In mijn vriendenkring houdt borstkanker huis als ware het corona.
column: Saskia Noort Saskia Noort schrijft wekelijks over nieuws dat haar raakt. De schrijfster maakt zich zorgen. ,,In een gemiddelde week sterven negenhonderd mensen aan kanker, ongeveer evenveel als de bevestigde Covid-sterfgevallen op het hoogtepunt van de epidemie.''
We kunnen twee weken later wel concluderen dat de demonstratie op de Dam niet tot een tweede golf heeft geleid, evenmin als Koningsdag, Hemelvaart en Pinksteren. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar in mijn omgeving lijkt het leven bijna weer normaal. Nu we lunchen op terrassen en bier drinken in cafés, praten over andere dingen dan corona, de voorpagina's niet meer worden beheerst door het virus en we ook geen moeite hebben om boven op elkaars lip in een vliegtuig te gaan zitten, zou je denken dat je inmiddels ook weer geliefden mag huggen. En je hopelijk weer eens naar een concert of een dansfeest mag, of naar een toneelstuk dat niet op Zoom, maar in de schouwburg of concertzaal plaatsvindt. Maar helaas.
Sommige gemeentes zijn al een maand geheel coronavrij, in 188 gemeentes is afgelopen maand niemand in het ziekenhuis opgenomen met Covid-19. Toch mogen ook daar de geslaagden hun prestatie niet vieren en de rouwenden hun geliefden geen gepaste begrafenis geven. Vijfhonderd vrouwen extra sterven aan borstkanker, door het tijdelijk stilzetten van het bevolkingsonderzoek. Aankomende week wordt de screening weer gedeeltelijk hervat.
Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar in mijn vrienden- en kennissenkring houdt borstkanker huis als ware het corona
De schatting is dat 5575 vrouwen niet zijn doorverwezen naar het ziekenhuis en deze achterstand zal op termijn zorgen voor vijfhonderd meer sterfgevallen. Nu weet ik niet hoe het bij jullie zit, maar in mijn vrienden- en kennissenkring houdt borstkanker huis als ware het corona. Van de tien bekenden met deze gruwelijke ziekte is er één overleden, maar ook de overlevers ervan hebben levenslang. Angst, pijn, vermoeidheid, depressie, verminkt zijn, het hakt erin en het kost je jaren. Het gaat vaak om jonge vrouwen, soms moeder, met nog een leven voor zich.
In een gemiddelde week sterven negenhonderd mensen aan kanker, ongeveer evenveel als de bevestigde Covid-sterfgevallen op het hoogtepunt van de epidemie. Voor iedereen onder de 65 blijft kanker doodsoorzaak nummer 1, op de voet gevolgd door hart- en vaatziekten.
Ondertussen wordt er door het kabinet druk gewerkt aan een noodwet waarin voor zolang nodig is wordt vastgelegd dat we 1,5 meter afstand van elkaar moeten houden op straffe van een fikse boete. En dat de burgemeesters elk moment je huis binnen kan vallen om te controleren of je geen Fuck-coronafeestje houdt. Tenzij je in het vliegtuig zit, dan vervalt alles. Dus bijvoorbeeld die alleenstaande vrouw, die dankzij de intelligente lockdown nu pas ontdekt dat ze in een verregaand stadium van borstkanker zit, moet dat verwerken op de 1,5 meter. We mogen haar niet troosten. Zoals zij ook geen vergetelheid mag zoeken, geen schouders, geen kring van liefde.
Ik schreef het al eerder, de grootste en misschien wel dodelijkste bijwerking van de pandemie is eenzaamheid. Van jongeren, ouderen, zieken, alleenstaanden. En die gaan we straks bij wet verplichten, zolang het Hugo de Jonge belieft. Ik zou toch zo graag terug willen naar de liberale staat, waarin eigen verantwoordelijkheid een groot goed is, net zo groot als vrije liefde en het recht deze op te zoeken en te beleven. Tweede golf!! Misschien ja. Gelukkig hebben we nu de tijd om ons daarop voor te bereiden, en naar eigen verantwoordelijkheid tegen te beschermen.
Bron: www.ad.nl