Louise en Marinet zijn vrijwilligers in het hospice: "Het is niet eng of zwaar, hier wordt juist veel gelachen".
Auteur: Jolande Verheij -oost.nl/nieuws
Louise (l) en Marinet zijn vrijwilligers in het hospice: "Hier wordt juist veel gelachen"
Foto: Oost.
"Het leven stopt niet als je hier binnenkomt", zegt vrijwilliger Marinet, terwijl ze koffie inschenkt voor één van de gasten. "We willen juist dat laatste stukje leven nog zo mooi mogelijk maken." Een hospice is geen zorginstelling, maar een bijna-thuishuis, een plek waar mensen die terminaal ziek zijn terecht kunnen als het thuis niet meer gaat. Vrijwilligers nemen hier de mantelzorgtaken over. "Zonder vrijwilligers is dit weg, dan kan het niet doorgaan."
In hospice Holos in Oldenzaal hangt een gemoedelijke, huiselijke sfeer. Zo is het ook bedoeld, als een verlengstuk van thuis, voor mensen die terminaal ziek zijn. Voor specialistische zorg komt de thuiszorg of de huisarts, maar verder staan van 's morgens vroeg tot 's avonds laat vrijwilligers klaar voor de gasten. Hospices voorzien in een enorme behoefte, de vraag naar een fijne plek voor de laatste levensfase neemt elk jaar toe.
Het leven vieren:
Als Louise vertelt dat ze één dag per week in een hospice vrijwilligerswerk doet, ziet ze vaak gefronste wenkbrauwen. "Mensen vinden het eng. Ze kennen het woord hospice, maar daar hangt iets omheen van 'daar moet je niet zijn, daar ga je dood.' Maar wij willen juist het laatste restje leven zo goed mogelijk maken, maakt niet uit hoe. Dat is niet zwaar, maar juist heel mooi".
Van een wandeling naar de viskraam voor een laatste harinkje, tot een spelletje kaarten of stoofpeertjes als ontbijt; de vrijwilligers doen alles om de gasten een goed gevoel te geven. "We hebben ook plezier hier, we grappen en grollen, we zingen met de mensen", vertelt Marinet. "Natuurlijk hebben we hier ook diepe gesprekken en moeilijke momenten, maar het is niet triest. Anders zou ik het werk ook niet volhouden."
Fijne momenten:
"Voor mantelzorgers is dit zo belangrijk", vertelt Marinet. "Hier kunnen ze gewoon weer echtgenoot zijn, of dochter, of vriend, en het zorgen, dat doen wij wel. Ze kunnen langskomen wanneer ze willen. Ze hoeven geen bedden te verschonen, maar kunnen weer de tijd nemen voor gesprekken, voor fijne momenten, en dan zo langzamerhand elkaar los kunnen laten."
Te weinig plek:
Steeds meer mensen kiezen voor een hospice als ze terminaal ziek zijn. Maar is er lang niet altijd plek. En niet alleen het aantal beschikbare kamers is een probleem: ook de pool van vrijwilligers slinkt, onder meer door vergrijzing van het vrijwilligersbestand.
Ook in Oldenzaal is er soms een tekort aan vrijwilligers, vertelt coördinator Helma van der Zouw. "Het is vreselijk om dan dan 'nee' te moeten zeggen, terwijl je weet dat de situatie thuis onhoudbaar is voor de mantelzorgers. We proberen daar altijd wel een mouw aan te passen, dan kijken we of bij een ander hospice nog vrijwilligers beschikbaar zijn, maar soms lukt het echt niet, en dat is heel pijnlijk."
De Tekst gaat verder onder de Foto:
Werken in een hospice is niet eng of zwaar, maar juist heel mooi
Waardevol werk:
Louise en Marinet weten uit ervaring dat werken in een hospice veel te bieden heeft. "Er zijn zoveel waardevolle, mooie momenten", zegt Marinet. "Je kunt echt iets moois voor mensen betekenen. En ook voor mezelf, ik ga elke dag weer met een goed gevoel naar huis."
"Ik doe dit werk echt met heel veel plezier", vult Louise aan. "Dat gevoel breng je ook over op de gasten. Ik kan het echt iedereen aanraden. Hier hangt een heel fijne sfeer, en dat voelen de mensen."