Dit is het ervaringsverhaal van Han van Nes: “In 2018 - ik was net 2 maanden met AOW/pensioen - werd bij mij met een CT-scan tijdens een onderzoek naar hartritmestoornissen als ‘bijvangst’ een vermoedelijk kwaadaardige tumor midden in de bovenste rechterlongkwab geconstateerd. Gezien mijn nooit-gerookt historie en verder ook gezonde en sportieve levensstijl wilde de longarts eerst diverse onderzoeken doen om andere ziektes uit te sluiten.

Daarbij werd vastgesteld dat ik ooit een besmetting met TBC opgelopen had. Mogelijk via mijn werk in contact met drugsverslaafden en vreemdelingen. Een litteken van ingekapselde TBC heeft dezelfde vorm als een kwaadaardige longtumor. Om die reden kreeg ik gedurende drie maanden een stevige antibioticakuur. Ieder kwartaal kreeg ik een CT-scan om te kijken of de ‘tumor’ niet gegroeid was, immers een kwaadaardige tumor zou na 3 of 6 en zeker na 9 maanden gegroeid moeten zijn. Toen dat niet het geval bleek te zijn, ging de longarts vanuit zijn ervaring ervan uit dat het geen longtumor was maar inderdaad een TBC-litteken.

Mucineus adenocarcinoom:

Hij zag er niet direct het nut van in om - volgens protocol - nog vijf jaar lang jaarlijks een CT-scan te maken. Ik stelde voor na één jaar toch nog een laatste CT-scan te doen, voor de zekerheid. En dat was maar goed ook. In december 2019 werd geconstateerd dat de tumor in grootte verdubbeld was! Deze tumor bleek een weinig voorkomende, slijmerige, moeilijk te ontdekken en zeer langzaam groeiende mucineus adenocarcinoom te zijn, en het komt maar zelden voor dat dit zich tot longkanker ontwikkelt.

Verlamming:

Ik had eerder in mijn leven grote ‘open’ borstkasoperaties gehad, waardoor de borstkas verkleefd was. Het uitnemen, beter gezegd, uitschrapen bij de tweede operatie van de bovenste longkwab vergde dan ook vele uren. Helaas werd daarbij de zenuw van mijn rechtermiddenrifspier geraakt, die daardoor voor de helft verlamd raakte. Door die verlamming drukt de rechterzijde van het middenrif tot hoog in mijn borstkas – tot aan mijn tepel, waardoor de twee overgebleven rechter longkwabben ook in de verdrukking zitten.

Geruststellende wending:

Het motorrijden, racefietsen, hardlopen en uitvoeren van zware klussen moest ik eraan geven. Na een van de periodieke scans gaf de longarts aan dat er mogelijk uitzaaiingen waren te zien. Mijn vrouw en kinderen waren helemaal in paniek, ze dachten dat het nu echt gebeurd was met me. Zelf was ik redelijk nuchter en wachtte de volgende scan af. Deze gaf een geruststellende wending.

Een andere keer bleek dat ik een klaplong had gehad, waar ik niets van had gemerkt, omdat ik soms toch al benauwd ben.

Genezen?

Gelukkig kon ik van het begin af aan nuchter, zonder spanning en met een positieve instelling met mijn longkanker omgaan. Begin 2022 ben ik zelfs als pensionado met een eigen parttime bedrijf gestart, waarbij ik extern voorzitter ben van VvE’s en ook als vergaderbegeleider bij verschillende VvE’s de vergaderingen voorzit. De zeven voorgaande jaren had ik als vrijwillig bestuurder hierin veel deskundigheid opgebouwd.

Ik krijg dit voorjaar mijn laatste scan en als deze goed blijkt dan kunnen we zeggen dat ik de periode van 5 jaar controles mag afsluiten met de conclusie dat mijn longkanker in alle waarschijnlijkheid is genezen.”

Bron: www.longkankernederland.nl/ervaringsverhalen