Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met geliefde Duncan en zoontje Noah (2) in Amsterdam.

 

 

 

 

„Alweer bijna vijftien jaar geleden bezochten we samen met onze vriendjes een erotisch kasteelfeest.”

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik sla mijn koffie achterover en loop naar de studio: it’s showtime! Het effect van adrenaline is bizar. Al dagenlang ben ik geen stuiver waard. En kijk me nu eens gaan. Ik gooi mijn nephaar over mijn schouder en begroet collega’s joviaal.

 

Ik ben klaar voor een uur sextalk bij SLAM.fm. Dat ik daarna instort is een feit. Maar dat heb ik ervoor over. Als ik werk voel ik me voor heel even verlost van mijn ziekte. Vriendin Jorna loopt naast me. Ze is de oprichter van erotisch feest Big Little Secrets en vanavond maakt ze de luisteraars deelgenoot van alles wat er te beleven valt op haar events.

 

„Hoe ontstond jullie liefde voor deze scene?” wil presentator Daniël Lippens weten. Jorna en ik kijken elkaar aan van opzij. We grijnzen breed.

 

Alweer bijna vijftien jaar geleden bezochten we samen met onze vriendjes een erotisch kasteelfeest. Wekenlang zochten we naar de perfecte outfit, met een bijpassend masker. Die eerste keer deden we nauwelijks mee – we keken vooral onze ogen uit. Maar na afloop wisten we beiden zeker: deze wereld willen we verder ontdekken.

Onze relaties sneuvelden, maar onze liefde voor de scene hield stand. En wat hebben we veel meegemaakt, door de jaren heen.

 

 

Wil ik nog terug?

„Ben jij bij de volgende BLS-editie Marith?” Ik knik enthousiast. Ja, ik ben vastbesloten mijn gezicht te laten zien, al is het maar even. En ik wil de shows zien die op de planning staan. „Maar echt feesten, dat zit er voorlopig niet in ben ik bang,” zeg ik gelaten. Man, na een rondje Vondelpark kan je me al opvegen.

 

 

„Als je straks weer beter bent, pak je dan je oude leven weer op?” Daniëls vraag raakt me. Ik slik. Mijn oude leven. Tja… Ik denk aan alle feesten, de afterparty’s in hotelsuites, aan alle mannen en vrouwen die de revue passeerden.

 

 

Duncan en ik leefden er op los. We waren wild, vrij en gezond. Het is onwerkelijk hoeveel er in drie jaar tijd kan veranderen. Ik denk aan de knappe Zweed, die ik zoende tijdens mijn vriendinnenvakantie in Barcelona. Voor het eerst sinds Noahs geboorte voelde ik me weer een beetje mezelf. Ik zag het weer zitten om ons avontuurlijke seksleven op te pakken. Maar toen ontdekte ik de knobbel.

De rest is geschiedenis.

 

Wil ik nog terug naar mijn eerdere leven? Kán ik nog terug?

 

 

Na een jaar kanker voel ik me een bejaarde, opgesloten in een ziek lichaam. Of dat nog goed komt? Een deel van de kankerpatiënten herstelt nooit volledig van chemo. Daar komt bij: vroeger kon ik pronken met een stel fraaie borsten. Dat lijkt definitief tot het verleden te behoren. Het is zeer de vraag of van mijn geopereerde borst nog wat acceptabels te fabriceren valt.

Maar sowieso zijn mijn hang naar avontuur en mijn aversie tegen monogamie verdwenen. Wie ziek is gedijt bij veiligheid, bij regelmaat, bij sleur. Seksuele spanning opzoeken was een luxe die ik me in mijn vorige leven kon permitteren. In mijn huidige leven heb ik al spanning genoeg. Van de verkeerde soort.

 

Ik vraag me vaak af of Duncan niet in zijn eentje op pad moet. Hij mist zoveel. Maar het komt me verdomd goed uit dat hij elk voorstel in die richting pertinent afwijst.

 

„Daar heb ik geen behoefte aan! Niet nú”.

 

 

Hij is op dit moment mijn hele wereld, mijn rots. Ik zou het hem gunnen. Maar hem delen, terwijl ik me zo kwetsbaar en lelijk voel, zou me veel kosten.

 

„Op een dag, misschien,” zeg ik uiteindelijk in antwoord op Daniëls vraag.

 

En dat hóóp ik echt. Misschien beland ik ooit weer op een punt dat ik álles wil. Maar de tijd dat mijn geluk deels werd bepaald door een avontuurlijk seksleven ligt achter me. Vér achter me. Geluk zit voor nu in kleine, burgerlijke dingen. Dingen waarvan mijn ‘oude ik’ over haar nek zou gaan. Koekjes bakken met Noah en Duncan, een film kijken met z’n drieën, dicht tegen elkaar aan – of samen een rondje lopen zonder door mijn benen te zakken van vermoeidheid.