'Hoe vertel je je kinderen dat je kanker hebt?'
Auteur: Amelia Reynolds - BBC Kijk Oost
Kankerpatiënt Ali zegt dat ze altijd heel eerlijk is geweest tegen haar dochter Esmae.
Foto: Shaun Whitmore/BBC.
BBC-presentatrice Amelia Reynolds kreeg drie jaar geleden de diagnose darmkanker. Na chemotherapie en radiotherapie kreeg ze gelukkig groen licht. Hier vertelt ze in haar eigen woorden over een van de moeilijkste gesprekken die een ouder ooit kan voeren: hun kinderen vertellen dat ze kanker hebben.
Een kankerdiagnose kan heel moeilijk zijn om uit te leggen aan een kind. En zoals veel ouders, toen ik voor het eerst de woorden hoorde 'Het spijt me, het is kanker', was mijn eerste gedachte 'Wat moet ik in hemelsnaam tegen mijn kinderen zeggen?'.
Ali Howell, 42, reageerde hetzelfde. In feite lijkt Ali's verhaal in veel opzichten op het mijne. Drie jaar geleden, zo ongeveer aan het einde van de tweede golf van Covid, vond ze bloed in haar ontlasting en besloot ze zich te laten onderzoeken.
"Ik ging voor wat ik dacht dat een routinematige coloscopie was en dacht bijna dat ik de tijd van de NHS verspilde, omdat ik het gevoel had dat er misschien andere mensen waren die dit meer nodig hadden dan ik. Toen werd ik uit de procedure gehaald en naar een zijkamer gebracht, waar ze zeiden dat ze iets hadden gevonden waarvan ze waarschijnlijk dachten dat het kanker was," vertelt ze.
Ik belandde ook in zo'n zijkamer. Maar na verschillende testen werd mij verteld dat behandeling mijn kanker kon genezen. Ali's nieuws was anders en verwoestend.
"Helaas bleek bij verdere scans dat de ziekte zich al naar mijn lever had verspreid en kreeg ik de diagnose secundaire darmkanker in stadium vier", vertelt ze.
"Ze zeiden dat ze het konden behandelen om mijn leven te verlengen, maar er was geen manier om van de kanker af te komen. Het was een van die momenten waarop je niet kunt geloven wat je hoort. Op dat moment kreeg ik een prognose van ongeveer 18 maanden."
De Tekst gaat verder onder de Foto:
'Het is belangrijk om eerlijk te zijn'
Dat was drie jaar geleden en zoals Ali zegt: "Ik ben er nog steeds". Maar haar focus lag op dat moment op haar kinderen. Haar dochter Esmae was toen vijf, haar zoon Ollie was 10.
"Dat was wat me brak. Het was niet de gedachte aan wat er met mij zou gebeuren, maar eerder aan wat er met mijn kinderen zou gebeuren en hoe dit hen zou beïnvloeden. Dat was wat me raakte. Dat maakte het echt."
"We hebben ze uitgelegd dat de artsen er alles aan zouden doen om me te helpen en te behandelen, maar dat ze het niet konden wegnemen. We moesten ermee leren leven en dat betekende dat ik er waarschijnlijk niet lang meer zou zijn."
De Tekst gaat verder onder de Foto:
Esmae geniet van het kleuren met Emma, een van de ondersteunende medewerkers bij een nieuwe dienst voor families die getroffen zijn door kanker.
'De deuren staan altijd open'
De liefdadigheidsinstelling ondersteunt kinderen in de regio, waaronder kinderen die worden behandeld in het Addenbrooke's Hospital in Cambridge en in Suffolk.
Emma is een van de ondersteunende medewerkers, samen met Corinne Cambridge, die uitlegt wat de nieuwe service te bieden heeft.
"We weten dat wanneer een jongere kanker heeft, of een ouder kanker heeft, dit het hele gezin beïnvloedt. En we gaan ze ondersteunen door een veilige plek te bieden om te spelen, een ruimte te bieden waar ouders wat ondersteuning kunnen krijgen met misschien een aantal van onze andere diensten," zegt ze.
"We hebben ook een onderwijspsycholoog in dienst die zich bij ons team heeft aangesloten en die holistische ondersteuning zal bieden bij het begeleiden van kinderen die kanker hebben en die op school moeten blijven."
Het Big C-centrum bevindt zich op de locatie van het ziekenhuis van Norfolk en Norwich. Het is zelfs maar een paar stappen verwijderd van de deur die leidt naar de afdelingen waar Ali en ik allebei behandeld werden. Maar je hoeft daar geen chemotherapie en radiotherapie te krijgen om toegang te krijgen tot de hulp en ondersteuning die wordt geboden. De deuren, zegt de liefdadigheidsinstelling, staan altijd open.
De Tekst gaat verder onder de Foto:
Ondersteunend medewerker Corinne Cambridge zegt dat een kankerdiagnose het hele gezin raakt.
'Kinderen hoeven hun gevoelens niet te verbergen'
Geld voor de dienst is opgehaald door een groep genaamd Ladies in League Against Cancer (LILAC), een vrijwilligersorganisatie die geld inzamelt, maar Esmae zelf heeft ook haar steentje bijgedragen. Ze wijst naar waar haar haar vroeger zat, bij haar middel. Ze heeft het laten knippen en gedoneerd voor een pruik. En een heel schooljaar lang liep ze elke dag naar school en terug, zelfs als het regende.
"Voor de 'wat voor weer het ook is'-wandeling heb ik £ 550 opgehaald voor het goede doel Big C. Daarmee kan ik helpen met behandelingen en andere spullen hier, en met het inkopen van meer spullen voor de kinderen die hierheen komen", voegt ze toe.
Esmae vertelt me dat ze later een Macmillan-kankerverpleegkundige wil worden. Dat is iets wat Ali weet dat ze niet meer zal meemaken, maar ze haalt het maximale uit het hier en nu.
"We lachen samen, we huilen samen, weet je, we hebben momenten van echt verdriet als we bij elkaar zitten en de kinderen zeggen 'we zijn echt bang' of 'we zijn verdrietig' en wij zeggen 'wij ook' en die gevoelens zijn oké.
En dat is iets wat iedereen die de diagnose kanker heeft gekregen, probeert te doen. Niets is zeker. Het voelt alsof het nooit meer zal gebeuren. Ik wacht momenteel op de resultaten van mijn laatste MRI- en CT-scans, die ik momenteel elke zes maanden laat maken. Maar ik doe dat in de hoop en in de wetenschap dat er steun beschikbaar is, zowel voor mij als voor mijn familie.