Voorlopig ben ik veroordeeld tot een leven dat zich afspeelt in bed, tussen de vier muren van mijn slaapkamer. Wat ik exact onder de leden heb, blijft gissen. De antibiotica slaat niet aan en ik heb nog altijd hoge koorts. Dit weet ik wel: levensbedreigend is mijn situatie niet. En mijn tintelende vingers kwamen door hyperventilatie, en niet door chemotherapie. Gelukkig hoef ik niet bang te zijn dat ik het gevoel in mijn handen kwijtraak, zoals sommige medepatiënten.

„Je kunt je laatste shot chemotherapie ook overslaan”, zegt Dokter K. dan.

De gedachte vind ik angstaanjagend. Geen mens weet exact hoeveel chemokuren nodig zijn om ronddwalende kankercellen te doden. Vrouwen met mijn diagnose krijgen zestien rondes, een getal dat is gebaseerd op onderzoek. Maar elke patiënt is anders. Vast staat dat een deel van ons wordt overbehandeld.

„Natuurlijk Marith – we wachten gewoon rustig tot je aangesterkt bent.”

Als ik opsta dwarrelen er plukjes chemohaar naar beneden. Ik wrijf over mijn schedel en dan snééuwt het haartjes. Ik vind het wel symbolisch. Mijn donsvacht valt uit. En na mijn laatste chemo zal ik straks bloeien, als een narcis in de lente.

„Kan je mijn kop even kaalscheren, schat?” vraag ik aan Duncan.

Ik grinnik.

Terwijl Duncan de tondeuse over mijn schedel haalt en Noah gefascineerd toekijkt, denk ik aan de vorige keer dat ik mijn haar afschoor, aan hoe zwaarbeladen de transformatie tot kankerpatiënt voelde. Ik denk aan Duncans angstige blik en aan mijn tranen. Het lijkt een leven geleden.

Als Duncan klaar is kijken we elkaar aan. Ik druk mijn voorhoofd tegen het zijne.

„Het einde is nu écht in zicht”, fluister ik.

„Ik kan het bijna niet geloven”, zucht Duncan.