Ervaring van Wouter (mei 2014)
Wouter was nog maar 35 jaar, toen hij in november 2013 te horen kreeg dat hij ongeneeslijke slokdarmkanker had. Volgens de artsen is zijn levensverwachting minder dan een jaar. Als nalatenschap fietst Wouter mee met de actie Alpe d'HuZes. "Via deze actie geef ik een bijdrage aan mijn lotgenoten." Wouter heeft een profiel op Kanker.nl: https://www.kanker.nl/wouterv
Wouter: "In de zomer kreeg ik slikklachten. Ik kon mijn eten niet wegslikken en moest een paar minuten wachten voordat ik de volgende hap kon nemen. Mijn huisarts maakte zich in eerste instantie niet veel zorgen en stuurde me naar huis met maagzuurremmers. De klachten bleven echter aanhouden. Uit een biopt bleek dat ik een gezwel op de overgang van mijn slokdarm naar mijn maag had. Ik kreeg een CT-scan en vervolgens een operatie om de tumor te verwijderen. Toen bleek dat het goed mis was. De artsen hadden uitzaaiingen door mijn hele buik gevonden. Ze konden niets meer doe
Ik ben een zondagskind: ik kreeg altijd alles voor elkaar. Mijn carrière ging voor de wind, ik ben gelukkig getrouwd en heb twee gezonde zoons. Opeens lag mijn hele leven op zijn kop en was er een einddatum in zicht. Het allermoeilijkste vond ik de pijn en het verdriet van anderen om mij heen. Mijn
Ik ben heel bewust mensen zelf op gaan zoeken. Voordat ik het wist, spreidde het nieuws zich uit als een olievlek. Ik krijg e-mails, telefoontjes en ongelooflijk veel kaarten. Echt heel bijzonder. Al die mensen zorgen ervoor dat ik me echt gelukkig voel! Ze geven mij de energie om door te gaan. Vooral op de dagen dat ik weinig energie heb is het heel fijn als een vriend tegen me zegt: "Kom op Wout! We gaan fietsen!"
Iedereen reageert op zijn eigen manier en de eigen manier is altijd goed. Ik merk dat sommige mensen het eng vinden. Vooral in de periode dat ik met een sonde moest lopen en een slangetje door mijn neus had, was ik opeens de 'patiënt'. Heel bizar hoe de buitenwereld dan naar je kijkt. Maar, als ik merkte dat mensen 'raar' naar me keken, dan stapte ik op hen af en begon ik zelf een praatje.
Dagelijkse dingen ondernemen:
Er zijn heel veel mensen die overdag mijn agenda vullen. Wat me verbaast, want wie heeft er nu overdag tijd voor mij? Veel vrienden werken parttime of hebben een 'papadag' en zoeken met de hele tijd op. Eigenlijk is het samenzijn genoeg: samen dagelijkse dingen ondernemen zoals de hond uitlaten of uitwaaien op het strand.
Veel mensen vinden het ongelooflijk, maar ik heb het slechte nieuws snel geaccepteerd. Ik ben niet meer bezig met de dood, maar met het leven! Het heeft geen zin om verdrietig te zijn. Natuurlijk vind ik het vreselijk dat ik niet oud zal worden en mijn zoons zonder vader moeten opgroeien. Natuurlijk is er enorm veel verdriet, maar ik laat het me niet in de weg staan om elke dag intens te genieten. Als ik een kopje koffie neem, ga ik er echt voor zitten, dan ben ik gelukkig.
Alpe d'HuZes:
Mijn buurman had al een keer meegedaan aan de Alpe d'HuZes. Dat wilde ik ook meemaken. Juist nu! Ik dacht: "Laat ik het proberen, ik ga mij gewoon inschrijven!" Binnen een week hadden tien vrienden zich ook ingeschreven. De helft had geen conditie, laat staan een goede racefiets, maar ze zeiden unaniem: "Wout, we laten je toch niet alleen die berg op gaan? Als jij gaat, dan doen we met je mee! En ook al heb je in juni weinig energie om de berg op te gaan, we gaan jou omhoog trekken! Met een tandem of rolstoel, het maak niet uit: de top zal je bereiken!"
Bron: Kanker.nl