mezelf was. Dat ik die periode eigenlijk niet heel bewust heb meegemaakt. Ik onderging alles. Maar als ik hoor wat zij zagen, welke zorgen zij zich maakten en hoe mijn moeder ‘in paniek’ was, kan ik nog wel eens emotioneel worden.

Restschade:

Zo’n 1.5 jaar na de behandelingen kreeg ik enorme pijnen in mijn linker pols, daarna in mijn rechter elleboog en pijn en vocht in mijn beide knieën. Uiteindelijk ben ik bij een reumatoloog terecht gekomen en werd een vorm van reuma (perifere spondylartropathie) gediagnostiseerd, waarvoor ik medicijnen kreeg. Na een jaar had ik geen klachten meer en ben ik, in overleg, gestopt met die medicijnen. Het is nooit meer teruggekomen. Ik vraag me nog altijd af of dit een nawerking van de chemo op mijn gewrichten is geweest?

In de zomer van 2018, 5 jaar na dato, ontwikkelde ik lymfoedeem in mijn rechterbeen. Ik moet er nu altijd rekening mee houden en draag dagelijks een lange steunkous.

Leuk is anders, maar ik ben er en ik dans!"

Nathalie schreef haar verhaal zelf in januari 2023. Intussen kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.

Lees hier meer verhalen over baarmoederhalskanker.