Ik ben Hazel en ik ben 29 jaar. Ik woon samen met mijn vriend in Bleiswijk. Volgend jaar zomer gaan we trouwen. Ik heb aan de Hogere Hotelschool gestudeerd en heb in 2020 mijn droom kunnen waarmaken door het openen van mijn eigen lunchroom in Rotterdam; de Brunch Bar Rotterdam. Vlak na de opening kwam Corona, dat overleefden we en toen we een jaar aan het draaien waren, werd ik ziek.

Hazel Dammes: “Ik voel me bevoorrecht omdat ik in Nederland woon, in een ander land hadden mijn kansen echt heel anders gelegen. Die oneerlijkheid, die ongelijkheid in waar je wordt geboren, dát is waarom ik het werk van FCF zo belangrijk vind, zij bereiken de vrouwen die slechte toegang tot zorg hebben.”

De diagnose:

In de zomer van 2022 kreeg ik last van mijn onderrug, een pijn zoals bij menstruatie. Ook had ik last van bloedverlies tijdens het plassen en bij de ontlasting. Hiermee ben ik toen naar de huisarts gegaan, ik wilde zelf eigenlijk niet gaan maar mijn vriend stond er op dat ik moest gaan. De huisarts vertrouwde het niet en wilde dat ik zo snel mogelijk naar de gynaecoloog ging. Ik had zelf nog de hoop dat het misschien een vleesboom zou zijn. De dag er na kon ik terecht in het St Franciscus in Rotterdam. Ik ben hier samen met mijn moeder heen gegaan. Achteraf ben ik heel blij dat ze mee was, want toen ik daar onderzocht werd, zag ik aan de gezichten van de artsen dat het mis was. We hoorden dat het baarmoederhalskanker was. Toen ging het snel, ik kreeg meteen allerlei folders in mijn handen gedrukt en we werden doorverwezen naar het Erasmus MC. Hier kregen we te horen dat de tumor 6 centimeter groot was. Het behandelplan dat bij zo’n tumor hoort bestaat uit chemotherapie en een operatie waarbij álles verwijderd wordt, dus ook de baarmoeder en eileiders.

Moeder worden:

Met als gevolg dat ik geen moeder meer zou kunnen worden. Dit was het ergste wat ik kon horen, want mijn kinderwens is heel groot. Uiteraard begrepen we ook de zorg voor mijn eigen leven. De kanker moest hoe dan ook weg uit moet lichaam. De oncoloog uit het Erasmus MC, met wie ik een hele goede band had, is toen verder gaan zoeken voor mij en heeft alle ziekenhuizen in Nederland gebeld om te vragen of zij een alternatief behandelplan hadden. Op de dag dat ik een beslissing moest maken werd ik gebeld door dr. Beltman uit het LUMC. Hij zei dat er mogelijkheden waren voor een baarmoeder besparende operatie en nodigde mij uit voor een intakegesprek. In dat gesprek kregen we de voor- en nadelen van het behandelplan te horen. Ook dat het een moeilijk traject zou worden en dat er een kans was dat het niet zou lukken en dat alsnog alles weggehaald zou moeten worden. Ik wilde dit toch graag, omdat ik voor mijn gevoel er dan alles aan gedaan had. Ik heb in totaal ongeveer 70 uur chemotherapie, 4 spannende meetmomenten en een baarmoeder besparende operatie gehad. Hierbij is een gedeelte van mijn baarmoederhals weggehaald en zijn er rond de 25 lymfeklieren in mijn bekkenbodem verwijderd. Alles is gelukkig goed gegaan en de mogelijkheid om zwanger te worden is er nog! Het zal niet makkelijk zijn om in verwachting te raken, IUI of IVF wordt ons aangeraden en het zou een godsgeschenk zijn als het met deze behandeling lukt om ouders te mogen worden.

En nu:

Ik blijf de komende 5 jaar onder controle. De eerste twee jaar zal ik om de drie maanden gecontroleerd worden en de laatste drie jaar om het half jaar. De controles bestaan uit een uitstrijkje en een kijkonderzoek. Ik vraag mij af of de spanning voor een controle minder gaat worden, je vraagt je toch elke keer af: wat als de kanker terug is? Maar ik ben blij dat ik goed in de gaten gehouden wordt. Er is veel veranderd sinds mijn ziekte, eigenlijk is niets meer zoals het was. Ik dacht altijd van als je weer beter bent ga je weer mee in de flow, maar je kijkt heel anders tegen het leven aan. Het heeft veel veranderd. Het feit dat mijn lichaam kanker aanmaakt vind ik eng en maakt mij onzeker. Je wordt als je ziek bent geconfronteerd met het feit dat je dood kunt gaan. Ook al ben je nog jong en leef je gezond. Dat is iets wat je alleen echt beseft als het je overkomt. Maar het heeft in positieve zin ook veel veranderd, ik relativeer makkelijk en ik geniet erg van het leven en de kleine dingen. Dit had ik vooral net na de behandeling, als je dan gevoelsmatig weer terug in het leven komt gaat er letterlijk een wereld voor je open. De natuur, uit eten gaan, met vrienden zijn, je waardeert het allemaal zoveel meer.

Wat is jouw boodschap aan andere vrouwen?

Blijf niet met klachten rondlopen maar ga naar de huisarts. En laat je screenen als je de oproep krijgt!

Helaas is het nog steeds zo dat elke 2 minuten ergens ter wereld een vrouw aan baarmoederhalskanker overlijdt. Van deze vrouwen woont 85% in een lage- en middeninkomensland. Hoe kijk jij daartegenaan?

Ik voel me bevoorrecht dat ik in Nederland woon, want als ik in een ander land had gewoond hadden mijn kansen heel anders kunnen liggen. Dat is eigenlijk heel oneerlijk, die ongelijkheid in waar je wordt geboren. Dus ik vind het werk van FCF heel belangrijk, om ook de vrouwen te bereiken die slechte toegang tot zorg hebben.

Vrouwen in deze landen zijn vaak jonge moeders als zij de diagnose krijgen. Wat vindt jij daar van?

Ik vind het heel erg voor deze jonge vrouwen. Omdat het bij mijzelf ook op jonge leeftijd is ontdekt weet ik wat dit met je kan doen. Je toekomst zoals je die voor ogen had, komt er ineens heel anders uit te zien. Je wereld staat op zijn kop en je verwacht niet dat dit op zo’n jonge leeftijd ook jou kan overkomen.

Toen de arts je adviseerde om voor een radicale behandeling te gaan met het verwijderen van onder andere je baarmoeder heb jij durven doorvragen naar alternatieve behandelopties. Uiteindelijk heb je een geslaagde baarmoeder besparende operatie ondergaan. Met onze projecten besteden wij ook aandacht aan de stem van de vrouw. Dat zij haar eigen mening durft te uiten, en dat de zorgverlener daar aandacht voor heeft, ook in vaak complexe traditionele en culturele situaties. In hoeverre is dat in jouw ogen belangrijk?

Ontzettend belangrijk, elke vrouw heeft het recht om zich te laten horen. Dat dit in bepaalde landen niet vanzelfsprekend is door bijvoorbeeld religie, cultuur of door de omgeving is heel treurig. Doordat wij in Nederland geboren worden hebben wij bepaalde privileges, zoals de mogelijkheid om je te laten onderzoeken, door durven door te vragen en om samen met je arts na te denken over een behandelplan. Dat dit niet overal mogelijk is maakt de ongelijkheid over de wereld groot. Iedereen heeft het recht om een keuze te maken als dit om je eigen gezondheid gaat.

Wat kunnen we bij FCF leren van jouw verhaal?

Ik hoop dat mijn verhaal laat inzien dat je na laten kijken belangrijk is als je klachten hebt. Ook als je geen klachten hebt is het belangrijk mee te doen met bevolkingsonderzoek, omdat de ziekte niet altijd klachten hoeft te geven. Durf voor jezelf op te komen en maak een keuze die voor jouw eigen leven en gezondheid belangrijk is.

Ben je geïnspireerd door het verhaal van Hazel en wil jij bijdragen aan een wereld zonder baarmoederhalskanker? 

Doneer dan nu

Bron: www.femalecancerfoundation.org