Wederopstanding:

Ik verlangde de afgelopen maanden intens naar dit moment. Het moment van wederopstanding! Als een feniks zou ik uit de as herrijzen. Maar in de spiegel zie ik een bejaarde. Met spijt concludeer ik: iets is niet altijd beter dan niets.

Afscheren dan maar?

Nee. Wacht. Ik heb een beter plan. Er moet hier nog ergens een doosje bruine haarverf liggen. Enthousiast smeer ik het mengsel even later in het donsvachtje.

Als ik de verf uitspoel kijk ik opnieuw in de spiegel. Hoopvol.

„Huh. Wát. Hoe kan dit?!” roep ik.

Ik pak het verfdoosje. ’Bruin’, staat in koeienletters op de verpakking. Maar waarom is mijn haar dan róód? Nu lijk ik op een clown. Dit is erger dan wit haar. Veel erger. Ik zucht eens diep en besluit het op te geven. De tijd van herrijzen komt nog wel. Ik was te voorbarig.

Opstekertje:

Ik laat het bad vollopen. Voorzichtig glij ik in het warme water. Ik pak de ’Love Bruisbal’ die ik van een vriendin kreeg – een opstekertje – en laat het gevaarte in het water vallen, waar de bal begint te sissen en borrelen. Langzaam kleurt het water vuurrood. Blijkbaar het thema van vandaag.

Ik laat mijn hoofd onder water verdwijnen en denk aan het nieuwe jaar.

Op oudejaarsavond vierden we dat 2022 achter de rug is – het zwaarste jaar uit mijn leven. Uit óns leven. Het was het jaar van de chemotherapie. Het jaar van ziek zijn als een hond. Het jaar van tegenslagen, van angst, verdriet en verlies.

Pech. Daar is geen ontsnappen aan. Alle groene sapjes en al het sporten ten spijt. Oud worden is geen gegeven, maar een gigantisch privilege – weet ik nu.

Onvoorwaardelijke liefde

Maar het was ook het jaar van onvoorwaardelijke liefde, van steun, van veerkracht. Met humor kunnen Duncan en ik de ergste verschrikkingen relativeren. Een superkracht.

Ik heb nog vier kuren te gaan. 2023 wordt het jaar van de laatste loodjes. En hopelijk het jaar van herstel, van scans waarop géén kanker te zien is. Ja, 2023 wordt het jaar waarin ik weer vertrouwen krijg in een goede afloop: in een lang en gelukkig leven.

Ik kom weer boven. Duncan staat naast het bad.

Ik schrik me kapot.

Mijn geliefde kijkt mij op zijn beurt geschokt aan, zijn ogen wijd opengesperd.

„Jezus, holy shit, Marith!”.

„Wát?”

„Ik dacht een moment dat je er een einde aan gemaakt had. Waarom is je bad helemaal rood?”

Ik proest en wijs op de verpakking van de Love Bruisbal.

„Aaaaah.”

Dan mompelt hij: „Rood, dat is dus echt géén kleur voor een bruisbal… Wie verzint dat?”

Ik staar naar mijn bleke lijf in het vuurrode water. En kan niet anders dan hem gelijk geven. Het ziet er luguber uit.

„Wat vind je van mijn nieuwe haarkleur?”

Duncan kijkt eens goed naar me.

„Komt dat niet door het water?”

Ik schud van nee.

„Hmm, het is geen succes.”

Hij drukt een kus op mijn hoofd en draait zich om.

Bron: www.telegraaf.nl