Deel 62: ‘Natuurlijk is het leven niet ineens weer leuk’.
Auteur: MARITH IEDEMA - .telegraaf.nl/vrouw
Columns & Opinie.
EIGEN BEELD.
Kom op! - spreek ik mezelf toe. Het is vandaag zaterdag en we gaan er een mooie dag van maken. Mijn mannen verdienen dat.
Scherpe randjes:
Duncan en Noah zijn al beneden.
,,Ik ben wakker!” roep ik.
Kleine en grote voetstappen op de trap.
,,Jaaa, mamaaaaa!”
Noah springt bovenop me en slaat zijn armpjes om mijn nek.
Duncan komt naast ons liggen. Hij slaat zijn sterke armen om ons heen en weg zijn de scherpe randjes. Kon dit moment maar eeuwig duren.
Maar mijn kleine stuiterbal heeft andere plannen. Hij wil samen in bad.
,,Your wish is my command”, roep ik.
Torenhoge verwachtingen:
Even later zitten we in het warme water. Ik kijk naar Noahs blije gezichtje, en besef dat ik het hiervan moet hebben: van de kleine geluksmomenten. Natuurlijk is het leven niet ineens weer leuk, van de ene op de andere dag. Dat kán helemaal niet. Babystapjes. Ik moet geduld hebben, geen torenhoge verwachtingen.
Terwijl Noah met zijn auto’s speelt, zak ik eens lekker onderuit in het water.
Ik kijk naar het plafond en zie tot mijn schrik een grote kring. Fuck, dat ziet eruit als lekkage.
,,Dunc – kom eens!” brul ik.
,,Wat is er?” vraagt hij even later, licht hijgend van het net getrokken sprintje.
,,Kijk.”
Stront aan de knikker:
Na een hoop gevloek en getier staat Duncan op het dak. Ik hoor hem heen en weer lopen. Noah vindt het machtig mooi. ,,Papa boven!”
Dan tilt mijn kleine man ineens iets bruins uit het water. Hij knijpt de substantie fijn met zijn vingertjes. Het duurt even voordat ik besef: het is stront.
,,Oh noooo!” schreeuw ik.
Noah schrikt van mijn reactie en begint te huilen. Zijn handen smeert hij ondertussen af aan zijn haar, aan zijn gezicht en bovenlijf. Ik aarzel. Maar er zit niks anders op: ik sla mijn armen om hem heen en troost hem.
Nu zit ik ook onder de schijt. Jézus wat goor.
Oké, hoe los ik dit op?
Relativeren:
Duncan gooit de deur van het balkon naar de slaapkamer open en beent met grote stappen naar binnen.
,,Het is helemaal mis. Ons dak lekt op meerdere plekken”, roept hij gefrustreerd
Dan kijkt hij naar ons en ziet de uitgesmeerde uitwerpselen.
Hij moet even schakelen. Als het kwartje valt, worden zijn ogen groot.
,,Neeee. Gat-ver-damme”, kreunt hij.
,,Nou schat, we hebben de dood in de ogen gekeken, dus laten we geen probleem maken van een beetje poep en een lekkend dak, hè? Relativeren!”
Duncan kijkt zó boos dat ik in de lach schiet. En niet zo’n beetje ook.
,,Sorry hoor Marith, maar je wordt toch niet zó’n type dat ’t licht heeft gezien, hè? Zo’n blij ei? Want dat trek ik echt niet, hoor. Dit ís niet grappig. Dit is gewoon kut. Helemaal kút!”
Ik hik.
,,Sorry, je hebt gelijk. Kut is kut. En dan nu: hélp me alsjeblieft, en snel een beetje!”
Bron: www.telegraaf.nl