Auteur: MARITH IEDEMA - telegraaf.nl/vrouw

Column.

Parijs:

We doen ons uiterste best daar zelf ook in te geloven. Maar de realiteit is niet ver weg. In mijn decolleté zie je de lijnen die ze in het ziekenhuis hebben aangebracht, zodat ze straks precies weten hoe ze me in het bestralingsapparaat moeten leggen. Mijn hele bovenlijf zit er onder. Trek iets verhullends aan, zou je zeggen. Maar ik kwam erachter dat ik nauwelijks kleding bezit die mijn voorgevel fatsoenlijk bedekt.

Deze mini-vakantie moet in het teken staan van verbinding. Dat kunnen we wel gebruiken. Duncan en ik leven sinds de kanker in andere werelden. Hij doet wat hij kan – wijkt niet van mijn zijde. Maar het is moeilijk om elkaar echt te bereiken. Een potje goede seks - onder andere omstandigheden onze Haarlemmerolie - zit er ook al niet in de laatste tijd. Niet gek dat stellen die te maken krijgen met een ernstige ziekte de eindstreep maar al te vaak niet sámen halen.

Affaire:

„Mis je ons seksleven?” wil ik weten.

Duncan haalt zijn schouders op. „Ik mis ons leven van voor de kanker en seks is daar onderdeel van.”

Ik knik. Ik mis het óók.

Ik heb altijd geweten hoe gezegend we waren. Maar je voelt de waarde van iets vaak pas echt als je het moet missen.

Ik observeer Duncan van opzij. De jaren staan hem goed. Een knappe, gezónde man in de bloei van zijn leven. Ik vind het erg voor hem dat hij zoveel moet inleveren. Ik neem een flinke slok wijn en haal eens diep adem.

„Ik snap het als je een affaire begint met alle shit die nog voor de deur staat. Er zal weinig ruimte zijn voor jóúw behoeften”, zeg ik.

Duncan is niet vies van seks met een ander – daar is in onze relatie altijd ruimte voor geweest.

Nu kijkt hij me fel aan. „Oh ja, want dáár maak ik me zorgen om – dat ik op seksgebied niet aan mijn trekken kom.” Hij richt zich een beetje op, om zijn woorden kracht bij te zetten.

„Het boeit me niks Marith. Je bent de liefde van mijn leven en er bestaat een kans dat ik je kwijtraak. Dus ik wíl geen seks met een andere vrouw. Ik wil jóú.”

„Oké, oké”, zeg ik. Ik vlij me tegen hem aan en slik het brok in mijn keel weg. Zo zitten we een tijdje zwijgend naast elkaar.

Ruimtewezen:

Een fles wijn en een luchtiger gesprek later is de sfeer flink opgeklaard. We liggen samen op de ruime bank en Duncan probeert mijn truitje uit te trekken.

Ik protesteer.

„ Oh kom op, Marith! Het maakt me niet uit hoe je er uit ziet. Ik vind het wel lekker, weer eens wat anders – een ruimtewezen in bed”, lacht hij.

Dan staat hij op en komt terug met de stift, waarmee ik de lijnen moet bijhouden.

„Ik weet wat! Teken dezelfde lijnen maar op mijn lichaam.”

Lachend pak ik de stift aan en gooi hem in een hoek. Ik besluit me over mijn schaamte heen te zetten en kleed me uit.

Daar lig ik dan: ondergekliederd, met een geruïneerde linkerborst. Nooit eerder in mijn leven voelde ik me zó kwetsbaar. Zelfs niet na mijn bevalling, met mijn arme, uitgelubberde lijf en mijn kruis dat totaal in de kreukels lag. Toen wist ik: oké, fraai is anders, maar dit komt wel weer goed. Dit voelt anders. Zoveel meer zwaarbeladen. Dan herhaal ik in gedachten Duncans woorden van net. Het interesseert hem niet hoe ik eruitzie, het gaat hem om míj.

Bron: www.telegraaf.nl