Het ervaringsverhaal van Chantal van Antwerpen ( “Door onze kinderwens stuitten we op zaadbalkanker” )

Chantal is al bijna 10 jaar samen met Dyon, waarvan 5 jaar getrouwd. Hun kinderwens staken ze niet onder stoelen of banken. Toen het niet wilde lukken zwanger te raken, werd eerst Chantal onderzocht. Vervolgens ging ook Dyon voor onderzoek naar het ziekenhuis. "Woensdagochtend, ik weet het nog heel goed", begint Chantal, "We lagen nog in bed om 8.30 uur, want we hadden vakantie. Het ziekenhuis belde dat we met spoed langs moesten komen."

De gedachten van Chantal vlogen toen alle kanten op. "In het ziekenhuis werden we ook heel vreemd opgevangen. Of we trek hadden in koffie. Nee, natuurlijk niet. We wilden weten wat er aan de hand was. Nu! De assistente wist ook niets van het telefoontje af. Die was blijkbaar nog niet geïnformeerd door de uroloog. Heel gek voelde dat. Toen we eindelijk in de spreekkamer van de uroloog zaten, kwam het hoge woord eruit: Dyon heeft zaadbalkanker."

Extra klap:

"Het is raar als je zo'n bericht krijgt, terwijl je weet dat je man zich niet ziek voelt. Vervolgens beland je samen in een rollercoaster. Dyon moest snel onder het mes. Hoe zou het gaan, hoe lang heeft hij nog, wat gaat er allemaal op ons afkomen? Dat zijn zomaar wat vragen die in me opkwamen. En natuurlijk dacht ik ook meteen aan onze kinderwens, zou dat nog een optie zijn? Die vraag werd de dag erna duidelijk beantwoord met een 'Nee'. Dyon bleek volledig onvruchtbaar. Dat was een extra klap."

"Mijn eerste reactie was alleen maar huilen, huilen, huilen."

Praten met de praktijkondersteuner:

Dyon en Chantal zaten in de bloei van hun leven. Liefde, trouwen, hun kinderwens, een huis kopen. "Mijn eerste reactie was alleen maar huilen, huilen, huilen. We hebben er vervolgens samen over gepraat. Het is lastig als je niet weet wat je te wachten staat. Maar Dyon was allesbehalve een prater", vertelt Chantal eerlijk. "Dat hebben we samen moeten leren. Ik flapte er weleens iets uit in de hoop een reactie uit te lokken. Om ook eens met iemand op afstand te praten, ben ik naar de praktijkondersteuner van de huisarts gegaan. Dat vond ik erg prettig. Iemand die niet oordeelt. Want, ook al konden we er met familie ook goed over praten, zij kijken er toch anders naar dan iemand die wat verder van je af staat."

Weinig contact met vrienden:

De familie is het jonge stel altijd tot steun geweest. Ook hun vrienden waren er tijdens de ziekte van Dyon goed bij betrokken. "Ze stonden allemaal voor ons klaar. Maar zodra Dyon klaar was met de behandelingen, hoorden we niet meer zoveel van onze vrienden. Misschien dat ze dachten dat alles voorbij was en dat het dan direct weer goed gaat. Ik vind het soms moeilijk te verkroppen dat we nog maar weinig van onze vrienden spreken. Zeker omdat we ze nu misschien nog wel harder nodig hebben dan tijdens het ziekteproces. We zitten in verband met het IVF-traject wederom in een spannende tijd. Waarschijnlijk vinden mensen het moeilijk om met dit soort situaties om te gaan."

"Het zal nooit uit ons leven gaan, maar we vinden er een weg in."

Loslaten:

Inmiddels gaat het goed met Dyon en gaat hij nog regelmatig voor controle naar het ziekenhuis.

"Dat is nu twee keer per jaar, en niet meer zo heftig als voorheen. In het begin ging ik altijd mee, was het echt steeds weer spannend. Je leeft dan van controlemoment naar controlemoment. Mijn werk was gelukkig heel meegaand, als ik ergens heen moest, dan kon dat. Onlangs gaf Dyon zelf aan dat hij het wel alleen kon en toen heb ik ook besloten het los te laten. Natuurlijk denk je er regelmatig aan. Hij moet bijvoorbeeld ook elke 3 maanden testosteron spuiten. Het zal nooit uit ons leven gaan, maar we vinden er een weg in."

Vooruitgang:

Het stel heeft nu dus ook weer de draad opgepakt rond hun kinderwens. Dyon vindt het vreselijk dat hij Chantal niet kan geven wat ze het liefste wil. Ze proberen nu met een anonieme spermadonor toch hun wens te verwezenlijken. Chantal: "Ik vind ook echt dat we er sterker door geworden zijn. Ik heb hem moeten leren praten. Soms ging dat echt hard tegen hard. Maar ik moest weten wat hij dacht, wat er in hem omging. Ook om het voor mezelf te kunnen verwerken. Nu komt hij er zelf mee als hij ergens mee zit. Dus dat vind ik echt een vooruitgang. Ik merk dat hij er zelf nog veel mee bezig is. Hij is ook moderator op het forum van Kanker.nl, bijvoorbeeld. Hij wil zich hard maken voor de mensen die in hetzelfde schuitje zitten."

Samen sterk:

Chantal beaamt dat ze beiden altijd open zijn geweest over zaadbalkanker. "Dat is voor ons de manier geweest om het te doorstaan. Dat geldt nu opnieuw voor het IVF-traject. Er spelen wederom zoveel emoties mee, zeker door de hormonen die ik moet slikken. Dan moet je blijven praten met elkaar. Ik heb destijds geen behoefte gehad aan lotgenotencontact en we hebben ook geen psychologische hulp ingeschakeld. We zijn er gelukkig samen goed uitgekomen. De spannende tijd waarin we nu zitten komen we ook wel door. Sinds een paar maanden hebben we een hond die veel aandacht vraagt, maar ons er ook volop doorheen sleept."

Bron: www.magazine.zaadbalkanker.nl