In oktober 2021 ging Madelon (34) met haar vriend en dochter (5) op vakantie naar Curaçao. Tijdens de vakantie droomde ze dat zij kanker had, het baarde haar zorgen vanwege een langdurige aanhoudende menstruatie. Madelon vertelt: ’De ochtend na de droom, lag ik aan het zwembad. De droom zat me toch niet helemaal lekker.’ Ze besluit om haar intuïtie te volgen en maakt vanaf haar vakantieadres een afspraak met de huisarts om een uitstrijkje te plannen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De uitslag van het uitstrijkje blijkt PAP3b, niet direct iets om je zorgen over te maken, aldus de huisarts. Om haar gerust te stellen, krijgt ze een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Tijdens het onderzoek leest Madelon aan de lichaamstaal van de gynaecoloog dat het niet goed is. De arts gaf aan dat de uitslag binnen een week bekend zou zijn. De volgende dag ging de telefoon echter al met de mededeling dat ze de dag erna naar het ziekenhuis moest komen. Madelon: ’Dan weet je natuurlijk al genoeg.’ In het ziekenhuis krijgt ze te horen dat haar uitstrijkje verkeerd beoordeeld is en dat ze niet PAP 3b, maar PAP 5 heeft, wat aangeeft dat er sprake is van een veel ernstiger vorm van afwijkende cellen, het was direct kanker. Madelon krijgt een verwijzing naar het LUMC in Leiden.

 

 

Als een eenheid:

Buiten de spreekkamer komt het besef pas dat ze kanker heeft en dat ze het aan haar ouders moet gaan vertellen. Madelons ouders zijn gescheiden, maar hebben onderling goed contact. Haar moeder kampt op dat moment met borstkanker. Madelon vertelt: ‘Het enige waar ik aan kon denken was, dat ik mijn moeder moest gaan vertellen dat haar kind kanker heeft. Ik vond dat ongelooflijk moeilijk.’ Samen met haar vader en zusje vertellen ze het nieuws aan haar moeder. ‘We stonden als een eenheid bij elkaar. Mijn moeder pakte me stevig vast en zei dat het goed zou komen. Haar emotie deed me veel meer dan het ziek zijn zelf.’

 

 

Ik heb jullie toch mam:

Het medisch traject begint met een gesprek, een inwendig onderzoek en een MRI. Het blijkt dat een kleine ingreep niet meer mogelijk is. Madelon krijgt drie behandelopties voorgelegd. Ze gaat voor optie 3, de zogenaamde Wertheim operatie, waarbij de baarmoeder en baarmoedermond, lymfeklieren in de buik, eileiders en de tumor worden verwijderd. Samen met haar vriend vertellen ze het hun dochter: ‘We vertelde dat ik geopereerd moest worden en dat de dokter haar oude huisje waar zij als baby in woonde moest verwijderen, omdat het nu kapot in mijn buik zat. Ze was even stil om na te denken en zei toen: ‘Nou mam dat is maar goed ook, want dan kunnen er geen nieuwe baby’s meer in komen. Ik wil namelijk geen zusje en al helemaal geen broertje. Ik heb jullie toch, het is echt niet erg mam.’ Ik heb niet veel gehuild in deze periode, maar toen kwam het moment dat ik even niet meer kon stoppen.’

 

 

 

 

14 dagen kanker, moet te doen zijn:

Op 31 december was er plek op de operatiekamer. Madelon zegt daarover: ‘Ik dacht, wat is er mooier dan het nieuwe jaar schoon in te gaan en meteen van die ziekte af te zijn. Ik heb direct ingestemd. Toen ik eenmaal wist dat ik kanker had, was mijn doel om dit zo snel mogelijk kwijt te raken. Ik voelde meteen dat alles goed zou komen. 14 dagen kanker, dat moet te doen zijn, was mijn motto.’

 

 

Een waterpas litteken:

Op de operatiedag krijgt de chirurg van haar de instructie mee, dat het litteken waterpas moet zijn, zodat ze nog een bikini aan kan. Madelon verduidelijkt: ‘Ik merkte dat deze vorm van humor en ijdelheid mij een bepaalde controle gaf, zodat ik niet ging focussen op het medische stuk. Achteraf denk ik, waar heb ik mij druk om gemaakt. Het ‘lelijke’ litteken heb ik gewoon geaccepteerd en ik ben zo blij dat het mijn leven heeft gered! Ik draag uiteraard gewoon weer een bikini.’

 

 

Personal trainer:

De operatie verloopt voorspoedig en ook het opgestuurde weefsel blijkt schoon te zijn. De tumor werd achteraf vastgesteld op 5 cm i.p.v. de ingeschatte 3,5 cm. ‘Mijn beslissing om alles te laten verwijderen, was een goede beslissing. Ik had weinig pijn en kon na twee weken alweer naar de oncologisch fysiotherapeut om te starten met revalideren.’ Madelon beschrijft dat ze veel baat heeft gehad bij haar gezonde leefstijl. ‘Mede daardoor kon ik al snel weer beginnen met sporten. Het weer kunnen bewegen maakte mij mentaal sterker.’ Tevens start ze bij een personal trainer. “Way to Train” heeft mij een jaar begeleid om mijn lichaam weer helemaal te kunnen vertrouwen en veel sterker terug te komen! Dit gaf veel zelfvertrouwen en weer vertrouwen in mijn lichaam.’

 

 

Informatie:

Madelon geeft aan dat ze praktische tips heeft gemist: ‘Die staan vaak niet op internet, veel informatie werd niet verteld in het ziekenhuis.’ Ze wist bijvoorbeeld niet dat er nazorg is voor kankerpatiënten, zoals oncologische fysiotherapie. Deze informatie kreeg ze via een bekende ervaringsdeskundige. Ze zegt hierover: ‘Je krijgt bepaalde aanvullende zorg ook vaak vergoed wat veel mensen niet weten. Dit kan helaas mensen tegenhouden om voor het beste herstel te kiezen. Je kunt zelf actief bijdragen aan je herstel en je hoeft niet te wachten tot het vanzelf beter wordt.’

 

 

 

Geestelijk verzorger:

Madelon heeft ook veel profijt gehad van de gesprekken met een geestelijk verzorger van het LUMC. ‘Ik wist van te voren niet precies wat een geestelijk verzorger deed. Ze vroeg wat de operatie met mij heeft gedaan. Ik heb toen heerlijk kunnen janken en alle gevoelens en blokkades los kunnen laten. Het mentale herstel heb ik voortgezet bij een psycholoog. Er komen zoveel emoties los. Ik wilde weer de beste versie van mezelf worden en heb er alles aan gedaan om de kanker als een verrijking te kunnen zien.’

 

 

Kanker wil niet perse zeggen dat je doodgaat:

Tijdens haar ziekteproces had Madelon een grote behoefte aan kennis en informatie. Enerzijds vanuit soort coping mechanisme en anderzijds ook vanuit de behoefte om er zo snel mogelijk weer bovenop te komen. ‘Ik wilde alles lezen en alles vinden, maar mijn eigen verhaal is met dat van niemand anders te vergelijken. Ik wil graag aan lotgenoten aangeven dat er óók positieve verhalen zijn. Mijn verhaal is ook een verhaal van kanker, maar vanuit het perspectief dat je niet meteen doodgaat of heel lang ziek hoeft ze zijn als je kanker hebt.’

 

 

Levensles:

Ondanks dat het proces van kanker hebben, tot aan de operatie maar twee weken in beslag nam, ervaart Madelon, zoals veel (ex)kankerpatiënten, ook een leven voor en een leven na. ‘Ik ben meer gaan reizen en heb veel tijd met mijn dochter en dierbare familie en vrienden doorgebracht. Ik ben erg veranderd als het gaat om dingen moeten, stress ervaren en dingen laten. Een mooie erfenis die ik heb overgehouden aan kanker. Ik ga mijn gevoel niet meer uit de weg. Ik heb nu ervaren hoe snel het leven kan gaan en hoe kwetsbaar je bent. Situaties in het leven kunnen heel snel anders zijn. Er waren dingen waar ik vroeger wakker van kon liggen, dat doe ik niet meer. Ik kan beter relativeren. Deze levenslessen hebben mij persoonlijk meer gebracht dan welke cursus of opleiding dan ook.’

 

 

Madelon vertelde haar verhaal in juni 2023. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.

 

Lees hier meer verhalen over baarmoederhalskanker.

 

 

 

 

 

 

 

Bron: www.olijf.nl/lotgenoten/ervaringen