Deel 3: ’Zijn blik zegt: ik wil geen vriendin met littekens in plaats van borsten’.

Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw

Columns & opinie.

Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze een knobbeltje in haar borst ontdekt. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met haar partner Duncan en zoontje Noah (1 jaar) in Amsterdam.

De Tekst gaat verder onder de Foto:

KIM REGELINK PHOTOGRAPHY.

Het is tien uur 's avonds, we zijn vroeg naar bed gegaan. Morgen is het D-day en ik ben bang. De onzekerheid is hemeltergend. De afgelopen twee nachten lag ik klaarwakker naar het plafond te staren; doodsbenauwd om mijn baby niet op te zien groeien.

Google:

Duncan leest een boek. Ik google al de hele avond op 'borstkanker'. Als ik morgen slecht nieuws krijg wil ik beslagen ten ijs komen. Geen verrassingen. Duncan zegt om het half uur zuchtend dat ik moet stoppen. Ik werp tegen dat ik niet alleen over horrorscenario's lees. Soms stemt informatie me juist positief. Zo las ik dat tachtig procent van de biopten goedaardig is. Tachtig procent!

Tel daarbij op dat vrouwen van begin dertig bijna nooit borstkanker krijgen en je zou bijna denken: niks om je zorgen over te maken. Maar steeds als ik mezelf dat inprent, zie ik de bezorgde gezichten van de arts en verpleegkundigen die het biopt afnamen voor me. Die logen er niet om. En áls je de pech hebt om jong borstkanker te krijgen, ben je extra de lul. Bij vrouwen van mijn leeftijd delen de kankercellen zich razendsnel. Dat maakt de kans dat je de pijp uit gaat een stuk groter.

Ik leg mijn telefoon naast me neer en zucht diep. "Als het helpt gaan mijn borsten eraf hoor, allebei," zeg ik resoluut. Liever leven zónder tieten, dan mijn kist in mét. Duncan kijkt op van zijn boek met een vertrokken gezicht. Hij vindt de gedachte aan amputatie van mijn borsten duidelijk weerzinwekkend.

Amputatie:

"Uhm," zo begint hij voorzichtig.

"Neem je dan implantaten?"Ik kijk hem strijdlustig aan.

"Nee, natuurlijk niet. Siliconen zijn vergif. Dat weet je toch?

"Hij knikt, nauwelijks merkbaar.

Ik heb kortgeleden een moment een borstoperatie overwogen, omdat ik sinds mijn zwangerschap en borstvoeding een volle cupmaat kwijt ben. Maar ik concludeerde na grondig onderzoek dat je wel gek moet zijn om lekkende, ziekmakende protheses in een gezond lichaam te stoppen.

"Er zijn dus vrouwen die borstkanker overleven en vervolgens ziek worden van hun neptieten. Dat moet je niet willen."

"Nee. Dat moet je niet willen," praat Duncan me na.

Maar zijn blik zegt: ik wil óók geen vriendin met littekens in plaats van borsten.

"Je hebt geen kanker," zegt hij voor de zoveelste keer. "Dat kán gewoon niet."

Ik wil geërgerd zeggen: natuurlijk kan dat wél. Kanker overkomt mensen elke dag, jong en oud. Maar ik slik het in en kruip dicht tegen hem aan.

Ik kus hem in zijn nek. Onze monden vinden elkaar. We zoenen.

"Misschien helpt een potje seks tegen de zenuwen," zeg ik. "Het zou voorlopig weleens de laatste keer kunnen zijn dat we het doen zonder dat ik kanker heb... Of nou ja, zonder dat we het weten dan."

"Zo, je weet het wel te verkopen hè?" zegt Duncan droog. We lachen.

"Niet geil?"

"Mwah."

"Maar je hebt gelijk," zegt hij dan. "Eigenlijk moeten we 't doen."

"Ja..." herhaal ik. Maar ik blijf lamgeslagen van de spanning liggen waar ik lig. En ook Duncan verroert geen vin.

Bron: www.telegraaf.nl