Ik ga rechtop zitten.

„Noah is ziek.” Duncan maakt aanhalingstekens in de lucht bij het woord ziek.

Wat hij eigenlijk zegt: het is crècheleidster G. gelukt een temperatuur van 38 graden vast te stellen. Bij elke luierwissel krijgt Noah een thermometer in zijn kont. We denken dat er een relatie is met het personeelstekort op de crèche. Noah telt voor drie. Ons oogappeltje is luidruchtig, kan geen moment stilzitten en luistert voor geen meter. Bij 38 graden moet je je kind ophalen. En met Noahs vertrek wordt het absoluut een stuk rustiger.

Volgens onze huisarts hebben kinderen vaak verhoging, dat is doodnormaal. Pas als de koorts hoger is dan 38.5 kan je spreken van een ziek kind. Maar daar denken ze bij onze opvang anders over.

Het is nog vroeg in de ochtend en Duncan heeft een drukke werkdag, net als mijn ouders.

Ik heb eergister mijn wekelijkse shot chemotherapie gekregen. Ik voel me redelijk. Maar een dag lang in mijn eentje voor mijn stuiterbal zorgen? Ik zou niet weten hoe.

Duncan ijsbeert door de kamer. Hij is boos op de wereld. En dan vooral op crècheleidster G. Mijn geliefde houdt momenteel bizar veel ballen in de lucht. Hij heeft een zieke vrouw, een drukke baan en een turbopeuter.

„Fuck man, toen ik hem maandag ophaalde met zogenaamde koorts rende hij de rest van de middag door de kamer!” zegt hij met zijn handen in ’t haar.

Ik kijk bezorgd naar Duncan. Als hij instort hebben we pas werkelijk een probleem.

Dus sta ik op.

„Ik haal Noah. Dan kan jij werken. Het gaat wel,” lieg ik.

De kankerkaart:

„Kan je mijn pruik even pakken?” vraag ik.

Duncan reikt me mijn haarstuk aan.

Als ik het wil aanpakken trekt hij zijn hand terug.

„Hé, weet je wat een goed plan is: Noah ophalen zónder pruik.”

Ik kijk hem verbouwereerd aan.

„Nee joh, ben je gek.”

„Maartje luister. Je bent ziek, maar dat zie je niet. Je ziet er prima uit met je nephaar, nepwimpers en je getatoeëerde wenkbrauwen.”

Ik knik. „Jep, dat is ook precies de bedoeling.”

Ik wil niet gezien worden als kankerpatiënt. Daarom draag ik áltijd wat op mijn hoofd. Zelfs bij mijn familie en vrienden. Ik hoef de schrik in hun ogen niet te zien.

Duncan kijkt me boos aan.

„Luister. Als ze op de opvang de ernst van de situatie snappen, dan stoppen ze onze zoon wellicht niet elke vijf minuten een thermometer in zijn gat. Beter voor hem. Maar ook zeker voor ons. Laat die kanker voor één keer in ons voordeel werken.”

Schoorvoetend ga ik akkoord.

„Zo goed?”

Duncan neemt me kritisch op.

„Nog even je eyeliner eraf halen,” zegt hij.

„Meen je dat?”

Duncan is bloedserieus.

Even later loop ik over straat met het gevoel alsof ik naakt ben – de koele wind op mijn schedel. Ik kijk naar de grond. Ik wil niet zien hoe voorbijgangers op me reageren.

Als ik in de deuropening verschijn springt Noah op.

„Mama!” roept hij vrolijk. En hij rent in mijn armen.

Wat nou ziek.

Crècheleidster G. kijkt me geschrokken aan en komt op me aflopen.

„Eh… gaat het een beetje?” hakkelt ze.

„Niet echt. Chemotherapie…” ik wijs op mijn kale kop.

„Ja uhm, ik hoorde al zoiets…”

„Weet je. Kom maar hier Noah. We kijken het nog wel even aan. Misschien valt het mee.”

„Weet je het zeker?” vraag ik zwakjes.

Crècheleidster G. weet het zeker. En dus vertrek ik zónder kind.

Misschien moet ik vaker de kankerkaart trekken.

Bron: www.telegraaf.nl