Moniques man Jeroen (39) overleed aan zegelring-maagkanker: 'Pas in zijn laatste dagen begon de levendigheid te doven'.
Auteur: Maartje Schutrups - .linda.nl
Persoonlijk | Monumentje.
“Hij is ontslagen uit het ziekenhuis om dood te gaan. Dat is een heel moeilijk en verdrietig moment, maar onze dochter was blij: papa komt eindelijk thuis”, vertelt Monique aan LINDA.
Jeroen:
Tot ze in december 2013 op vakantie zijn, en er iets niet helemaal juist voelt. “Jeroen was af en toe ziek, met eten en drinken ging het ook niet zo lekker, maar het was nog niet zo dat we ons zorgen maakten. Dat veranderde in januari, toen hij last kreeg van een harde buik waardoor we besloten naar de huisarts te gaan. Vrijwel meteen moest er een echo komen, waaruit bleek dat er vocht in zijn buik zat. Ik hoorde het nieuws via een telefoontje op kantoor en ik kreeg meteen een overweldigend gevoel, want vocht in je buik kan nooit goed zijn.”
De Tekst gaat verder onder de Foto.
Zeldzame vorm van kanker:
“We liepen het ziekenhuis in en daar stond meteen een grote vlag met ‘kanker heb je niet alleen’, er hing een poster met ‘Murphy’s law’ en eigenlijk liepen alle afspraken uit, maar we werden precies op tijd geroepen. Het klinkt gek, maar al die dingen bij elkaar; het leek wel alsof het tekens waren, ik voelde dat het foute boel was.”
Moniques gevoel zat er helaas niet naast. “De internist bracht het nieuws: Jeroen had maagkanker met een zegelringcelcarcinoom, met uitzaaiingen naar de dikke darm en buikvlies. De woorden galmden door mijn hoofd, ik kon het gewoon niet geloven. Dit is een vorm van kanker die voorkomt bij oudere mannen, niet bij jonge, fitte mannen zoals Jeroen. Ik kon het niet rijmen.”
En het blijft niet alleen bij dit slechte nieuws. “Ze konden niets meer voor hem doen. In november zou Jeroen veertig worden. Jeroen vroeg of hij zijn veertigste verjaardag nog wel zou halen. Waarschijnlijk niet, was het antwoord van de dokter. Nog geen kwartier later stonden we buiten, we liepen in stilte naar onze fietsen. Daar braken we allebei volledig, huilend vielen we in elkaars armen. En toen moesten we nog naar huis fietsen.”
Chemotherapie:
Het nieuws slaat in als een bom, en Monique en Jeroen wacht de zware taak om dit te delen met familie en vrienden. “Het was hartverscheurend om het Jeroens ouders te vertellen, je hoort als ouder niet langer te leven dan je eigen kind. Daarbij moet je niet alleen vertellen dat hij ziek is, maar ook dat hij niet meer beter gaat worden.” Monique en Jeroen hebben samen een dochter, die op dat moment nog maar zes jaar oud is. “We hebben haar vanaf het begin overal bij betrokken, maar zij zat qua leeftijd in een lastige fase om doodgaan goed te begrijpen. We hebben echt geprobeerd haar leven zo normaal mogelijk te houden. Dat ze kon leven als iedere andere zesjarige.”
Hoewel chemotherapie Jeroen niet kan redden, begint hij er vol goede hoop toch aan. “Er traden meteen complicaties op, waardoor hij in het ziekenhuis belandde.” Tevergeefs proberen ze nog een keer chemotherapie, waardoor Jeroen weer in het ziekenhuis terechtkomt. Maar hij laat zich niet uit het veld slaan. “In de tijd dat hij ziek was, hebben we alleen maar slecht nieuws gehad. Steeds weer werd hij slechter en steeds weer lukte het hem om zijn grens te verleggen. Ik heb zo veel bewondering voor de manier waarop hij dit heeft gedragen.”
Steeds zieker:
Jeroen gaat van een kamer met meerdere patiënten naar een tweepersoonskamer en uiteindelijk moet hij alleen op een kamer. “Het werd steeds ernstiger, en toen bleek dat zijn darmen niet meer werkten en de doorgang om te eten was afgesloten. Omdat zijn maagzuur niet werd afgevoerd, kreeg hij een sonde. Daarnaast kreeg hij ook een infuus met vocht omdat hij geen voedingsstoffen meer binnenkreeg.”
In totaal ligt Jeroen drie weken in het ziekenhuis en Monique wijkt niet van zijn zijde. “Ik sliep daar, douchte daar. In die tijd hebben we veel gepraat.” Jeroen gaat steeds harder achteruit. “Hij was inmiddels al 30 kilo afgevallen en zag er erg vermagerd uit. Het was zo onwerkelijk. We konden overal over praten en Jeroen bleef altijd vol humor, maar er was ook zo’n groot verdriet. Ik wist niet dat je zo kon huilen.”
Omdat Jeroens darmen inmiddels stil liggen, en er echt niets meer aan te doen is, mag hij naar huis. “Hij is ontslagen uit het ziekenhuis om dood te gaan. Dat was voor iedereen een heel moeilijk en verdrietig moment, maar onze dochter was blij: papa komt eindelijk thuis.” Om hun dochter het nieuws te vertellen geven ze haar het boek Papa konijn gaat dood. “Hij ging het boek aan haar voorlezen, ik zat er mijn rug naartoe. Ik weet nog dat ze zei: ‘Dit lijkt heel erg op jou papa, maar papa konijn gaat dood, jij toch niet?’. Toen viel het kwartje bij haar. Mijn hart brak echt in duizend stukjes, ik vond het ook zo erg voor hem. Het is niet te beschrijven wat dat deed.”
Laatste wens:
Voor zijn overlijden heeft Jeroen nog een grote wens: met zijn dochter naar de Efteling. “Dat ging natuurlijk niet meer, want hij was lichamelijk zo zwak geworden. Uiteindelijk konden we via de Wensambulance toch gaan. Met Jeroen op de brancard en een hechte groep zijn we daar geweest. Hij zat destijds aan de dexamethason, waardoor hij wat meer energie kreeg. Eenmaal bij het Sprookjesbos wilde hij ineens gaan lopen, en het was alsof het medicijn op dat moment aansloeg, want hij voelde zich beter. Dat was heel bijzonder.”
De Tekst gaat verder onder de Foto.
“Toen we onze dochter kregen, groeide mijn liefde voor hem alleen maar meer. Als ik nu terugkijk, realiseer ik me hoeveel liefde Jeroen in die zes jaar als vader heeft gestopt. Alsof hij een heel leven aan vaderschap in die korte tijd heeft weten te persen. Maar dat was Jeroen, altijd alles gevend, liefhebbend en onvergetelijk.”
Ter nagedachtenis aan Jeroen Smit 20 november 1974 – 7 augustus 2014.
Bron: www.linda.nl