Ervaringsverhaal van Sandra Leon: [ Afscheid ]
Mei 2013:
Dankbaarheid is de grootste kracht in het universum, het geeft hoop, het maakt verdriet draagbaar en laat je zien wat er allemaal wel goed gaat in je leven. Het is zo makkelijk om weg te zakken in moeilijke situaties en alleen nog het negatieve elke dag te zien, maar er gebeurd ook vast nog heel veel moois in je leven. Zo ook in het mijne..
Momenteel ga ik zelf door een moeilijke periode, bij mijn vader is darmkanker geconstateerd en er is geen duidelijkheid of er nog behandeling mogelijk is om meer tijd te krijgen. Maar zelfs met behandeling weten we dat het afscheid eraan zit te komen. Aankomende vaderdag is voor ons dan ook een heel dubbele dag, enerzijds de blijheid dat we het nog een keer bewust mogen vieren en aan de andere kant weten dat dit waarschijnlijk de laatste vaderdag is die we samen kunnen vieren. Ik heb dan ook besloten om dit een speciale vaderdag te maken met een speciaal kado. Net als vroeger toen ik nog klein was, waarin het gewoonte was een mooi kado te maken voor je vader. Dit jaar gaan we terug naar die oude traditie, want niets heeft zoveel waarde als iets dat gemaakt is uit liefde. Samen met mijn jongste dochter ga ik een dankbaarheidsboom maken, met daarin allemaal kleine hartjes met teksten met dingen waarvoor we dankbaar zijn.
Zo ben ik dankbaar voor het feit dat we bewust afscheid kunnen nemen, dat we nog met elkaar kunnen praten en nog kunnen zeggen wat we willen zeggen. Dat ik nu nog iedere dag kan zeggen; ik hou van je en hij het mag horen. Dankbaar dat ik mijn tranen de vrije loop kan laten en toch ook blij kan zijn. Dankbaar voor alle mooie herinneringen die we samen hebben mogen maken en ook nu nog nieuwe herinneringen mogen creeëren. Dankbaar voor alle keren dat hij mijn rots in de branding was. Dankbaar dat we zo een hechte familie hebben. Dankbaar voor het feit dat mijn ouders voor hun verjaardagen 60 en 65 vorige maand nog een mooi feest hebben kunnen geven waar alle dierbaren aanwezig waren. Dankbaar dat ik er voor mijn moeder kan zijn. En zo kan ik nog wel even doorgaan, het wordt een goedgevulde boom en ik hoop dat mijn vader, met de tijd die hij nog heeft hier nog heel wat hartjes aan toe kan en mag voegen.
Wil jij zelf een dankbaarheidsboom maken?
Je neemt een tak. Dit kan een gevallen tak zijn die je hebt gevonden of een lange krullende wilgentak die je kan kopen en zet hem stevig in een pot aarde . Versier de tak dan met je eigen symbolen voor overvloed, liefde en zegeningen en plaats de pot op een plek in huis die goed voor je voelt. Eventueel kan je nog stenen op de aarde leggen.
Als je vervolgens een nieuwe vriend ontmoet, een geschenk ontvangt of een belangrijke levensles mag ontvangen, of iets hebt overwonnen maak je een nieuw dankbaarheidskaartje en hang die aan je boom. In de loop van het jaar zal je boom gevuld worden met jouw waardering voor jezelf en voor anderen. Aan het eind van het jaar kan je ervoor kiezen je kaartjes te bewaren of een dankbetuigingsceremonie te doen waarbij je de kaartjes verbrand en symbolisch ruimte maakt voor mooie nieuwe dingen.
En ik, ik laat mijn tranen de vrije loop met een glimlach om mijn mond ga ik straks de spullen halen die nodig zijn voor deze heel bijzondere betekenisvolle dankbaarheidsboom en maak ik met mijn dochter morgen en overmorgen een prachtige herinnering voor onszelf en mijn vader.
Pa, ik hou van jou!
Juni 2013:
Al vanaf het moment dat we worden geboren, is de belangrijkste les die we ons hele leven door in steeds andere vormen krijgen de les van het loslaten. Nu wij gisteren het onvermijdelijke nieuws te horen kregen dat ze voor mijn vader niets meer kunnen betekenen qua behandeling van de kanker waar hij aan lijdt, is voor mij weer een nieuwe periode van loslaten aangebroken.
Maar dit keer met de volheid en het zicht op de schoonheid die er ook in het loslaten zit. Ieder afscheid, ieder loslaten brengt meer en meer schoonheid met zich mee. Schoonheid die ik hopelijk mijn kinderen ook mee kan geven, zodat als het moment daar is dat wij afscheid van elkaar moeten nemen, ze dat met dezelfde liefde en intensiteit en schoonheid kunnen beleven als ik nu doe. Ik voel me dankbaar.
Ondanks het diepe verdriet zie ik ook iets moois ontstaan. Hoe mooi is het dat wij als familie deze kans krijgen, om de komende weken alles te kunnen zeggen wat we nog willen zeggen tegen hem, nog iedere dag tegen hem kunnen zeggen, "Ik hou van jou" en dat hij zelf de regie mag voeren over zijn afscheid. Dat hij nog bewust van iedereen afscheid kan en mag nemen, en dat we niet met vragen en onuitgesproken woorden hem los moeten laten. Dat wij nog een paar weken hebben, om mooie herinneringen te maken, die een leven lang mee gaan. Dat ik zulke lieve vrienden om me heen heb die mij steunen, nu en later. Straks hebben wij alleen het verdriet om het gemis, maar daar staan heel mooie herinneringen tegenover en we stoppen niet met deze aan te vullen.
Deze week vieren we nog een Opadag, voor de eerste en de laatste keer. Dat doen we met een barbeque, voor ons als familie altijd een symbool van samenzijn, gezelligheid en vreugde. We maken nog een mooie laatste familiefoto als herinnering. Als ik aan mijn vader denk, zie ik hem staan achter de BBQ, trots, blij en genietend van iedereen die er is. Verzorgend, hij zorgt er voor dat zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen geen honger zullen lijden maar zullen genieten van de overvloed. En zo wil ik me hem ook blijven herinneren. Zelfs nu hij zelf geen vast voedsel meer aankan, weet ik zeker dat hij ervan zal genieten.
We maken mooie herinneringen...... zodat je altijd bij ons zal zijn, voor altijd in ons hart lieve Pa
Juli 2013:
Dat wij op een bijzondere manier naar het afscheid van mijn vader toe hebben gewerkt dat zal niemand zijn ontgaan. Liefdevol, want ook de dood toelaten kan dus liefdevol en warm zijn, dat hebben wij als gezin inmiddels wel ervaren. Na mijn blogs dankbaarheid en afscheid heb ik veel reacties gekregen, ik weet dan ook dat pa het fijn zou vinden als ook het vervolg erop gepost zou worden voor hen die dichtbij ons staan. Maar ook voor anderen om er kracht aan te ontlenen hoe wij er als gezin instaan.
Slechts een paar korte weken hadden we, nadat de arts verklaarde niets meer voor hem te kunnen doen en die weken hebben we ten volste benut. Veel samenzijn met een traan maar vooral ook nog heel veel vreugde. Mijn vader heeft van iedereen die hem dierbaar is persoonlijk afscheid kunnen nemen en hen nog een laatste woord mee kunnen geven. Hoe zwaar moet dit ook geweest zijn voor mijn moeder, steeds weer opnieuw mensen in tranen te zien vertrekken. En hoe ongelofelijk trots ben ik daarom op haar. Hoe sterk zij was voor mijn vader, om het afscheid zo liefdevol te kunnen maken. En wat een kracht dat mijn vader dit allemaal zo heeft kunnen doen.
Toen 15 juli de dag was aangebroken hebben wij eerst samen nog koffie gedronken en toen de dokter kwam zijn we naar binnen gegaan waar hij ieder van ons nog heeft toegesproken. Woorden die voor altijd in mijn geheugen gegrift zullen staan, hij was trots op me en dankbaar, dat hoe ik ernaar keek met mijn dankbaarheidsboom hem door deze moeilijke periode heen heeft geholpen door daar de focus op te kunnen blijven houden. Zonder weerstand gaf hij zich over en liet zich omarmen door de dood terwijl wij om hem heen stonden en hem vasthielden en liefdevol lieten gaan.
Hierna hebben wij hem zelf gewassen, gekleed en opgebaard, de dood is niet eng, de dood is anders. Hoe kun je bang zijn voor iemand waar je zoveel van houdt alleen omdat hij niet meer leeft? De dood is een nieuw begin een nieuwe manier van met elkaar communiceren. Wij hebben zijn aanwezigheid de hele tijd mogen ervaren met subtiele tekens. Tot het laatste moment is hij thuis geweest, gewoon fijn bij Ma, hebben wij met hem kunnen praten, hem aanraken, kussen en knuffelen. De kinderen waren rond hem heen aan het spelen en hoewel er ook regelmatig tranen vloeiden hebben zij ook plezier kunnen maken in zijn nabijheid. Ook voor hen was de dood niet eng.
De dag van de crematie hebben wij de tekeningen en de brief die de kinderen voor hem hadden gemaakt in zijn handen gelegd en hebben we met een stift iets liefdevols op de kist geschreven Daarna heb ik samen met mijn broertje en ooms de kist naar de wagen getild. Ook hebben we nog veel foto's gemaakt. Het voelde heel natuurlijk dat het zo ging en was voor ons niet vreemd of raar dat ik als vrouw de kist meedroeg. Toen ik klein was heeft mijn vader mij liefdevol getild, nu deed ik hetzelfde voor hem op zijn laatste reis naar het crematorium.
Het was een mooie dienst, de kleinkinderen hebben de kaarsen ontstoken en de muziek had mijn vader zelf nog uitgekozen. Boven zijn kist prijkte de foto van de naar de sterren kijkende leeuw die hij ook op zijn facebook wou als herinnering. Mijn broertje en ik hebben gesproken, onze laatste woorden voor een overvolle zaal met mensen waarvoor hij van betekenis is geweest. Bijzonder om te zien hoe druk het was, mijn vader was dan ook een bijzondere man. Het was volledig zijn afscheid, zijn regie en ik ben dankbaar dat wij dat voor hem hebben mogen uitvoeren. Ik weet heel zeker dat hij met een glimlach rond zijn mond naar ons heeft gekeken en dat hij trots op ons allemaal was. Een liefdevol gezin, gesterkt door zijn moed en kracht. Iets wat wij allemaal van hem hebben meegekregen. Leeuwenmoed van de Lion King en ik ben een trots welpje, en samen pakken wij het leven weer op en gaan genieten, zoals hij dat graag wil.
Voor meer info kijk op de volgende Website: https://www.sandraleon.eu/wp/
Bron: Sandra Leon.