Ervaringsverhaal van Mandy Velthuijzen.
Auteur: Mandy Velthuijzen.
Ik ben Mandy en ben 24 jaar. In december 2015 kreeg ik na een aantal ziekenhuisbezoeken, scans en een operatie de diagnose lymfeklierkanker. In notime staat je wereld op z'n kop. Van een druk sociaal leven, een fulltime baan en daarnaast nog een studie zit je in 1 keer thuis op de bank of in het ziekenhuis met de stempel kankerpatiënt. Een stempel die je je hele leven zult achtervolgen. Na de vele onderzoeken kon ik eindelijk met mijn behandelingen beginnen. Ik begon liever gister dan vandaag aan m'n behandeling. Er stonden namelijk een aantal bijzondere dingen in mijn agenda, onder andere: deelnemen aan de Roparun (een non-stop estafette om geld in te zamelen voor kankerpatiënten, d.m.v. van het ingezamelde geld kunnen wij kankerpatiënten een moment van geluk laten ervaren tijdens de zwarte strijd). Nu ik één van hen ben, heb ik dit evenement met mijn team een jaar vooruit geschoven zodat ik dan gezond en wel kan deelnemen.
Mijn behandeling bestond uit chemotherapie en een reeks bestralingen. De artsen hebben voorafgaand de waslijst opgenoemd met bijwerkingen. De één nog vervelender dan de ander. Om zo min mogelijk last ervan te hebben, hebben wij (m'n familie en vriend) vroeg maatregelen genomen, zoals een pruik uitgezocht, een rolstoel, bed en een douchestoel geleend. Eind januari was het eindelijk zover. Mijn 1e chemotherapie. De dag mijn gevecht begon tegen die rotziekte. De dag duurt aardig lang. Ik opende 's-ochtends de deuren en ging soms later weg dan sommige werknemers. Nou dan is het wachten op je bijwerkingen... Ondertussen ben ik gewoon mijn oude ritme te blijven houden alleen wat minderintensief. Wandelen ipv hardlopen, geen werkweek van 40 uur maar, werken wanneer ik energie of zin had. Gelukkig vielen de bijwerkingen mee. Uiteraard had ik wel bijwerkingen, maar ik denk door mijn positieve instelling en mijn goede conditie is het achteraf allemaal meegevallen. Mijn standaardzin is dan ook: " komt vast goed'. Ik had ook wel eens een mindere dag, dat is volgens mij ook heel normaal. Bij elke chemotherapie voelde ik mij een beetje beter en we kletste wat af met de zusters (wat moet je als je de hele dag vastgekluisterd zit aan een paal met allemaal zakken chemotherapie). Ook nam ik trouw mijn polaroidcamera mee. Elke keer als we naar het ziekenhuis moesten namen we een foto voor mijn 'dagboek'. In mijn dagboek schrijf ik elke keer op hoe het in het ziekenhuis was en plakte ik daar mijn foto bij. Deze gebeurtenis hoort bij mij en als ik ouder ben en kan ik dit misschien wel aan mijn kinderen/kleinkinderen laten zien. Na 8 chemosessies kreeg ik een tussentijdse scan. Ik had natuurlijk gehoopt dat alles weg zou zijn, helaas was het niet zo, 85% was al weg. Volgens m'n behandelend arts was dit een super goed resultaat. Aangezien mijn arts zeer tevreden was moet ik misschien daar dan toch ook maar blij mee zijn. De teleurstelling was toen ook gelijk weg.
Op naar het volgende hoofdstuk: bestralingen. M'n masker was weer opnieuw gemaakt. Hij paste helaas niet helemaal meer. Wat een groot apparaat is het zeg. Ik word vastgemaakt aan de bestralingsbank d.m.v. mijn masker. Zo kan ik geen mm meer verschuiven en kunnen ze gerichter bestralen. Omdat de tumoren bij mijn longen, hart etc. zitten is het dus noodzakelijk dat ik super stil lig om zo min mogelijke schade aan te richten. Het apparaat zag er wat angstaanjagend uit, maar dat was het zeker niet. Gelukkig kon ik goed ontspannen en ging het half uur snel voorbij. Na een aantal bestralingen kreeg ik de eerste bijwerkingen, ging minder proeven, elke keer kreeg ik het zuur als ik wat gedronken/gegeten had en nog wat andere bijwerkingen. Gelukkig gingen deze bijwerkingen ook weer redelijk snel over. Gelukkig zijn alle behandelingen achter de rug en ben ik aan mijn conditie aan het werken door 2 keer in de week onder begeleiding te sporten. Mijn conditie is enorm afgenomen en mijn vermoeidheid is erg toegenomen door de behandelingen.
Gelukkig gaan we nu met kleine stapjes voorruit. Volgende week heb ik de 'grote' scan en kort daarna de uitslag of ik het gewonnen heb van die rotziekte. Mijn positiviteit en natuurlijk mijn familie en vrienden hebben mij zeker door deze periode heen geholpen. Ik ben ervan overtuigd als onze geest (positviteit en wilskracht) en lichaam samenwerkt, zijn we instaat om van de ziekte te winnen.
Bron: Mandy Velthuijzen.