Mariëlle verloor haar zoon aan kanker en schreef een boek: "Begrip kweken voor wat het voor je betekent".
Auteur: Suzette Nesselaar - nhnieuws.nl/nieuws
Schrijver Mariëlle Boukens uit Hoogkarspel verloor haar zoontje Art zeven jaar geleden aan de gevolgen van een hersentumor. In haar roman 'Woeker' beschrijft zij het leven van een moeder met een zieke zoon. "Het is niet te bevatten. Het is zoiets naars, dat niet direct binnenkomt. Je gaat direct in de overlevingsmodus."
Toen haar zoontje Art zestien maanden was, stopte hij ineens met lopen, vertelt Boukens. "Dat was gek want hij kon vanaf één jaar net lopen. Ook begon hij met zijn hoofd te stoten en niet meer te eten. Toen zijn we naar de kinderarts gegaan."
In de jaren die volgden heeft Art veel chemo-behandelingen gekregen die aansloegen. "Maar toen er weer een vlekje te zien was, wisten we dat het niet meer goed zou komen."
Art is in 2017 overleden. "We hebben altijd gekeken naar hoe Art zich voelde. Op een gegeven moment zei hij: 'mama ik wil niet meer'. Toen moesten we de beslissing nemen."
Hoe het voor Boukens was om als moeder te leven met een ongeneeslijk ziek kind beschreef zij eerder al in een blog. "Maar ik had nog zo veel scènes in mijn hoofd die ik wilde uitschrijven. En met een roman kon ik dat allemaal mooier opschrijven en bundelen."
Eenzaamheid:
Het doel van het schrijven van haar roman is volgens Boukens met name om "begrip te kweken voor wat het betekent om als moeder in zo’n situatie te zitten. Ik heb dit zelf wel gemist", zegt ze.
Veel mensen om haar heen - zoals bijvoorbeeld andere ouders - "doken vaak weg" als ze Boukens tegenkwamen. "Alsof ze zo'n situatie dan heel eng vonden. Zo van, dat is die moeder met dat zieke kind."
Ook als ze in de supermarkt liep, doken mensen weg, vertelt ze. "Maar ik had liever gewild dat zo iemand naar mij toe was gekomen en had gezegd: ik vind de juiste woorden niet, maar ik wil je graag laten weten dat ik aan je denk. Dat had ik dan liever gehoord van die persoon, dan dat hij zijn hoofd wegdraaide", zegt ze.
"Dat maakt je toch wel eenzaam. En misschien bestaan de juiste woorden niet in zo’n situatie, maar dat had ik dan liever gehoord van die persoon dan dat iemand zijn hoofd wegdraaide."