Deel 60: ’Wat als de chemo niet is aangeslagen?’

20-03-2023 19:34

 

 

Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw

 

 

Columns & opinie.

 
 
 
Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met geliefde Duncan en zoontje Noah (2) in Amsterdam.
 
 
 
 
’Ben ik kankervrij? Of toch niet? De zenuwen gieren door mijn lijf.’

EIGEN BEELD.

 
 
 
 
 
 
 
Ik sta op en ijsbeer door de wachtkamer van het Imaging Centre VUmc. Vandaag krijg ik mijn eerste MRI-scan na de behandeling. Ben ik – op dit moment – kankervrij? Of toch niet? De zenuwen gieren door mijn lijf.
 
 
Ik was er tot nu toe eigenlijk vrij nuchter onder. De kans dat er nú al nieuwe tumoren of uitzaaiingen zichtbaar zijn is klein. Dat kan alleen als de chemo niet is aangeslagen. Maar sinds vanochtend is mijn nuchtere en rationele houding verdwenen, als sneeuw voor de zon. Ze checken tenslotte ook niet voor niks.
 
 

Bang:


Ik heb spijt dat ik het aanbod van mijn moeder en Duncan om mee te gaan afsloeg. Ik dacht dat ik dit prima aankon. Guess not. Nu het zover is, ben ik net zo bang als bij mijn eerste MRI-scan. Dat slaat nergens op. Want ik krijg vandaag niet eens de uitslag.

 

Ik laat een klamme hand onopvallend in mijn bh glijden, ik betast mijn borsten voor de zoveelste keer: eerst mijn slechte, dan mijn goede. Mijn verminkte borst zit vol onregelmatigheden, waarschijnlijk veroorzaakt door de bestraling. En wat is dát, in mijn rechterborst? Is dat een knobbeltje, of gewoon een klier?
 

Een jaar geleden bij mijn diagnose werd ook een verdacht plekje gespot in mijn kankervrije borst. Er was geen reden voor paniek. Maar mijn oncologisch chirurg wilde het wel ‘goed in de gaten houden’. Zou daar toch wat kunnen zitten? De scan van vandaag zal uitsluitsel geven.

 

Mijn mond wordt droog, mijn gedachten slaan op hol. Wat als de chemo niet is aangeslagen? Wat als ik straks kanker heb in niet één, maar twéé borsten?

 

 

Hemaworst in een hotdogbroodje:


„Wil je lekker naar de radio luisteren, meis?” vraagt de verpleegkundige. Ze reikt me een koptelefoon met noisecanceling aan.

 

„Néé. Dank je”, zeg ik.

 

Tijdens mijn eerste MRI zei ik ja. Ik wist net dat ik kanker had en kon maar aan één ding denken: ik ben net moeder geworden, laat me alsjeblieft - please, please, please - niet doodgaan. Radio leek me wel fijn; een beetje afleiding. Tot Tino Martins ‘Laat me leven’ uit de speakers schalde en ik zo hard moest huilen dat het moeilijk was om stil te blijven liggen.

 

Een half uur alleen zijn met je gedachten is onder deze omstandigheden al erg genoeg. Daar hoef ik geen tranentrekkers bij.

 

Ik ga op mijn buik liggen en de verpleegkundige helpt me mijn borsten in de twee daarvoor bestemde gaten te stoppen. Het apparaat begint te ronken als een vliegtuig dat op het punt staat op te stijgen en ik glij de machine in, als een Hemaworst in een hotdogbroodje.

 

Ik verbied mezelf om aan de dood te denken. In plaats daarvan besluit ik ideeën te verzinnen voor het derde seizoen van mijn erotische podcast ‘Charlies Avonturen’. Charlie heeft een geheime, dominante minnaar, Dane, die ze erg kwaad heeft gemaakt. Hij zal het haar betaald zetten. Ik stel me Charlie voor, in de New Church of Amsterdam, een BDSM-kerk. En ik bedenk de ene passende straf na de andere. Als ze wil dat het goedkomt met Dane, dan moet ze door het stóf.

 

Mijn strategie werkt. Het leidt me af.

 

Als het apparaat stilvalt is stap één gezet. Nu moet ik me mentaal voorbereiden op de Dag des oordeels. Volgende week krijg ik de uitslag.

 

 

 

Bron: www.telegraaf.nl

 

 

 

Terug