EIGEN BEELD.

Spoed:

Wekenlang kon ik het niet opbrengen, maar gister ging ik naar de huisarts. Zij vond het nodig me door te verwijzen – met spoed. Dus daar ga ik dan hè: een nieuwe dag, een nieuwe doktersafspraak. Zelf geloof ik nog steeds dat er niks aan de hand is.

Terwijl we wachten op de arts, schrijft de assistent wat informatie uit. Mijn gedachten dwalen af. Nog anderhalve week, dan ga ik naar Ibiza met mijn beste vriendinnen. Twee jaar geleden gingen we voor het laatst samen weg. En man, wat is er sindsdien veel gebeurd: relatieproblemen, een burn-out, een miskraam. N.’s zus overleed aan borstkanker. L. bleef ongewenst kinderloos, ondanks een slopend ICSI-traject. Ik werd ziek.

Melanoom:

„Jullie zijn van een clubje mazzelaars veranderd in een stel pechvogels,” zei iemand laatst.

Het is waar. Daarom is deze vakantie ook zo belangrijk. Ik wil er zo fit mogelijk aan beginnen, want reizen valt me nog zwaar. Al weken slaap ik elke dag tussen de middag en ik volg een strak schema om mijn conditie op te bouwen.

De dermatoloog komt binnen.

„Dus je moeder had op jouw leeftijd een melanoom?,” vraagt ze.

Ik knik. Daarom zat ze er bovenop. Zo’n ding is gevaarlijk - en ik kan erfelijk belast zijn.

„Oké, laten we maar even kijken…”

Ik wacht op de woorden: „Niks aan de hand, een fijne dag nog.”

Die komen niet.

„De plek heeft veel kenmerken van een melanoom. Hij is zwart, asymmetrisch, de randen zijn grillig en hij is veranderd in de afgelopen periode…”

Diep snijden

Ik schrik.

„Dat… dat kán toch niet?” hakkel ik.

„Kan het niet wat anders zijn?”

„Ik laat voor de zekerheid mijn collega even meekijken,” antwoordt ze.

De collega tuurt naar mijn rug. Hij heeft hetzelfde oordeel, maar ziet nog een kans op een escape: de plek kan ook een zeldzaam gevolg zijn van iets met littekenweefsel en oud pigment. Maar het ding moet eruit, dat is duidelijk.

Als de collega vertrekt sta ik op. Ik wil mijn jurk weer uittrekken. Nu maar direct dan!

De dokter houdt me tegen.

„Nee, we moeten een nieuwe afspraak maken. Dit is een ingreep van een half uur. We moeten diep snijden. Zo diep dat we ook vanbinnen moeten hechten. Daarom mag je drie dagen niet douchen, drie weken niet tillen, twee weken niet sporten en zwemmen.”

Dóé normaal.

Ze kijkt in de agenda.

„Kan je morgenochtend?”

Mijn néé komt uit mijn tenen.

„Overmorgen dan?”

„Nee, nee, nee… Ik ga op vakantie. En voor die tijd móét ik sporten.”

Ik denk aan mijn trainingsschema.

„Ik wil het pas als ik terug ben, over vier weken,” zeg ik resoluut.

Zorgen voor morgen:

De dokter kijkt me verbijsterd aan. Haar blik zegt: ben je niet helemaal goed in je bovenkamer, mevrouw Iedema? Op de fiets terug neem ik me voor geen seconde aan de plek te denken. Het zijn zorgen voor morgen. Good vibes only.

Duncan belt.

„Alles oké?”

Ik geef hem een update.

„What the fúck Marith! Ze denken dat het een melanoom is, en je laat hem zitten omdat je wil sporten. Hóór je wat je zegt? Gek! Na álles wat we hebben meegemaakt.”

„Het is vast weer vals alarm…” werp ik zwakjes tegen.

„Ja, of níet – ik vind het heel kut voor je. Ik snap dat je aan je taks zit… Maar doe niet zo achterlijk!”

Non-stop:

Ik grom dat hij zijn kop moet houden en hang dan op. Mijn moeder belt. En al brengt ze de boodschap minder bot, de strekking is hetzelfde. Ze hebben natuurlijk gelijk. Maar ik wil het niet horen.

Ik fiets naar mijn favoriete yogaschool.

Maar terwijl ik de oefeningen uitvoer die me normaal tot rust brengen, weet ik ineens zeker: als ik de plek laat zitten, zal ik er non-stop aan denken op Ibiza. En dat is erger dan niet mogen tillen, sporten en zwemmen.