Deel 96: ’Het liep nogal uit de hand: binge-eten, kotsen, repeat’.

28-11-2023 18:16

 

 

 

Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw

 

 

 

Column.

 
 
 
 
Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar geliefde Duncan en zoontje Noah (3) in Amsterdam.
 
 
 
 
’Ver weg van alle verplichtingen, op werk én sociaal gebied, zet ik voor het eerst sinds kanker mijn herstel op de eerste plek.’
’Ver weg van alle verplichtingen, op werk én sociaal gebied, zet ik voor het eerst sinds kanker mijn herstel...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ik loop over Victoria road – de weg in Kaapstad die langs de Atlantische oceaan slingert – waar ik elke bocht, elk huis en elke steen ken. Ik heb deze weg de afgelopen jaren ontelbare keren afgelegd.
 
 
Noah stept voor me uit. Zijn witblonde haar wappert in de wind. Duncan loopt naast me.
 

Wat een rijkdom.

 

Noah slalomt en kijkt trots achterom. Wij klappen enthousiast in onze handen.
 

Ik wijs naar een gebouw waar we langslopen.

 

„Kijk, daar heb ik gewoond.”

Ik zoek het raam op de tweede verdieping. Het raam van waaruit ik de zee kon zien.

 

 

 

Verleidingen:


Vijftien jaar geleden woonde ik een tijd in Kaapstad. Onder andere met M., de jongen met wie ik later een serieuze relatie kreeg. Ik was uit Nederland weggegaan om afstand te nemen van mijn foute ex-vriendje en van het Amsterdamse nachtleven met al zijn verleidingen. En ik hoopte in een nieuwe omgeving mijn pathologische eetpatroon te doorbreken.
 
 
Ik verdiende in die tijd mijn brood met modellenwerk en van mijn agentschap moest ik afvallen. Ik was niet gedisciplineerd genoeg voor een streng dieet. Ik wilde dun zijn én lekker eten. Mijn oplossing: m’n vinger in mijn keel steken als ik iets gegeten had.
 

En dat liep nogal uit de hand.

 

Binge-eten, kotsen, repeat.
 

Ik voelde me ongelukkig en ongezond.

 

 

"Een eetprobleem was in zijn wereld eerder regel dan uitzondering"

 

Met het schaamrood op de kaken biechtte ik mijn eetprobleem op enig moment op aan M.

 

Hij was totáál niet onder de indruk.

 

„Kotsen? Ach joh, wie doet dat niet?” Zoiets zei hij lachend.

 

M. had veel meer ervaring als model dan ik en een eetprobleem was in zijn wereld eerder regel dan uitzondering.

 

Het was wel fijn dat hij het niet zwaar opnam. M.’s oplossing was simpel.

 

„Gewoon niet meer doen en fanatiek gaan sporten.”

 

 

Liefdesverdriet:


En zo geschiedde. Hij hielp me. Samen renden we over Victoria road, dag in, dag uit. Elke week voelde ik me beter, mijn liefdesverdriet verdween, ik raakte fit en in balans.

 

Eén van de redenen waarom ik zulke goede herinneringen heb aan deze stad.

 

Weer fit worden. Daar snak ik ook nú naar. Ik ben goed bezig. Mijn voornemen om Noahs ritme aan te houden werpt al zijn vruchten af. Tussen de middag slaap ik twee uur. En ’s avonds ga ik vroeg naar bed. Duncan en ik sporten elke ochtend. Hij gaat daarna aan het werk. Ik lummel wat rond terwijl mijn ouders op Noah passen.

 

Ver weg van alle verplichtingen, op werk én sociaal gebied, zet ik voor het eerst sinds kanker mijn herstel op de eerste plek. Het is de hoogste tijd. Ik denk aan de zuurstoftank die op me wacht bij terugkomst, en voel weerstand. Ik ga alle juiste keuzes maken in de hoop dat ik dan veel minder last zal hebben van de bestralingsschade.

 

Noah is moe en strekt zijn armen naar me uit. Ik til hem op, dat doet pijn maar dat kan me niet schelen. We gaan op een bankje zitten. Zonder wat te zeggen turen we naar de horizon. Volmaakt gelukkig.

 

 

 

 

 

Bron: www.telegraaf.nl

 

Terug