Bij een van de nacontroles kwam de vraag of hij het zou zien zitten om als ervaringsdeskundige patiënten bij te staan bij hun behandeling. Niet voor medische vragen, maar juist voor allerlei praktische zaken. “Hoe is het leven na de operatie? Wat komt er op me af? Heb ik nog een leven als mijn slokdarm verwijderd is? Een arts kan dat wel vertellen en uitleggen, maar zij hebben het niet zelf ondergaan. Iemand die het mee heeft gemaakt, weet toch beter wat er in iemand omgaat. Ik kan precies vertellen hoe het voelt als je wakker wordt na de operatie.”

 

 

Lotgenoten bijstaan:

Via SPKS, de stichting voor patiënten met kanker aan het spijsverteringskanaal, worden patiënten die dat graag willen gekoppeld aan een buddy. “Met sommige patiënten heb je maar een of twee keer telefonisch contact. Zo sprak ik met een vrouw die bang was om geen leven meer te hebben na een operatie. We hebben gepraat over hoe dat bij mij gegaan is. Ik vertelde hoe het nu met mij gaat. Ik ga weer op skivakantie, loop de polonaise tijdens carnaval, verbouw bij mijn kinderen. Ik heb mijn hele leven weer terug. Uiteindelijk heeft ze zich laten opereren.”

 

Vanuit SPKS was hij ook te gast bij een lotgenotenbijeenkomst. “Daar was ik zodat mensen mij om mijn ervaringen konden vragen, maar daar heb ik zelf ook volop vragen gesteld aan lotgenoten. Daar kwam het besef dat ik veel geluk heb gehad. Daar ervaarde ik dat er een aantal patiënten is dat er langdurig last van heeft.”

 

 

Thuis even harder nodig:

Op de dag dat hij in het Catharina Ziekenhuis zijn laatste controle kreeg, december vorig jaar, veranderde het leven van Harrie weer een keer flink. Op dezelfde dag kreeg zijn vrouw Anny te horen dat ze uitgezaaide longkanker heeft. “Toen ben ik even als buddy gestopt, omdat ik thuis hard nodig was.”

 

Ongeveer tegelijkertijd kwam er toch nog een buddyverzoek. Dit keer van iemand uit de buurt. “Daar heb ik toch ‘ja’ tegen gezegd. Vooral omdat je dan makkelijker fysiek kunt afspreken. Die man woont een dorp verderop. We whatsappen regelmatig en spreken af en toe af. Dan praten we over wat er op hem af komt en hoe het met hem gaat. Hij is geopereerd en hier alweer op bezoek geweest. Dan kun je nog veel meer voor iemand doen dan alleen telefonisch goede raad geven en ervaringen delen. Dat vind ik écht mooi om te doen.”

 

Nu ligt alle aandacht voorlopig weer even thuis, bij zijn vrouw. “Ongelooflijk dat we allebei de pech hebben om kanker te krijgen. Maar als ik iemand anders in de toekomst bij kan staan, doe ik dat graag. Al is het maar om aan iemand die hetzelfde nog moet meemaken te laten zien dat het ook goed kan komen.”