‘Ik kreeg een bloeding, maar zocht er niets achter. Het zal wel met mijn ongesteldheid te maken hebben’, dacht Denise. Op aandringen van haar vriend maakte ze een afspraak bij de huisarts. Het bleek helemaal mis te zijn.

Kankercellen gevonden:

Bij de huisarts werd er een uitstrijkje gemaakt. ‘Eén of twee weken later, dat weet ik niet precies meer, werd ik gebeld. Er waren kankercellen gevonden.’ Dezelfde dag kon Denise bij de gynaecoloog terecht. ‘Hij zag de tumor op mijn baarmoederhals direct zitten. Het is die dag allemaal langs me heen gegaan. Ik weet alleen nog dat ik uit de behandelkamer liep en nog een keer achterom keek naar de gynaecoloog. Ik zag zijn gezicht en toen wist ik dat het niet goed zat.’

Tumor groter dan 4 cm:

Denise werd doorverwezen naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Uit het eerder afgenomen biopt was inderdaad gebleken dat ze baarmoederhalskanker had. ‘Ik ging een rollercoaster in van allerlei onderzoeken. Daaruit bleek dat mijn tumor zo’n 4 cm was. De arts zag ook een verdachte klier. Toen er gesproken werd over het verwijderen daarvan, raakte ik in paniek. Ik wilde geen oedeem, want dan zou ik van die opgeblazen benen krijgen. Ik werkte in de mode en droeg graag hakken, dat wilde ik blijven doen.’

Denise ging zelf op onderzoek uit en kwam bij de Sentix-behandeling uit, daar had ze wel oor naar. ‘De arts spuit dan tijdens de operatie een vloeistof in je lymfeklieren, als ze oplichten zitten er kankercellen in en anders niet. Dit heeft als voordeel dat je lymfeklieren dus alleen worden verwijderd als er ook daadwerkelijk uitzaaiingen gevonden worden.’ Helaas kwam Denise niet in aanmerking voor deze operatie, omdat haar tumor toch groter dan 4 cm bleek te zijn. Het voorstel van de specialisten was een operatie waarbij haar baarmoeder en een aantal klieren zouden worden verwijderd. Als daar kankercellen in werden gevonden, dan zou Denise ook bestraling en chemotherapie krijgen.

Second opinion:

‘Ik twijfelde over die operatie, want de kans dat ik na de operatie na behandeld zou moeten worden was 70%. Ik heb een second opinion bij het AMC aangevraagd om te kijken of het niet verstandiger zou zijn om direct met chemotherapie en bestralingen te beginnen. Dat scheelt een operatie dacht ik.’ Ook daar adviseerden de specialisten de operatie. Na heel veel wikken en wegen besloot Denise ervoor te gaan. ‘In de weken voor de operatie ben ik met mijn vriend op vakantie geweest en hebben we samen veel leuke dingen gedaan. Ik had in mijn hoofd dat het ook niet goed kon aflopen en wilde echt nog even genieten. Ik merkte in deze periode dat ik me minder druk maakte om dingen, gek eigenlijk hoe dat werkt’.

IJsjes na de operatie:

Op de dag van de operatie was Denise redelijk rustig. 'Ik had de nacht voor de operatie goed geslapen en dacht "laat maar komen". Het moeilijkste moment vond ik eigenlijk toen ik de OK werd binnengereden. Er stond een groot team klaar, want ik had ook toestemming gegeven dat artsen in opleiding mochten meekijken. Dat was teveel eigenlijk.’ De operatie duurde een aantal uur en dat was een lange zit voor haar vriend en familie. ‘In de groepsapp hield mijn vriend iedereen op de hoogte, maar als ik denk aan hoe die uren voor hun moeten zijn geweest word ik nog emotioneel.’ Denise werd redelijk snel na de operatie wakker. ‘Ik weet nog dat ik direct dacht ‘ijsje!’ Ik heb er drie op geloof ik. Daarna wilde ik vooral weg, want ik er was wel klaar mee.’

Na vijf dagen in het ziekenhuis mocht Denise naar huis. Twee weken later kreeg ze te horen of de patholoog kankercellen in het weggenomen weefsel of haar lymfklieren had gevonden. ‘De dag van de uitslag was denk ik wel de ergste dag uit mijn leven. Ik was zo ontzettend gespannen. Je kan je nergens aan vastpakken.’ De uitslag was positief, dus er volgden geen chemo en bestralingen. ‘Dat had ik echt niet verwacht. Ik weet nog dat mijn vriend zei dat mijn gezicht de hele dag een bepaalde uitdrukking had en dat die direct veranderde toen ik de uitslag hoorde. Daar heeft hij het nog weleens over.’

Later pas tijd om te verwerken:

Denise kon zich op haar herstel gaan richten. ‘De eerste week dat ik thuis was had ik nog een katheter in. Die is in het ziekenhuis verwijderd, maar ik heb mezelf nog een half jaar moeten katheteriseren. Het lukte niet om normaal te plassen. Dat veranderde ineens toen ik op een dag bij vrienden was, dat was echt heel fijn.’

Het katheteriseren zorgde ervoor dat Denise constant geconfronteerd werd met wat haar is overkomen. ‘Je wil er niet de hele dag mee bezig zijn, maar dat was ik wel.’ Haar conditie ging langzaam maar gestaag weer vooruit. ‘Ik ging eigenlijk al vrij snel weer naar yoga en pakte mijn leven op.’ Nu een jaar later, merkt Denise dat er ruimte komt om te beginnen met verwerken. ‘Na de operatie voelde ik me een sterke vrouw. Ik stond zo in de overlevingsstand. Iedereen staat ook voor je klaar. Nu vind ik het veel lastiger om met de situatie om te gaan. En ik merk dat mijn omgeving denkt dat het nu ik weer beter ben allemaal weer goed is. Maar ik heb regelmatig flash backs naar moeilijke momenten. Eén van de momenten is het vertellen aan mijn ouders dat ik kanker had. Dat vond ik zo ontzettend zwaar en heel erg voor hen ook. Ik zag dat ze zich sterk hielden voor mij, maar eigenlijk in paniek waren.’

Het verwerken van dat wat er gebeurd is kost tijd, dat beseft Denise nu. ‘Samen met mijn vriend ben ik een winkel aan het verbouwen, we hebben een Bed & Breakfast en willen misschien een yogaschool starten in de toekomst. Het gaat goed met me, maar ik heb ook tijd nodig om te verwerken wat er is gebeurd. Ook dat we nu geen kinderen meer kunnen krijgen. Dat speelde niet heel erg, maar nu is de keuze zo resoluut voor ons gemaakt. Ik hoop vooral dat mijn vriend en ik de komende tijd veel van de wereld kunnen gaan zien.’

Denise vertelde haar verhaal in februari 2022. Inmiddels kunnen er veranderingen in haar gezondheid zijn opgetreden.

Lees hier meer ervaringsverhalen over baarmoederhalskanker.