Dit is het ervaringsverhaal van Ingrid: “In 2021 kreeg ik problemen met zien. Ik ging naar de opticien en kreeg een nieuwe bril. Eerst leek dat wat te helpen. Totdat ik een tijdje later met de auto wegging. Ik reed de wijk uit en opeens merkte ik dat ik aan het spookrijden was. Ik zette mijn auto langs de kant en belde direct mijn 20-jarige dochter. Ze is gelijk naar me toegekomen. Er was toch wel meer aan de hand ‘dan een beetje slechter zien’.

 

Uit onderzoeken in het ziekenhuis bleek dat ik niet-kleincellige longkanker had, in stadium 3 of 4. De artsen wisten niet zeker welk stadium het was. Ze dachten eerst stadium 3, maar dat is later bijgesteld naar stadium 4. Ik had een uitzaaiing in mijn hoofd en die zorgde dat ik zo slecht zag. De uitzaaiing zat op één plek waardoor ze het met een precisiebestraling konden behandelen. Een van de bijwerkingen van precisiebestraling is epilepsie. En jammer genoeg kreeg ik die ook. Ik was thuis toen ik de eerste epileptische aanval kreeg. Mijn dochter was erbij en die was natuurlijk enorm geschrokken. Gelukkig heb ik daarna geen epileptische aanvallen meer gehad.

 

 

Mobiele immuuntherapie:

Ik heb naast de bestraling van mijn hoofd ook 3 keer chemotherapie gehad en 30 bestralingen van de longen en lymfeklieren en daarna een jaar immuuntherapie. Na anderhalf jaar bleek de uitzaaiing weer iets te zijn gegroeid. Hiervoor krijg ik nu elke 6 weken immuuntherapie. In het ziekenhuis, waar ik de immuuntherapie krijg, doen ze een test met ‘mobiele’ immuuntherapie. Ik hoef daardoor niet in de behandelzaal te blijven zitten. Ik krijg een tasje met een canule met de vloeistof erin en kan daarmee bijvoorbeeld naar het restaurant in het ziekenhuis gaan. Dat is heel fijn.

 

 

Niet meer autorijden:

Ondanks dat mijn zicht nu 90% is, is het beeld wel vervormd. Bij het lezen zie ik bijvoorbeeld maar een paar woorden van een zin. Ook zie ik de gezichten van mensen niet altijd goed. Ik durf dan ook geen auto meer te rijden. Ik wil niet het risico lopen dat ik iemand aanrijd. Ik reis nu met het openbaar vervoer. Ook dat is best inspannend, omdat ik zo slecht zie. Maar het weerhoudt me er niet van om dingen te ondernemen en van het leven te genieten.

 

 

Vrijwilligerswerk:

Ik werkte met veel plezier achter de kassa in een tuincentrum, maar ik kan dit werk niet meer doen. Ik kan de toetsen van de kassa niet goed meer zien. Ik wilde graag weer iets doen waardoor ik meer contact heb met andere mensen. Ik wil iets voor anderen betekenen. Daarom ben ik vrijwilligerswerk gaan doen. Ik sta nu af en toe achter de bar bij onze tennisbaan. En binnenkort start ik als vrijwilliger in de moestuin van een restaurant hier in de buurt. Ik ben namelijk ook gek op tuinieren.

 

 

 

 

Levensmotto:

Mijn lijfspreuk is: In iedere dag zit een klein feestje. Hoe beroerd je je ook voelt. Dat was al mijn levensmotto voordat ik ziek werd. Ik geloof daar echt in. Als je namelijk positief blijft, worden er stofjes aangemaakt in je lichaam waardoor je je weer beter voelt. Ik kan echt genieten van hele kleine dingen.”