Deel: 139 ’Of ik in de Playboy wil, ik kom op de cover te staan’.
Auteur: Marith Iedema - telegraaf.nl/vrouw
Column.
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/1d52ddde-e7b9-11ef-9c95-0a1c1fa44721.jpg)
Marith Iedema: ’De hoofdredacteur van Playboy zegt dat ik ook mooi kan zijn als ik niet perfect ben. Ik mag er zijn. Mét littekens. Het raakt me.’
Ik staar verbouwereerd naar mijn computerscherm. Vroeger droomde ik van dit verzoek. In mijn jonge jaren keek ik vol bewondering naar de stijlvolle naaktshoots van Katja Schuurman, Froukje de Both en Bridget Maasland.
Ik wilde in hun voetsporen treden. Ik fantaseerde over een carrière als auteur, over de Playboy-shoot die daarop zou volgen, als kers op de taart. Maar met de diagnose borstkanker verdween de droom in het afvoerputje. Samen met andere hartenwensen, zoals een tweede kind.
Beschadigde borst:
Ik ken de Playboy-hoofdredacteur nog van vroeger, we waren collega’s bij Nieuwe Revu. Heeft hij het kankerhoofdstuk in mijn leven gemist? Playboy is nou niet bepaald de plek voor een beschadigde tiet.
Ik stel hem op de hoogte en hij schrijft direct terug. Hij weet van mijn kanker en vindt Playboy wél de plek. Hij zegt dat ik ook mooi kan zijn als ik niet perfect ben. Ik mag er zijn. Mét littekens.
Het raakt me. Want hij heeft natuurlijk gelijk. Waarom ben ik eigenlijk zo hard voor mezelf? Waarom heb ik zo’n buitenproportioneel negatief gevoel bij mijn beschadigde borst? Waarom voel ik me bloot niet meer op mijn gemak? Waarom wil ik een tweede borstreconstructie terwijl ik na de eerste keer maanden pijn geleden heb? Is het niet de hoogste tijd voor zelfacceptatie? En is een Playboy-shoot niet dé manier?
Ik stel me voor dat ik naakt voor de camera sta. Direct voel ik me misselijk worden. Néé. Dat durf ik niet.
Of wel? Hoe erg is het eigenlijk?
Confronterend:
Ik sta op, loop naar de spiegel in de slaapkamer en trek mijn bovenkleding uit. Ik dwing mezelf te kijken, écht te kijken. Iets dat ik meestal probeer te vermijden.
Van opzij heb ik vol zicht op het litteken, en mijn tepel wijst vreemd naar links. Ik draai mijn lijf. Recht van voren zijn mijn borsten ongelijk, asymmetrisch. En de vorm van mijn linkerborst is een beetje gek.
Ik blijf het kut en confronterend vinden. Maar toch, sinds mijn reconstructie kan ik niet langer van een verminking spreken, eerder van een beschadiging. Veel lotgenoten hebben het erger getroffen. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn. Maar zoals de meeste vrouwen leg ik mezelf altijd langs de lat van het perfecte lijf.
Ik trek mijn schouders naar achter. Ja, zo valt het mee. En welke vrouw, welke móéder, van mijn leeftijd heeft nog perfecte, échte borsten?
’Playboy’-shoot:
Ik doe mijn kleren weer aan, neem plaats op de bank en denk serieus na over het aanbod. Ik denk aan de reacties die er ongetwijfeld zullen komen. Ik zal veroordeeld worden. Dat ken ik wel. Dat gebeurt al sinds ik mijn eerste boek schreef.
Ook na mijn recente boekpresentatie op Wasteland – in sexy outfit – kreeg ik naast mooie, lieve reacties tientallen nare berichten. De strekking was steeds: ’Heb een beetje respect voor jezelf, je bent moeder en kankerpatiënt, gedraag je ernaar.’
Waarom heb je geen respect voor jezelf als je trots bent op je lijf, als je het leuk vindt om er sexy uit te zien? Niet voor mannen, maar gewoon voor jezelf.
Eveline Stallaart:
Vorige week trok seksuoloog Eveline Stallaart de blootfoto’s uit haar Playboy-shoot terug, omdat ze bakken kritiek kreeg. Zelfs van vrouwen die op de bres staan voor body positivity.
Eveline wilde juist een punt maken: je mag als vrouw laten zien wat je in huis hebt. Dat is oké. Maar daar dachten haar opdrachtgevers helaas anders over.
Ik snap het niet. Wat is er mis met naakt als een vrouw hier zelf voor kiest? Ik baal van de verpreutsing die steeds erger lijkt te worden. Zal ik daarom de stoute schoenen maar gewoon aantrekken? Ik vind het doodeng. Maar misschien is het goed om schijt te hebben: zelfs met de sporen van borstkanker mag je sexy zijn, mag je gezien worden.
Bron; www.telegraaf.nl