Deel 25: ’Als ik mezelf hoor zingen, realiseer ik me dat de tekst past bij mijn begrafenis’.

12-07-2022 19:28

 

 

Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw.

 

 

Columns & Opinie.

 
 
Journalist en auteur Marith Iedema schrijft over liefde, seks en relaties. Het leven lacht haar toe, tot ze te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Voor VROUW doet ze verslag van wat ze meemaakt. Marith woont samen met geliefde Duncan en zoontje Noah (2) in Amsterdam.
 
 
 
 
„Ik haal een hand door mijn lange, dikke haar. Straks ben ik zo kaal als een biljartbal. Het is onwerkelijk.”
 

EIGEN BEELD.

 
 
 
 
 
 
Ik zit naast Duncan in de auto en kijk uit het raam. Het bestralingstraject zit erop. Vier lange weken bracht ik door in de kelder van het VUmc. Never again, mag ik hopen. Ik kreeg de zwaarste dosis. Dat heeft niet alleen eventueel resterende kankercellen een dreun gegeven. Het bestralingsgebied is gezwollen en mijn huid is kapot. Het doet pijn.
 
 
 

Angstaanjagend:


Gisteravond poetste ik de gekleurde lijnen – die ervoor zorgden dat ik elke dag op exact dezelfde manier in de machine kwam te liggen - van mijn lijf. Ik kan weer normale kleding aan, korte mouwen, een decolleté. Halleluja! Weer een mijlpaal bereikt. Toch voel ik me niet opgelucht. Daarvoor is het volgende hoofdstuk te angstaanjagend. Over twee weken start ik met een half jaar chemotherapie.
 
Ik haal een hand door mijn lange, dikke haar. Straks ben ik zo kaal als een biljartbal. Het is onwerkelijk.

Duncan pakt mijn hand en kijkt me stralend aan van opzij.

 

„Heb je er zin in?”

Ik duw de gedachten aan chemotherapie weg en concentreer me op het hier en nu. Duncan en ik gaan een midweek samen weg – zónder peuter – naar een beeldschoon hotel in Zeeland. En ja, daar heb ik zin in. Ik tover een grote glimlach op mijn gezicht.

 

 

Ons liedje:


Duncan pakt zijn telefoon en drukt een paar knoppen in. Even later schalt So This Is Goodbye uit de speakers: óns liedje van William Fitzsimmons.

„Weet je nog?” vraagt Duncan grijnzend.

 

Ik knik. Natuurlijk. Onze beginfase zal ik nooit vergeten.

Ik had een open relatie toen ik Duncan tegen het lijf liep. Mijn ex en ik deden het allebei met anderen. Maar in de liefde zouden wij monogaam zijn, dat was de afspraak. En ik was van plan me hieraan te houden. Maar al snel was ik zó verliefd op Duncan dat ik elke minuut van de dag bij hem wilde zijn. We praatten urenlang, keken films en bestelden sushi. En dat was ábsoluut niet de bedoeling.

 

Ik bedroog mijn ex net zo goed als iemand die ’regulier’ vreemdgaat. En man, daar voelde ik me schuldig over. Zó schuldig dat ik mijn affaire met Duncan meerdere malen beëindigde. Want ook al zat de relatie met mijn ex niet goed, ik wilde niet zomaar opgeven. We waren zeven jaar samen. Hij was mijn familie.

 

Tijdens die ’afscheidsnachten’ lag ik huilend in Duncans armen, terwijl we luisterden naar So This Is Goodbye. Ik grinnik bij de gênante herinnering. Wat had ik het zwaar met mijn zelfgecreëerde luxeprobleem. Moeten kiezen uit twee geweldige mannen; de misère van toen is in retrospectief heerlijk overzichtelijk.

 

Ik zing luidkeels mee terwijl de auto over de snelweg racet.

 

„You left my love on the line

 

And said that you were leaving

 

And you won’t come home again

 

And I’ll miss you like you’re dead

 

And find a way to grieve you

 

So this is goodbye”

 

Het gaat over een verbroken relatie. Maar als ik mezelf hoor zingen, realiseer ik me dat de tekst uitstekend past bij mijn begrafenis. Ons eerste nummer kan ons laatste worden. Ik zie Noah en Duncan op de eerste rij zitten, mijn ouders en broertje ernaast, mijn kist in een zee van bloemen.

 

„And you won’t come home again”, zingt Duncan vrolijk. Mijn geliefde lijkt immuun voor donkere gedachten. Daar benijd ik hem om.

 

Snel wend ik mijn gezicht af. Ik wil niet dat Duncan ziet dat ik aangeslagen ben. Ons hele leven staat al in het teken van kanker, deze minivakantie laat ik niet verzieken.

 

 

 

Bron: www.telegraaf.nl

 

 

 

Terug