Deel 99: ’’s Nachts drijf ik mezelf met donkere gedachten tot waanzin’.

27-12-2023 18:20

 

 

 

Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw

 

 

 

Column.

 
 
 
Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar geliefde Duncan en zoontje Noah (3) in Amsterdam.
 
 
 
 
’Overdag ben ik vrij rationeel en positief. ’s Nachts drijf ik mezelf met donkere gedachten tot waanzin.’
Foto: EIGEN BEELD.
 
 
 
 
 
 
 
Het is drie uur ’s nachts en ik staar naar het plafond. Ik zit in de lappenmand. Ik heb een waslijst aan klachten en ik weet niet wat waar vandaan komt. Wat ik wel weet is dat mijn nachten een ramp zijn. Steeds hetzelfde liedje: ik val in slaap en word nog geen uur later wakker, kletsnat, met het akelige gevoel dat ik achternagezeten word. Daarna kan ik de slaap niet meer vatten.
 
 
 
 

Gefrustreerd en jaloers:


Duncan ademt zwaar, met zo nu en dan een luide, langgerekte snurk. Ik erger me kapot. Gefrustreerd en jaloers por ik in zijn schouder. Er is geen beweging in dat grote lijf van hem te krijgen.
 

Met een diepe zucht sta ik op. Dit heeft geen zin. Ik pak mijn kussen en ga beneden op de bank liggen. Met een beetje geluk kan ik nog vier uur slapen voor Noah ontwaakt.

 

Ik loop de kinderkamer in, geef Noah kusjes op zijn bollen wangen, in zijn hals. Dan drink ik een kop thee en doe een meditatieoefening. Maar het lukt me niet het gevoel van naderend onheil van me af te schudden.
 
 
Ik heb last van de bestralingsschade en van de bijwerkingen van de medicatie. Daarnaast pik ik alles op dat Noah meeneemt van de crèche. Ik ben al een paar weken moe en misselijk, ik krijg geen hap door mijn keel. En ik ben bang. Wat als dit helemaal geen virussen van Noah zijn? Zo ging het ook met S. Anderhalf jaar na haar laatste chemosessie kreeg ze klachten die het gevolg bleken van uitzaaiingen.
 

Overdag ben ik vrij rationeel en positief. ’s Nachts drijf ik mezelf met donkere gedachten tot waanzin. Ik verlang naar Lorazepam, mijn verslavende shortcut naar ontspanning in de chemotijd.

 

Snel sta ik op en klik de lampjes van de kerstboom aan. Dat helpt een beetje. In het donker is alles enger.
 
 
 

Uitzaaiingen:

 

Ik pak mijn telefoon.

 

Doe het niet Marith.
 

Maar daar ga ik.

 

,,Wat zijn de symptomen van uitzaaiingen?” vraag ik aan Google.
 
 
Snel druk ik de pagina weg.
 

Ik open Instagram, op zoek naar een filmpje dat me aan het lachen zal maken.

 

 

Stoppen met hormoontherapie:

 
 
Ik heb een bericht van lotgenoot K., pas een paar minuten geleden verstuurd.
 

,,Kan je ook niet slapen?” vraag ik.

 

,,Nope. Zo’n nacht waar maar geen einde aan komt…”
 

Ik knik naar het beeldscherm.

 

,,Ben jij ook vaak bang voor uitzaaiingen?” vraag ik.
 
 
,,Constant,” zegt K.
 

Dan schrijft ze dat ze gaat stoppen met de hormoontherapie. In ieder geval met de Lucrin.

 

,,Ik heb gewrichtspijn, hoofdpijn en ik ben constant zenuwachtig, angstig…”
 

Ja… Lucrin kan ook angstig maken. Hoe paradoxaal om te stoppen met medicatie die je helpt te overleven - omdat angst een bijwerking is.

 

,,Ik heb ook last van die bijwerkingen, maar stoppen… Dat durf ik niet,” antwoord ik.
 
 
 

Diepe slaap:

Ik denk aan Noah.

 

,,Overleg eens met je oncoloog – de mijne vond het toch echt wel verantwoord,” adviseert K.
 

Enigszins gerustgesteld leg ik mijn telefoon weg. K. heeft veel dezelfde klachten.

 

Ik ga weer liggen en denk aan stoppen. Is het niet toch de moeite waard om het een tijdje te proberen? Om te kijken wat het effect is op mijn kwaliteit van leven?
 
 

Een informatieve afspraak kan geen kwaad, besluit ik dan. En bijna direct worden mijn ogen zwaar. Niet veel later val ik in een diepe slaap.

 

 

 

 

Bron: www.telegraaf.nl

 

 

Terug