Deel 82: ’Ik ontplof: denk je dat ík ons vroegere seksleven niet mis?’
Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw
Column.
Foto: EIGEN BEELD.
Ik staar naar het plafond.
Ze duwt mijn vulvalippen een beetje opzij en knipt haar zaklamp dan uit.
„Wat denk je?” wil ik weten.
Please, please, please. Ik snak tegen beter weten in naar een diagnose waar makkelijk iets aan te doen valt.
Dokter G. kijkt me met mededogen aan.
„Het komt door de medicatie die je slikt en spuit, die je in de overgang houdt. Door de afname van oestrogeen wordt het slijmvlies van je vagina dunner en droger. Dat is al genoeg om jeuk en pijn te krijgen. Maar de vagina wordt ook gevoeliger voor infecties. En die heb jij blijkbaar heel regelmatig.”
Sambal:
Ik knik met tegenzin. Oud nieuws. Die fucking overgang, in combinatie met mijn nog altijd extreem lage weerstand, zorgt voor een molotovcocktail down under. Véél te vaak heb ik een schrijnend, gekmakend gevoel vanbinnen. Dan doet lopen en fietsen pijn, en zelfs als ik op de bank zit brandt de boel daarbeneden alsof ik mezelf heb gevingerd nadat ik met mijn hand in een bak met sambal roerde.
„Heb je ook pijn tijdens het vrijen?”
„Tijdens valt wel mee. Maar ná penetratieseks is het echt een ramp.”
Dokter G. knikt.
Ik wil mijn leven terug. Mijn seksleven.
„Ik ben bang dat ik weinig voor je kan betekenen. Er zijn wat verzachtende zalfjes, maar er is niks dat werkelijk helpt.”
Ik kijk haar chagrijnig aan. Alsof zíj er wat aan kan doen. Ten onrechte denken we vaak dat voor alles een oplossing is. Nou, was het maar zo’n feest.
Date night:
Als Duncan die avond thuiskomt, dek ik net de tafel. Noah slaapt bij mijn ouders. Ik heb geen energie om de deur uit de gaan, maar ik heb wel lekker gekookt op onze date night.
Ik zie er weer een beetje uit als mezelf, ik gedraag me weer als mezelf. En dat zorgt ervoor dat Duncan me weer begeert. Dat is fijn. Ik geniet ervan mezelf door zijn ogen te zien, mijn zelfvertrouwen neemt toe. Alleen mijn lichaam werkt vaak niet mee.
Ik duw Duncan voorzichtig van me af – ik weet waar dit eindigt. En aan seks moet ik niet dénken. De lust vergaat je als je kruis een open wond is.
Duncan kijkt me teleurgesteld aan. Het is de zoveelste keer dat ik hem afwijs.
„Vroeger vond je het leuk als ik aan je zat…” zegt hij gepikeerd.
Ja, vroeger was alles beter.
„Je weet dat het niks met jou te maken heeft, hè?”
Duncan geeft geen antwoord. Het is moeilijk een afwijzing niet op jezelf te betrekken, dat snap ik best.
„Ja, ja, ja… Het zal allemaal wel,” snuift hij dan.
Hij draait zich om, loopt naar de koelkast. Hij pakt een biertje en staart boos voor zich uit.
Ik ga voor hem staan.
Schuurmachine:
„Denk je dat ík het niet mis - ons oude, ongecompliceerde seksleven? Die versie van mezelf?”
Duncan haalt zijn schouders op.
„Nou, daar merk ik anders weinig van.”
Ik ontplof.
„Seks was zó’n belangrijk onderdeel van mijn leven. En nu is het door die fúcking infecties vaak gewoon niet te doen. Hoe denk je dat dat voor mij is?”
Ik pak een komkommer van het aanrecht en ik smijt hem woedend op de grond. Hij spat in stukken alle kanten op.
„Oké dan, koekoek…” zegt Duncan. En hij kijkt me hoofdschuddend aan.
„Zou jij zin in seks hebben als je eikel eerst even bewerkt was met een schuurmachine?!”
„Ehh, nou néé.”
„Nou dan!”
Ik buk en raap stukjes groente van de vloer. Tranen branden in mijn ogen. Wat een tyfuszooi. Dit, nog vijf jaar.
Duncan trekt me omhoog. Hij omhelst me.
„Sorry, ik zal proberen het niet meer persoonlijk op te vatten. Het is gewoon kut.”
En dat is het.
Bron: www.telegraaf.nl