In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Marion haar dochter Evi.

“Ze hebben haar behandeld voor sarcoom kanker. Dat zijn tumoren die in de weke delen van het lichaam zitten en leek het meest op wat ze had”, vertelt Marion aan LINDA.

 

 

Evi:

Marion heeft samen met haar man twee prachtige dochters: Evi en Julia. Dat ze van één van hen vroegtijdig afscheid moet nemen, is de nachtmerrie van iedere moeder, maar werkelijkheid voor haar. Slechts elf jaar oud was haar dochter toen ze erachter kwamen dat ze kanker had. “Op een dag kwam Evi naar me toe en zei dat ze een bobbel op haar rug had. Niets ergs leek me, het zal wel een vetbultje zijn, dacht ik. Ook de arts dacht aan een vetbultje, voor de zekerheid hebben we het laten weghalen.” Onverwachts kregen ze een slechte uitslag: “Er zaten kankercellen in. Op dat moment staat alles stil, de hele wereld stond op z’n kop.”

 

“Ik weet nog goed dat ik dacht: dan heb ik straks een kaal kind. Op dat moment vond ik dat heel erg, terwijl ik nu denk: echt, waar had ik het over. Evi was nog maar elf jaar toen we erachter kwamen dat ze kanker had.” Evi moet onmiddellijk behandeld worden met chemokuren in Groningen. “Dit was in de zomer van groep 7 naar groep 8, dus heb ik een foto van Evi naar de klas gestuurd. Ik was bang dat die kinderen zich dood zouden schrikken als school weer zou beginnen en ze opeens een kale Evi zouden zien.”

 

 

Foto: Mireille Droste.

 

 

 

 

 

Sterk als ze was, ging Evi tevergeefs alle behandelingen aan. “Eigenlijk had ze geen schijn van kans. Er is nooit ontdekt welke kankersoort ze had. Ze hebben haar behandeld voor sarcoom kanker. Dat zijn tumoren die in de weke delen van het lichaam zitten en het leek het meest op wat ze had.”

 

De behandeling hiervoor was zwaar. “Ze moest zes weken lang elke dag bestraald worden. Dat betekende voor ons elke dag op en neer van Enschede naar Groningen. Het was een moeizaam traject. Evi heeft ontzettend veel behandelingen gehad, maar niets leek te helpen.”

 

Deze heftige behandelingen eisen ook hun tol voor de jonge Evi. “Na een laatste poging van een arts met een ander soort chemo, werd ze zo ziek dat ze op de intensive care belandde. Het was Evi’s grote droom om een keer naar New York te gaan, dus zei ik tegen haar: ‘Evi, je moet beter worden, want je moet New York nog zien.’” Wonder boven wonder mag Evi na zeven lange weken op de ic weer naar huis. “Ze had sondevoeding, een luier om en kon amper lopen.”

 

 

New York:

Bij thuiskomst stond haar echter wel een grote verrassing te wachten. “Alle schoolkinderen stonden haar op te wachten met ballonnen. Als ik daaraan terugdenk, emotioneert me dat nog steeds”, vertelt Marion.

 

“Thuis bloeide Evi helemaal op, en omdat we geen tijd te verliezen hadden, zijn we meteen op reis naar New York gegaan. Evi vond het geweldig, ze had alles tot in de puntjes uitgezocht. Ze heeft daar de tijd van haar leven gehad.” Met het gezin gaan ze daarna ook nog naar Parijs. “De baas van mijn man wilde heel graag iets voor Evi doen. We gingen zelfs met een privéjet. Deze herinneringen zijn mooi, maar het verlies blijft verschrikkelijk.”

 

 

 

 

 

 

 

Tijd gaat voorbij, en Evi begint aan de middelbare school. “Dat vond ze geweldig, ze wilde zo graag het gewone leventje lijden. Gewoon naar school fietsen en plezier hebben met andere kinderen.” Tegelijkertijd was dit voor een jong meisje met zo’n heftige ziekte een uitdaging. “Evi had altijd een doel, iets om naar uit te kijken wat ze nog wilde meemaken. Zo ook de verjaardag van haar beste vriendin. Speciaal voor Evi had ze haar feestje een week vervroegd, ze wilde hier zo graag naartoe. Toen ze er eenmaal was, wilde ze ook niet naar huis. ‘Nog één liedje’, zei ze telkens. Uiteindelijk was ze natuurlijk helemaal kapot. Twee dagen later overleed ze.”

 

 

 

Door de vele tijd die Marion en haar man in het ziekenhuis in Groningen spenderen, komen ze veel in aanraking met andere zieke kinderen en hun ouders. “Tijdens Evi’s verblijf in het ziekenhuis in Groningen zat er een jongen van veertien jaar oud tegenover haar kamer. Hij was voortdurend aan het huilen, maar kreeg nooit bezoek. Vaak hoorde ik hem aan de telefoon met zijn ouders, vragend wanneer ze langs zouden komen. Ik wilde heel graag iets voor hem doen.”

 

En daar houdt ze zich aan. “Ik hoorde hem wel eens praten over de voetbalclub FC Twente, dus heb ik hem gevraagd of hij een keer mee wilde naar een wedstrijd in de skybox. Dat heb ik voor hem geregeld. Ik heb daarna nooit meer iets van hem gehoord. Of hij is overleden, weet ik niet.”

 

Mede dankzij deze gebeurtenis willen Marion en haar man zich inzetten voor ouders van zieke kinderen. Ze richten Stichting Evi op, die ‘ouders zorgeloos wil laten zorgen’. “Ik wilde heel graag iets doen voor de ouders van zieke kinderen. Omdat wij best bevoorrecht waren, zagen we de problemen bij andere ouders. Er is voor kinderen best veel, maar voor ouders eigenlijk niet en voor hen is het al zwaar genoeg.”

 

 

Gemis:

“Evi was sprankelend, stoer en stralend. Ze had een enorm krachtige en levenslustige persoonlijkheid. Ze genoot van de kleine dingen. Ze haalde alles uit het leven wat erin zat. Dat willen wij voortleven”, vertelt Marion.

 

“Toen Evi nog leefde vroeg ze mij: ‘Mama, wat ga je met me doen als ik dood ben?’ Op dat moment had ik daar geen antwoord op. Nu heb ik in ons huis een plekje gecreëerd met allerlei dingen van Evi; haar kralenketting van alle chemo’s, knuffels en foto’s. Zo is ze er altijd een beetje bij.”

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is op 11 november 2024  tien jaar geleden dat Evi is overleden, maar dat maakt het gemis niet minder. Toch gaat Marion door. “De stichting, alle mooie herinneringen met Evi en onze lieve dochter Julia zorgen ervoor dat we doorgaan. Keer op keer ging ik voor haar geluk, ik heb haar nooit geclaimd en ik heb haar altijd laten doen wat ze zelf wilde. Evi is mijn kind geweest omdat ik dit aankon. Heel vaak gaat het knopje om, dan doe ik er zelf even niet toe. De kunst is om je momenten te pakken. Ik wil niet altijd zwelgen in zelfmedelijden, en ik ben trots op mezelf dat ik dat nog kan.”

 

 

Ter nagedachtenis aan Evi Pouwel 15 maart 2002  –  11 november 2014.

 

 

 

 

 

Bron: www.linda.nl