Auteur: Menno Pols - .bd.nl/oss

Mark van Thiel

Foto: Eveline van Elk.

Mark van Thiel kreeg longkanker. En ook nog de variant met de kleinste overlevingskans. Toch hoopt de bekende Wijchenaar eind maart kankervrij te zijn. Nu wil hij anderen aanmoedigen de dood te zien als een metgezel. ,,Ik ben ervan overtuigd dat mijn rustige en positieve houding mij geholpen heeft tijdens de behandeling. Dat wil ik aan zoveel mogelijk mensen vertellen.”

Natuurlijk heeft hij geluk gehad. ,,Dankzij een prescan-onderzoek werd de kanker ontdekt. Daardoor waren we er op tijd bij en waren er nog geen uitzaaiingen.”

Mark van Thiel (75) zit aan de keukentafel van zijn huis aan de Spoorstraat, achter Kasteel Wijchen.

Hij vertelt rustig over de ziekte die hem trof. Ondanks het feit dat hij net zijn tweede chemokuur heeft afgesloten, is hij monter en voelt hij zich goed. ,,Oké, ik ben eerder moe. Als ik boodschappen heb gedaan moet ik vijf minuten uitblazen. Maar ik ben amper ziek geweest van de chemo.” Alleen zijn karakteristieke grijze krullen zijn verdwenen. ,,Maar die komen weer terug”, zegt hij krachtig.

Mark van Thiel is bedrijfsmakelaar en mag zonder meer een bekende Wijchenaar worden genoemd. Samen met zijn zoon Michel is hij met name actief (geweest) in de detailhandel. Menig winkelpand in Wijchen wordt door de Van Thiels beheerd.

Vlek op de rechterlong:

Samen met zijn vrouw Annie pendelt hij op en neer tussen Wijchen en hun huis aan de Franse Côte d’Azur. Zijn werkzaamheden was hij aan het afbouwen toen er iets geheel onverwachts op zijn pad kwam. Door een prescan-onderzoek, dat hij elke twee jaar laat doen. Bij zo’n onderzoek, dat rond de 1500 euro kost, wordt een scan van het lichaam gemaakt, waarbij sluimerende ziekten en aandoeningen kunnen worden opgespoord.

,,De laatste keer dat ik zo’n onderzoek liet doen was op 13 augustus vorig jaar. Op 14 augustus 2024  werd ik gebeld door de radioloog. Hij zei dat er een vlek op mijn rechterlong te zien was, en dat betekende dat ik longkanker had.”

Als je je blijft verzetten doet elke stap richting de dood pijn, lichame­lijk en emotioneel

Mark van Thiel, Bijna genezen van longkanker.

,,Ik kon heel snel terecht bij het CWZ. Daar bleek dat ik kleincellige longkanker had, de variant met de kleinste overlevingskans. Die ligt onder de 10 procent. Ik realiseerde me dat ik over twee of drie maanden dood kon zijn, en over twee jaar waarschijnlijk dood zou zijn.”

Geen paniek:

,,Toch raakte ik niet in paniek. Ik heb een mooi leven gehad en op een gegeven moment is het klaar. Annie en ik hebben drie kinderen die goed terechtgekomen zijn. We hebben negen kleinkinderen. Ik heb erg veel geluk gehad in het leven. Zo veel dat het bijna onredelijk is tegenover mensen die het minder getroffen hebben. Dat maakt ook dat ik er zo in kan staan.”

,,Ik ben meteen alles gaan regelen. Een testament, alle financiële zaken. Met Annie en de kinderen heb ik veel over de dood gepraat, hoe het zou zijn als ik er niet meer ben. Ik heb het ook aan familie en vrienden verteld, op een rustige manier. Wat ik steeds terugkreeg van mensen was: goh, wat ben jij positief! Wat knap dat je zo optimistisch bent.”

,,Zelf noem ik het niet optimistisch, eerder realistisch. Maar het zette me wel aan het denken. Als zij mij optimistisch noemen, hoe is dan hun eigen kijk op hun einde? Mijn generatie stopt de dood weg, is er bang voor. Ze zien de dood als een geraamte met een zeis. Maar daar maken ze zichzelf nodeloos ongelukkig mee. Ik zie de dood als een man of een vrouw die je begeleidt bij het sterven, in je laatste levensfase. En die kan ook mooi zijn.”

Niet gaan reizen en zuipen:

,,En dan bedoel ik niet dat je moet gaan reizen en zuipen en alles doen wat je nog kan voor je doodgaat. Probeer de rust in jezelf te vinden en besef dat de dood er onherroepelijk aan komt. Als je je blijft verzetten, je hakken in het zand zet, doet elke stap richting de dood pijn, lichamelijk en emotioneel. Als je de gedachte toelaat dat je doodgaat, is de weg ernaartoe veel minder pijnlijk. Ik ben ervan overtuigd dat het feit dat ik weinig last heb gehad van de chemokuur, te maken heeft met hoe ik met de ziekte omga.”

,,Ik ben niet bang voor de dood en dat werkt bevrijdend. Ik heb het van mijn moeder, die geloofde heilig in reïncarnatie. Je kunt het leven indelen in fases van steeds zeven tot negen jaar. Eerst de basisschool, dan de middelbare school, dan de studie, dan ga je werken, dan ga je settelen, dan krijg je kinderen, enzovoort. Ook de laatste fase is er één van. En ook die kun je waardig doorlopen.”

,,Natuurlijk ben ik ook wel eens bang. Een verpleegster van het CWZ vroeg mij tijdens de behandeling: meneer Van Thiel, hoe zit het dan met uw emoties. Kent u nooit angsten? Toen begon ik ineens te huilen. Ze zei: die angsten moet u ook toelaten. Anders worden ze een bommetje. Toen had ik het door.”

‘Jou ga ik redden’

,,Op 9 december ben ik geopereerd. Het was een zware operatie, maar ik ben er goed doorheen gekomen. Met kerst zat ik weer met de familie aan het diner.”

,,Er is één longkwab weggehaald. Dat is 20 procent van mijn totale longcapaciteit. Ik krijg nog twee chemokuren om eventueel nog aanwezige losse kwaadaardige cellen op te ruimen. En dan ben ik als het goed is eind maart kankervrij. Mijn arts in het CWZ zei aan het begin van mijn behandeling: ik heb in de vier jaar dat ik hier werk nog nooit iemand met longkanker gered, maar jou ga ik redden! En het lijkt erop dat hij gelijk krijgt.”

Dan komt toch de emotie even bovendrijven. ,,Ik had al afscheid genomen van het leven, maar ik heb er nog tien jaar bijgekregen”, zegt Van Thiel met een brok in zijn keel.

‘Laat de dood je niet overvallen’

,,In de tijd die ik nog heb wil ik zoveel mogelijk mensen bereiken met mijn boodschap. Ik wil een podcast maken of een boek schrijven. Of lezingen geven. Ik wil de mensen vertellen: laat de dood je niet overvallen. Zorg dat je zorg aan huis geregeld hebt, als je het kunt betalen. Richt een kamer in voor als een van de twee ernstig ziek wordt, zodat die niet meteen het huis uit hoeft. En maak iets moois van de laatste fase.”

Zelf geniet hij nog zo veel mogelijk van het leven. ,,Dit weekend ga ik met Annie naar Haarlem. Naar het Frans Hals Museum, lekker uit eten en naar het theater.”

Bron: www.bd.nl