Jonge mama schrijft prentenboek over kanker. / prentenboek 'Een zoen zo groen'.
Katrijn Vannerum: 'Ik verloor jaren geleden, toenik nog student was, op korte tijd mijn beide ouders aan kanker. Ik voelde metoen schuldig, klein, bang. Intussen ben ik zelf moeder geworden. Toen eenbevriende mama uit mijn omgeving terminaal was, wou ze praten over mijnervaringen. Haar peuterdochtertje zou in de verschillende fases van haar levenhet verlies opnieuw een plaats moeten geven. Mijn verhaal was ook het hare endat van vele anderen. Ik moest hiermee aan de slag.
'Het resultaat is het ontroerende prentenboek 'Eenzoen zo groen'. Katrijn: 'Met dit verhaal wil ik tonen dat het normaal is omheel uiteenlopende emoties te ervaren bij tegenslag, verlies en rouw: van booszijn en willen vluchten, tot je heel klein en onbeduidend voelen. Het heeft geenzin om die gevoelens te onderdrukken, de knoop moet je toch ontwarren. En hetallerbelangrijkste: laat zien dat je liefhebt. Een doorbraak waren dekleurrijke zoenen van mijn peuterdochter: 'Mama, je krijgt van mij een rodezoen op je ene wang, een blauwe op je andere, nog een groene op je voorhoofd,een gele op je oor,...'. Die anekdote gaf kop en staart aan mijn verhaal en allesviel plots op zijn pootjes.'
Een aangrijpend verhaal met schitterende prenten, over hoe een gezin omgaat met een diagnose die de wereld op z'n kop zet.
'Op een dag droeg ik twee verschillende sokken. Maar mama zag het niet eens', vertelt een meisje. Mama heeft zorgen want ze heeft een boze knoop in haar lijf. Hoe komt die knoop daar? En heeft iemand er schuld aan?