Het ervaringsverhaal van Sander Helsen “Ik wil graag meer bekendheid voor zaadbalkanker in België”
Sander Helsen.
Er moet toch meer zijn, dacht de Belgische Sander Helsen toen hij op Google zocht naar informatie over teelbalkanker. "Over borstkanker en prostaatkanker zijn websites vol geschreven, maar over mijn eigen ziekte kon ik nauwelijks iets vinden. Gelukkig kwam ik uit bij de website van stichting Zaadbalkanker. Toch zou ik ook voor zoiets pleiten in België." Sander is vastberaden zich daarvoor actief in te zetten. Zijn ervaringsverhaal delen is de eerste stap.
Net voor kerst 2018 kreeg Sander de diagnose zaadbalkanker. Hij weet het nog als de dag van gisteren. Ook al zit hij inmiddels in de controle-molen, van vieren is voor hem nog altijd geen sprake: "Ik deal nog elke dag met de gevolgen van de chemotherapie. Ik heb hard last van een chemobrein, zoals ze dat noemen. Vlekken van de Bleomycine. Eigenlijk is het pas sinds een tijdje dat ik weer wat begin op te krabbelen. En dat ik dus iets wil doen aan de slechte informatievoorziening rondom teelbalkanker in België."
Wat kon ik vertellen?
Een goed voorbeeld daarvan vindt Sander de dag dat bij hem de diagnose werd gesteld. "De uroloog zei zoiets als: 'Je hebt teelbalkanker, je moet chemo'. En dat was het eigenlijk wel zo'n beetje. Ook op de website van het ziekenhuis kon ik nauwelijks meer informatie vinden. En omdat ik zelf zo weinig wist over mijn ziekte, besloot ik er met niemand over te praten. Want wat kon ik vertellen? Zelfs mijn toenmalige vriendin durfde ik niets te zeggen. Ik heb haar weggeduwd uit mijn leven. Ik moest vechten en daar kon ik niemand bij gebruiken. Ik wilde geen medelijden, had genoeg aan mezelf. Pas na de eerste chemo heb ik het aan mijn ouders verteld. Mijn zus moest op voor haar examen, die wilde ik niet met dit nieuws belasten."
"Het lezen van interviews bij Kom op tegen Kanker, hielpen mij inzien dat ik er toch over moest praten."
Steun in het geloof:
Steun vond Sander bij de ouders van het jeugdvoetbalteam dat hij destijds coachte. "Ik woonde in een centrum voor maatschappelijk welzijn en kreeg leefgeld. Maar ik was door de chemo volledig gecrasht. Een skelet, meer was ik niet. Naar de supermarkt gaan was een opgave. Van twee Nederlandse voetbalmoeders heb ik veel steun ontvangen, hartverwarmend." Daarnaast vond Sander steun in zijn geloof. "Bij de Pinkstergemeente heb ik een fijne periode gehad. Zondagen tijdens de dienst vond ik prettig. En ook het lezen van interviews bij Kom op tegen Kanker, hielpen mij inzien dat ik er toch over moest praten."
"Zaadbalkanker hangt zeker in België nog in een enorme taboesfeer, en die wil ik doorbreken."
Eerste stap:
"Achteraf gezien had ik meer open moeten zijn, dat zie ik nu wel in", erkent Sander. "Maar ik vond het vooral moeilijk dat ik geen antwoorden op vragen zou kunnen geven. Zaadbalkanker hangt zeker in België nog in een enorme taboesfeer, en die wil ik doorbreken. Hoe ik dat ga aanpakken heb ik wel in mijn hoofd. Nu is het tijd om het op papier te zetten en met de juiste mensen in contact te komen. Ik weet bijvoorbeeld niet precies wat ik kan en mag. Ik studeer op dit moment bedrijfsmanagement, dus ik leer steeds meer bij en dat wil ik in de praktijk gaan brengen. Mijn chemobrein gooit helaas regelmatig roet in het eten. Ik ben vaak vermoeid en heb dan weinig inspiratie. Daarom begin ik met het delen van mijn eigen ervaring. Misschien ook via Facebook om het bij een groot publiek te krijgen in België. Want ik wens deze ziekte de duivel nog niet toe."
"Ik heb wel veel geleerd de afgelopen periode. Dat ik vooral niet verder moet gaan dan mijn limiet."
Mindful fotograferen:
Ik heb wel veel geleerd de afgelopen periode. Dat ik vooral niet verder moet gaan dan mijn limiet. Als je aanvoelt dat je moe wordt tijdens het wandelen: STOP! Ga niet over grenzen heen. Ik deed dat vaak wel, maar luister nu steeds meer naar mijn lichaam. Het was mijn eigen lichaam, het skelet dat ik nog was, dat vertelde dat ik rust moest nemen. Dat ik beter moest eten en voor mezelf moest zorgen. Een psycholoog vertelde mij meer te genieten van de kleine dingen. De natuur en dieren rond mij zorgen daarvoor. Ik ga op stap en neem mijn fototoestel mee. Soms neem ik wel 150 foto's van hetzelfde dier, maar het helpt me ontspannen, mijn hoofd leegmaken. Een workshop Mindful fotograferen was een enorme eyeopener. Daarvoor ben ik ook teruggegaan naar mijn geboorteplaats. Terug zijn op de plek waar ik leuke herinneringen aan had, maakte me weer eens blij. Inmiddels ben ik meer open over mijn ziekte. Mensen mogen het weten. Dat brengt mij een stap verder in de verwerking. En hopelijk helpt het anderen ook over hun ziekte te praten."
Heb jij een idee om Sander te helpen bij zijn missie om België meer bekend te maken met zaadbalkanker? Laat het weten via E-mail: info@zaadbalkanker.nl , dan brengen we jullie met elkaar in contact.
Bron: www.zaadbalkanker.nl